Ik vind dit heel verontrustend om te lezen. 1 op 3 kinderen is al veel maar dan zijn ze nog jonger dan 10 jaar ook. Is het dan zo erg gesteld? Inderdaad, zoals Joost zegt moeten we niet direct met onze vinger naar de kinderen wijzen en er een etiket van 'probleemkind' opplakken. We moeten verder kijken dan onze neus lang is. Kinderen die gedrag vertonen dat niet langer meer door de beugel kan willen ons iets vertellen.. Zij willen geholpen worden maar vaak worden zij net aan de kant gezet vanwege vooroordelen. Hierdoor ben ik blij dat deze kinderen, die geen goede thuis hebben, wel terecht kunnen bij jeugdzorg. Kansarme gezinnen, oké, maar er zijn genoeg gezinnen die het met veel minder moeten stellen waarvan de kinderen geen problemen hebben. Ik zou het dus niet direct steken op het feit dat mensen financieel niet mee kunnen maar het ligt nog het meest bij hoe de ouders hier zelf mee omgaan, wat hun mentaliteit is. Indirect is de financiële situatie wel de reden voor probleemgedrag van kinderen maar ouders kiezen nog altijd zelf hoe zij omgaan met zulke situaties. Ouders vergeten vaak dat kinderen hen zien als rolmodellen.

Charlotte heeft een punt, kinderen jonger dan 10 jaar die gescheiden ouders hebben kunnen soms moeilijkheden ondervinden door zich aan te passen aan de situatie. De ene week zijn ze bij de mama, waar die regels gelden. De week daarna bij de papa die totaal andere regels hanteert. Ik denk dan ook dat het belangrijk is om ondanks de scheiding toch in samenspraak regels te bespreken om het kind structuur te bieden. De prestatiemaatschappij zal hier ook wel een rol in spelen, kinderen kunnen tegenwoordig te weinig kind zijn en ervaren daarom het leven soms als zwaar en die last kan vaak te zwaar om dragen zijn.

__________________
Men occasionally stumble over the truth, but most of them pick themselves up and hurry off as if nothing ever happened - Winston Churchill