Sociale ongelijkheid leidt tot verruwing maatschappij
Meer blauw op straat volstaat niet

BRUSSEL - De toename van geweld tegen overheidspersoneel is een gevolg van de groeiende sociale kloof.

Professor Paul Ponsaers (UGent), voorzitter van het centrum voor politiestudies, ziet vooral sociale oorzaken, maar ook het individu moet zijn verantwoordelijkheid nemen. 'De sociale verschillen worden steeds groter. Er zijn vandaag groepen in onze samenleving die in grote armoede leven. Combineer dat met OCMW's die door besparingen steeds selectiever moeten zijn en een confrontatie is bijna onvermijdelijk.'

Ook op het openbaar vervoer veroorzaakt de groeiende kloof tussen arm en rijk problemen, want 'daar komen mensen uit verschillende sociale groepen samen'. Een ander probleem is de individualisering van de samenleving en het verlies van het gemeenschapsgevoel. 'Vroeger was de sociale controle groter', aldus Ponsaers. 'Je kon toen nog op je medereizigers rekenen in geval van nood. Dat is nu helemaal anders.' Die toenemende anonimisering is een wereldwijd verschijnsel. 'Elke burger heeft een verantwoordelijkheid. We moeten de mensen weer duidelijk maken hoe ze moeten reageren op onaanvaardbaar gedrag. Hoe ze op niet-agressieve wijze kunnen voorkomen dat de situatie escaleert. Individueel kun je weinig beginnen, maar als groep sta je sterk.'

De inzet van extra politiemensen op het openbaar vervoer in Brussel vindt hij een goede zaak, zij het eerder op korte termijn. 'Je kunt niet van de overheid verwachten dat ze steeds meer blikken politie opentrekt', aldus Ponsaers. 'En camera's bewijzen pas hun nut als het al te laat is.'

Bij het openbaar vervoer ligt de sleutel bij het eigen personeel. Daarvoor kunnen we leren uit het verleden. 'Door de privatisering en besparingen is de werking van het openbaar vervoer sterk veranderd. In het verleden waren er op bussen en trams steeds twee mensen aanwezig: een chauffeur en een controleur. Sinds die laatste door een toestel is vervangen, is het toezicht verminderd. Bovendien werkt een controleur nu bij sommige mensen als een rode lap op een stier.'

Hij pleit ook voor de terugkeer van beperkte politiebevoegdheden voor inspecteurs van het openbaar vervoer, zoals het uitschrijven van administratieve geldboetes. 'Zo gaat de bestraffing van kleinere feiten sneller, is de kans groter dat de straf wordt uitgevoerd en wordt het gerecht niet overbelast.' Op risicotreinen kunnen conducteurs beter per twee werken, zoals nu al vaak het geval is, al sluit dat geweld nooit helemaal uit.

Bron: http://www.destandaard.be/artikel/d...ikelid=TC3OJDGB

Eigen mening.
De anonimisering is overal voelbaar. De mensen zijn vaak op zichzelf en hebben bang om zelf slachtoffer te worden. Ook omdat het geweld brutaler en brutaler wordt. Zo heb ik zelf al meegemaakt dat ik op de Meir in Antwerpen iemand slaag zag krijgen van 2 mannen zonder dat iemand daar tussen kwam. (mijn excuus om niet tussenbeide te komen was het feit dat ik aan het werken was) Mensen moeten terug beseffen dat je als groep inderdaad sterker staat. Nog een voorval dat ik heb meegemaakt was op Laundry Day waar 1 iemand slaag kreeg van een aantal allochtonen terwijl er wel 100 man rond stond en niemand die het nodig vond om tussenbeide te komen. Ik begrijp dit gewoon niet en dit kan er gewoon niet in bij mij. Het openbaar vervoer blijkt het grootste slachtoffer te zijn van geweld maar soms moet men ook in de spiegel kijken. Ik heb nog nooit problemen gehad met een buschauffeur behalve 1 die mij zelfs vastnam bij mijn arm en mij begon uit te schelden voor heel de bus. Omdat ik geen 'Goeiemorgen' zei wanneer ik op ZIJN bus stapte! Als je dat doet tegen iemand met een korter lontje dan gebeuren zo'n zaken. Al wil ik niet iedereen over dezelfde kam scheren.

Ik ben het volmondig eens met de stelling dat enkel en alleen meer blauw op straat het verschil niet zal maken. Het is namelijk zo dat we dan een bepaalde daad niet gaan doen omwille van de sanctie.
Paul Ponsaers heeft inderdaad gelijk wanneer hij zegt dat elk individu zijn verantwoordelijkheid moet nemen. Dit is echter iets wat snel geponeerd is maar moeilijker uit te voeren is. Het is inderdaad een feit dat wij snel geneigd zijn om onze kop om te draaien en het gebeurde leed gewoon laten gebeuren, dit is namelijk eenvoudiger voor ons. Het individu hecht met andere woorden dus weinig belang aan aan het sociale. Het denkt steeds meer aan zichzelf in plaats van het collectief.
Hoe we hier verandering in kunnen brengen is geen eenvoudige vraag. Ik heb hier dan ook niet echt een pasklaar antwoord op. Wat in mijn ogen we vaststaat, is dat het sociale meer ingebakken moet zijn. Ik stel me dan ook de vraag of we niet meer tijd moeten maken om te bezinnen over ons leven in de plaats van gewoon door te razen met ons leven.