14th May 2011, 12:08
|
|
Registered User
|
|
Geregistreerd op: Sep 2009
Locatie: Lille
Posts: 106
|
|
|
Twitter daagt Britse rechters uit
Citaat:
Twitter daagt Britse rechters uit
Privacywetgeving niet aangepast aan nieuwe media
In Groot-Brittannië kunnen rechters kranten verbieden over het privéleven van bekende Britten te schrijven. Maar Twitter zet de rechters een neus.
Jemima Khan — geboren Goldsmith — is een socialite, een Bekende Brit, en een vaste prik in de societyrubrieken van de Britse kranten. Dochter van de steenrijke politicus sir James Goldsmith, ooit getrouwd met de Pakistaanse cricketster Imran Khan, daarna liefje van acteur Hugh Grant. Goed geïntroduceerd ook in het koningshuis, alhoewel ze niet was uitgenodigd op het feest van Kate en William... Wat kon daar achterzitten, vroegen de tabloids zich enkele weken geleden nog af.
Maar afgelopen week haalde de bevallige Jemima de voorpagina's van de ‘serieuze' kranten. Bevallige Jemima was immers in een ‘verschrikkelijke nachtmerrie' terechtgekomen. Op Twitter was namelijk het bericht gepost dat ze naar de rechtbank was gestapt om te voorkomen dat in de kranten ‘intieme foto's' zouden gepubliceerd worden van haar en Jeremy Clarkson. Dé Jeremy Clarkson, wereldberoemd als presentator van Top Gear. En dat was absoluut niet waar, aldus Khan. Ze was helemaal niet naar de rechtbank gestapt.
So what?, vraagt u zich nu waarschijnlijk af. Is dat voldoende reden om paginagroot in alle kwaliteitskranten te komen? Zeker, want de zaak-Khan is uitgegroeid tot een heuse media-affaire waarbij de Britse privacywetten op hun limieten botsen, want niet aangepast aan de nieuwe media.
Wat is er aan de hand?
Jemima Khan was niet de enige bekende Brit(se) over wier seksuele escapades was getwitterd. Ook anderen zouden rechters hebben ingeschakeld om de kranten een publicatieverbod op te leggen. Onder hen een voetballer van Manchester United en een Schotse topkok. En dus ontstond de bizarre situatie dat heel Groot-Brittannië gniffelde om de seksuele strapatsen van zijn bekende inwoners — het bezoek aan de Twitter-site boomde — terwijl daarover in de kranten met geen woord gerept werd. Zelfs in de tabloids niet. Immers, de kranten moeten zich houden aan de zogenaamde injunctions, gerechtelijke uitspraken die de kranten verbieden te schrijven over het privéleven van de klager. Er bestaan zelfs superinjunctions waardoor de kranten zelfs niet mogen schrijven dat er een verbod bestaat om over iemand te schrijven.
Muilkorven
Overigens zijn het niet alleen bekende voetballers of acteurs die naar de rechter stappen om hun avonturen met callgirls geheim te houden. Vorige maand nog raakte bekend dat politiek sterjournalist Andrew Marr — de Ivan De Vadder van de BBC — in 2008 ook zo'n superinjunction had laten instellen om een buitenechtelijke relatie geheim te houden. Marr toonde berouw over zijn ‘anti-journalistieke actie', maar vond drie jaar geleden dat het welzijn van zijn gezin voorrang had.
De injunctions hebben hun wettelijke basis in de Britse Human Rights Act van 1998, die speciaal gemaakt werd om de bescherming van de privacy van de Britse burgers te garanderen. Maar Twitter, dat gevestigd is in San Francisco, voelt zich niet gebonden. Ze hebben ook niets te verliezen, want hun servers staan niet in Groot-Brittannië.
En dus is het debat over de goede zin van die injunctions in alle hevigheid losgebarsten. In de Britse media heerste al langer onvrede over het toenemend aantal publicatieverboden. De bekende media-advocaat Mark Stephens schat dat de voorbij vier jaar zeker 200 superinjunctions werden uitgevaardigd. Zelfs de Britse premier David Cameron had zich vorige maand al vragen gesteld bij de groeiende tendens om de pers te muilkorven.
Bovendien was er niet alleen kritiek op het toenemend aantal injunctions, ook het prijskaartje dat aan de procedure hangt — zo'n 120.000 euro — maakte dat er over klassejustitie werd gesproken. Helen Wood, een bekende escortgirl die zelf in een injunction met een acteur betrokken is, formuleerde het als volgt: ‘Al die rijke mannen kunnen hierdoor ongestraft het slechte voorbeeld geven.'
Maar nu blijkt dat de wet gewoon ‘idioot' is — zoals The Times in een commentaar schreef — wil de regering ingrijpen. ‘We bevinden ons in een situatie waarin de nieuwe technologie onze privacywetten belachelijk maakt', aldus minister van Cultuur Jeremy Hunt. Hunt kondigde overleg aan met de minister van Justitie. Of dat in nieuwe wetgeving resulteert, is nog niet duidelijk. Hunt zelf vindt dat niet de rechters, maar het parlement moet beslissen over de balans tussen privacy en vrijheid van meningsuiting. Maar daarvan is lang niet iedereen overtuigd.
|
Dit bericht gaat over de zogenaamde 'injunctions', uitspraken van de rechter die kranten verbieden te schrijven over het privé-leven van (meestal bekende én rijke) Britten. Als je ook wil dat ze geheimhouden dat je iéts geheimhoudt, dan moet je een super-injunction nemen. Dan mogen de kranten niet schrijven dat je een injunction hebt genomen. En het gaat nog verder. Blijkbaar hebben MP's in het parlement speciale voordelen, en mogen zij daar wel over berichten in het parlement. Als je dàt ook niet wilt, neem je een hyper-injunction. Ingewikkeld? In het Britse satirische politieke discussieprogramma 10 o'Clock Live probeert presentatrice Lauren Laverne het eenvoudig uit te leggen:
http://www.youtube.com/watch?v=R9m4TS4pzNk
Nu blijkt uit dit bericht dat Twitter zich niets aantrekt van deze injunctions. Het is een in Amerika gevestigd bedrijf, en voelt zich dus niet gebonden aan de Britse wetgeving, waardoor heel het achterliggende idee van die injunctions verloren gaat.
Maar in plaats van de maatregel van injunctions te redden, zouden ze niet beter heel de maatregel herzien? Oké, het is om de privacy van de Britten te garanderen, maar dit ruikt toch al erg naar censuur, niet? Als je al iets moet uitvaardigen dat de kranten niet mogen berichten dat ze over iets van een bekende Brit niet mogen berichten...
Vrijheid van pers, iemand?
|
Lineare Modus
