Armoede is stilaan de kanker van het sociale weefsel

donderdag 06 december 2012 om 05u00

© Belga

De Felix Cottage Club zou een chique Belgisch-Britse golfclub kunnen zijn, ware het niet dat de naam toebehoort aan een camping in Elewijt. Knack tekent deze week het relaas op van een aantal caravan- en chaletbewoners aldaar, ‘nieuwe armen’ die onlangs nog hardwerkende Vlamingen waren.

Armoede is een begrip dat we gemakshalve associëren met ‘de lagere klassen’. Dus niet met onszelf, want wie van ons voelt zich nu nog aangesproken als ‘de kleine man’? Van het hogere kaderlid en de academicus over de leerkrachten tot de middenstanders, werknemers en gepensioneerden: we voelen ons allemaal ‘middenklasse’. Niet rijk, maar ook niet arm.

Middenklassers hebben een ambigue relatie met armoede. Natuurlijk vinden we die een schande, zeker als ze kinderen treft. Dan plaatsen we de samenleving voor haar verantwoordelijkheid – de staat dus, en zeker de politici. De brede middenklasse draagt immers meer dan voldoende belastingen af voor de sociale zekerheid. Worden die middelen dan zo onoordeelkundig ingezet dat er nog altijd zoiets als ‘de schandvlek van de armoede’ bestaat?

Dat is één kant van het verhaal: de armoede moet worden bestreden. En zo nodig moeten – mogen – de armen geholpen worden. Niet de profiteurs, en ook niet de miserabelen die hun ongeluk zelf gezocht hebben. De échte armen verdienen hulp, en zij alleen.

Want, en dat is de andere zijde van ons vertoog, we zijn vandaag best streng. Voor haast iedereen. Ontslagen Ford-arbeiders die ontslagpremies onderhandelen van ettelijke tienduizenden euro’s? Lezersrubrieken in bladen en op websites kleurden gifgroen van jaloezie. De Arco-spaarders/beleggers? De pret kon amper op bij het bericht dat ze mogelijk naar hun centen kunnen fluiten. Net zoals het onfortuin van de Fortis- of KBC-aandeelhouders destijds weinig aanleiding gaf tot empathie. Het zogenaamde ‘goedehuisvadersaandeel’ was plots een slechte belegging. Wie het had gekocht, had de risico’s maar beter moeten inschatten.

Dan denken we niet aan dreigende armoede. En toch, dat is wat de Ford-werknemer verbindt met de Arco-spaarder of met de Fortis-belegger van destijds: bij elk van hen is een stuk van de buffer verdwenen die financiële en dus maatschappelijke zekerheid biedt. Het is niet de schuld van de Fordarbeider dat hij werkt in een sector die in recessie zit. Net zomin kan het de spaarzame ACW’er worden aangewreven dat de technocraten van zijn zuil voor omgekeerde Sinterklaas speelden en het hun toevertrouwde geld door de schouw joegen. Of kan het de modale Fortis of KBC-aandeelhouder worden verweten dat hij vertrouwen stelde in zijn bankier die, toen het al te laat was, nog altijd het consigne ‘blijven kopen’ gaf. Ze zijn daarom nog niet arm, maar ze zijn wel (veel) minder bestand tegen tegenslag. En de samenleving reageert redelijk hard. De ACW’ers moeten maar reageren zoals de Fortis-klanten en de Arco-top voor de rechtbank dagen. Die van Ford moeten maar snel werk vinden, ook al weten we dat er niet voor iedereen jobs zijn. Maar het leven gaat voort, de crisis moet worden bestreden.

Armoede houdt de samenleving een spiegel voor. En de (nieuwe) armoede is stilaan de kanker van het sociale weefsel: ze kan ieder van ons treffen. Wij harde werkers, wij drukdoende tweeverdieners. Tot opeens onze partner vertrekt. Onze fabriek sluit. Onze gezondheid hapert. Daar zitten we dan: met facturen en kinderen, en zonder spaargeld. Dan staan we er alleen voor. En lonkt inderdaad de Felix Cottage Club: een verraderlijke naam, want geluk is er ver te zoeken.

