Wat als een stel uit elkaar gaat voor de adoptieprocedure rond is?
Wie geboren wordt met twee moeders, heeft er voor de wet eigenlijk maar één. De meemoeder moet immers door een lange adoptieprocedure om erkend te worden als ‘échte’ moeder, klaagt Lut Verstappen aan. Tegen dat onrecht trekt de Belgian Pride zaterdag (onder meer) ten strijde.

Wie? Mama van Jeanne (8) en Blanche (7).

Wat? De partner van de moeder moet automatisch erkend worden als ouder, ook als die partner een vrouw is.

Acht jaar geleden stapte ik trots naar het gemeentehuis om de geboorte van mijn dochter aan te geven. Of liever, ik vergezelde mijn vriendin, de biologische moeder. De ambtenaar wilde alleen haar handtekening. Mijn dochter bleef juridisch een vreemde voor mij, tot ik haar en haar zus die er inmiddels bij kwam, vier jaar later kon adopteren. Gelukkig waren we dan nog een stel, want anders waren onze twee spruiten, die ons beiden als hun ouders zien, officieel meemoederloos gebleven.

Nochtans was van die twee kapoenen geen sprake geweest zonder mij. Ik wensdroomde hen lang voor hun verwekking. Bij mij bleek dat niet te lukken, maar bij mijn geliefde wel. Kon ik meteen dat zwangeren en baren delegeren – zal wel de vent in mij zijn. Verder is er weinig verschil tussen ons gezin en zovele andere: twee mensen die aan dat grote avontuur beginnen om een mens te laten opgroeien.

Baar-moederlijk echt

Alleen voor de gemeente doet het er toe. Als een man het kind van een vrouw gaat erkennen, vraagt niemand een DNA-test. Het volstaat dat de vrouw instemt. Of hij genetisch de ‘echte’ vader is, doet er niet toe. Hij engageert zich om voor het kind te zorgen. Zo hoort het ook. Als twee mensen beslissen om samen een kind op de wereld te zetten, als ze beloven ‘Wat er ook gebeurt, wij zijn er voor jou’, moet niemand zich bemoeien met de vraag of zij ook genetisch de ouders zijn.
Het woord van een vrouw weegt blijkbaar minder zwaar voor de wet. Zij kan alleen haar kind aangeven als zij de ‘echte’ moeder is. Of toch baar-moederlijk echt. Ze kan gerust een embryo van haar vriendin hebben benut om ‘haar’ kind op de wereld te zetten. Toch wordt zij de enige ‘echte’ ouder, voor de wet. De tweede moeder moet een complexe adoptieprocedure doorlopen.

Het houdt een mens bezig, zo’n adoptie. Het houdt een hele administratie bezig. Je moet een cursus volgen. Een vriendelijke agent komt je huis inspecteren. Zelfs je ouders mogen hun zegje doen. Of ze dat wel zien zitten, al dat meemoederen van hun dochter. Mijn moeder, een echte: ‘Ik heb direct ja gezegd!’

Als de jeugdrechter mee wil, wat niet gegarandeerd is, ben je, na twee jaar in mijn geval, ook wettelijk ‘echt’ moeder. Al die tijd heeft je kind maar één juridische ouder. Als het ondertussen fout gaat in je relatie, kun je het schudden. Adopteren kan alleen als je samenwoont met de ‘echte’ moeder. Ook zij staat zwak; ze heeft geen juridische grond om van haar ex onderhoudsgeld voor het kind te eisen. Zolang de adoptie niet rond is, kan de ‘echte’ moeder zelfs een man toestaan om jouw kind te erkennen.

Adoptie is niet de weg om gezinnen met twee moeders een juridisch fundament te geven. Het houdt te veel risico’s in en laat te veel kinderen in de kou staan. Erkenning door de ‘partner van de moeder’, in plaats van door de ‘vader’, of automatisch ouderschap (in geval van huwelijk), geeft alle kinderen met twee ouders dezelfde start. Erkenning geeft ook de meemoeders die niet konden adopteren omdat hun relatie afliep voor de wet dat toeliet, de kans om hun engagement alsnog wettelijk erkend te zien.
Onze kinderen zal het worst wezen. Zij noemen ons zonder veel nadenken alle twee mama. Soms krijgen ze de vraag wie hun ‘echte’ moeder is. Dan halen ze de schouders op. Wat moet je daar ook mee? Voor Moederdag maken ze twee cadeautjes. Op alle twee staat: ‘Jij bent de liefste’. En dat menen ze echt.

Bron: De Standaard

Mening:

80.000 mensen hebben deelgenomen aan de 18de Belgian Pride. Dit wil zeggen dat homoseksualiteit meer en meer wordt aanvaard in België. Tijdens de Pride werd er ook aandacht gevraagd voor de erkenning van ‘meemoeders’. Een meemoeder is een moeder van een kindje dat gebaard wordt door haar partner. Het kindje heeft dus geen genetisch materiaal van de meemoeder. Juridisch gezien hebben meemoeders niets te zeggen over het kindje. Ik vind dat dit moet veranderen. Als koppel kies je er samen voor om een kindje op te voeden. Het is dan naar mijn mening ook logisch dat zij erkend wordt als echte moeder. Zoals het artikel al vermeldt, moeten de meemoeders nu een lange, kostbare en vooral emotioneel belastende procedure doorlopen voor ze het kindje mogen adopteren. Enerzijds vind ik het goed dat ze gescreend worden, maar anderzijds bij een heterokoppel moet dit ook niet dus waarom zou dit bij lesbische koppels wel moeten?

Ik vind het niet kunnen dat er wanneer twee vrouwen een kind hebben een adoptieprocedure moet gebeuren. Tegenwoordig komen lesbiennes vaker voor en is het ook goedgekeurd in de maatschappij. Twee vrouwen mogen toch ook trouwen? Als zij er dan voor kiezen een kind te krijgen is dit naar mijn gevoel hetzelfde als wanneer een man en een vrouw dit doen. Bij een man en een vrouw is de toestemming van de vrouw voldoende om juridisch vader te zijn. Ook wanneer het kind eigenlijk verwekt is door iemand anders. Ik vind dat ze hier voor beide partijen eerlijk moeten zijn. Ofwel moet het makkelijker gemaakt worden voor twee vrouwen of anders moet er een DNA-test gedaan worden bij de vader van een kind.