In Brugge is een bejaard echtpaar pas een maand na hun overlijden in hun woning gevonden. Het lichaam van de man lag boven in huis, de vrouw beneden. Hoe ze zijn gestorven, is onduidelijk.

De lichamen van de bejaarde man en vrouw werden toevallig gevonden, omdat iemand opmerkte dat hij het koppel al lang niet meer gezien had. Ze hebben ook geen kinderen.

Volgens Jean-Marie Berkvens, procureur van het Brugse parket, zijn er geen aanwijzingen voor hun dood gevonden. "De autopsie moet nu duidelijkheid brengen, met een klein beetje geluk is dat nog mogelijk."

Die autopsie moet in het ziekenhuis gebeuren, benadrukte Berkvens, "we moeten de lichamen daar weghalen, want het was niet mogelijk om daar binnen te werken".


Bron: deredactie.be
Vrijdag 15 maart 2013

Bespreking: Ik wil niet zozeer ingaan op het feit dat er twee mensen zijn omgekomen, maar wel dat ze er een maand lagen. Mij lijkt het een beangstigende tendens dat er minder en minder sociale controle is.
Vroeger (lees: enkele decennia) kon je niet op vakantie gaan zonder je buren te verwittigen dat je wegging; anders namen ze aan dat je dood was aangezien je post in de brievenbus bleef.
Had je geen buren? De postbode controleerde of je er nog wel was.
Had je nog familie? Die zouden zich zeker aan een bezoekje wagen mocht je nooit oppakken.
Ik vraag me af hoe vaak mensen vandaag nog rondkijken, bv naar hun buren en opmerken als er iets 'mis' is. Sociale controle moet niet ver gaan, maar er is toch een zekere nood aan?

Ik vind het heel triest. Zulke verhalen doen meer en meer de ronde. Het laat ons verplicht stilstaan over wat er nu juist van onze maatschappij geworden is. Kunnen we zelfs nog wel over een maatschappij spreken? Dezer jaren is het iedereen voor zich. Langs de ene kant begrijp ik dat aspect ook wel. Het is heel moeilijk om er zelf te geraken in deze wereld, zeker in deze tijden, dus waarom ook nog rekening houden met andere mensen? Langs de andere kant snap ik niet waarom zulke dingen gebeuren, we blijven toch mensen met gevoelens? Mensen zijn niet gemaakt om alleen te leven, het sociale is hierdoor min of meer aanwezig in ieder van ons. Toch zijn er nog immens veel mensen die een verwaarlozende dood tegemoet gaan. Dit zou echt niet mogen. Behandel je medemensen, zoals je zelf behandeld wil worden.

Ik vind het ook een zeer triest voorval. Toch is het niet altijd even simpel als het op sociale controle aankomt.
Ik woon in een straat waar vrij veel sociale controle is. Toch hebben wij ook bijna zulk een voorval meegemaakt. In onze straat woonde tot een kleine maand geleden een Nederlands echtpaar. Hans, 87 jaar en nog heel kloek en Dien, rond de 95 en zorgbehoevend. Hans zorgde constant voor Dien en niets wees er op dat hij gezondheidsproblemen had. Op zaterdag 26 januari zien we in het straat een ambulance staan met zwaailichten voor hun huis. Blijkt dat Hans een hersenbloeding heeft gekregen en is gestorven. Waarschijnlijk is dit al op vrijdagavond gebeurd, nadat hij Dien in bed gestopt heeft. Er is op zaterdag 3x een verpleegkundige langs geweest bij Hans en Dien, die maar geen gehoor kreeg. Ze zeggen altijd dat onze straat een straat is die erg aan elkaar hangt. Kon die verpleegkundige dan niet bij een van de buren langsgaan? Als Hans en Dien geen feestje hadden gehad bij hun familie in Nederland hadden we van niets geweten. Het is door het bezorgd telefoontje van een familielid (Ze waren nog steeds niet geariveerd en ze waren normaal altijd stipt op tijd. Of iemand eens een kijkje kon gaan nemen?) dat een van onze buren is gaan kijken.
Als we dat telefoontje niet hadden gekregen en we dus niet zouden zijn gaan kijken, hadden we misschien ook zo'n situatie meegemaakt.
Om maar duidelijk te maken dat sociale controle niet altijd zo simpel is. Je mag in nog zo'n goede straat/buurt wonen, het is niet altijd even gemakkelijk.