Bron: http://www.knack.be/opinie/columns/...00218001904.htm

Eigen mening: De schrijver van het artikel zegt dat armoede stilaan de kanker van het sociale weefsel is. Hier ben ik het volledig mee eens. Het kan inderdaad ieder van ons treffen, al staan veel mensen hier niet bij stil. Geld maakt niet gelukkig, dat is een uitspraak die velen in de mond nemen, maar ik ben het hier niet mee eens. Want stel je voor dat je op een dag voor je kinderen geen Sinterklaas of kerstcadeautje kan kopen, dat je niet kan eten wat je wil of dat je geen elektriciteit meer hebt. Ik denk dat geluk bij de meesten dan wel ver zoek is. Ik vind het jammer. Geluk is iets wat vanbinnen zit en wat je zelf moet creëren, maar helaas dragen basismiddelen en luxe hier ook toe bij en als je deze niet bezit, kan het leven in deze consumptiemaatschappij een harde strijd worden.

Mooi verwoord van Charlotte. Dezer tijden maakt geld de mens wel gelukkig. In de actualiteit komt het woord 'ontslag' vaak aan bod. Werknemers die op straat komen te staan of toeleveranciers die geen werk meer hebben. Elke dag hoor je wel iets.
Maar wat moeten we dan doen? Naar mijn mening moet je in tijden van crisis gewoon opletten wat je doet. Je moet geen onnodige uitgaven gaan doen. Je kan beter een beetje sparen en niet van dag op dag leven want je weet nooit wat er kan gebeuren. Voorzichtig zijn, dat is de boodschap!

Aangezien ik binnen enkele maanden ga samenwonen met mijn vriend is geld toch ook meer en meer iets waar ik elke dag mee bezig ben. Uittellen hoeveel ik tot nu toe gespaard heb en hoe ik het best kan rondkomen en dergelijke. Net zoals Charlotte zei, de uitspraak 'geld maakt niet gelukkig' vind ik te mooi om waar te zijn. Geld is nu eenmaal iets dat we nodig hebben in onze maatschappij die steeds meer gericht is op de economie. Zoveel mogelijk sparen als je kan en niet elke maand je geld op doen aan kleren, schoenen of accessoires waarvan je er geen enkele echt nodig hebt. Dat is iets dat ik de afgelopen maanden echt geleerd heb.

Natuurlijk moet je ook eens iets voor jezelf kunnen doen, anders denk ik niet dat je zo'n leven kan volhouden, maar hier maak ik dan ook weer de bedenking of dit allemaal altijd zo duur moet zijn. Iets goedkoper kan misschien wel duizend keer mooier, lekkerder,... zijn dan iets enorm duur. Maar dit is iets wat vele mensen vandaag de dag vergeten. Jammer genoeg draait het bij hen om status.

Wat verder het artikel betreft, ik vind het echt heel erg om dit allemaal te lezen. Vandaag heeft het al heel erg gesneeuwd, morgen zal het nog erger zijn. Voor mij maakt dit allemaal niet zo veel uit, als ik thuis kom is er een kachel die 'vollenbak' zijn werk doet, lekker warme soep die klaar staat. Maar voor mensen die op straat leeft zijn deze maanden een echte nachtmerrie. We zouden allemaal ons steentje moeten bijdragen om het ook voor deze mensen leefbaar te maken.

Armoede is uiteraard realiteit in onze samenleving. We zouden een erg goed sociale zekerheidssysteem hebben maar weer blijkt dat ook daar gaten in zitten. Hoe dit veranderen? Mij lijkt het zeker niet verstandig om nog meer belastingen te innen, integendeel. Wat echt zou kunnen werken is dat de mensen meer met rust worden gelaten. Bijna iedereen heeft een solidariteitsgevoel, dus waarom zou men organisaties zoals 'kamiano', 'de grijze kat' ... niet steunen. Dit zijn lokale, kleinschalige organisaties die echt met individuen bezig zijn. Zo kan je zien waar je geld naartoe gaat en zal je deze dus liever en vrijwillig steunen. Ik heb het gevoel dat het solidariteitsgevoel van de mensen wordt afgebroken doordat men steeds maar meer verwacht van hun geld dat naar de sociale zekerheid gaat. Als men al zoveel belastingen betaalt, waarom dan nog extra organisaties steunen? Daarom lijkt het mij een goed idee om de mensen meer zelf te laten kiezen waar ze hun geld naartoe willen laten gaan.