Hoe maak je een eind aan de ongezonde relatie van je kind?


Een jongen (17) heeft al twee jaar een vaste vriendin. Een moeilijk meisje, van wie hij niet vrolijker wordt. Dat geldt ook voor zijn ouders. Kunnen zij iets doen?


Ze zijn nog maar zeventien, maar ze lijken wel getrouwd, compleet met echtelijke sleur. Het meisje is mager, ze heeft een bleke huid, zwart omrande ogen en een hoop problemen thuis. De jongen is lief en zorgzaam, hij biedt haar zijn brede schouder en sloten warme thee. Na de troost volgt de ruzie, daar zijn de ouders van de jongen vaak ongewild getuige van.

Niet alleen over de ruzies piekeren deze ouders, maar over de hele metamorfose van hun zoon. Van de vrolijke, sportieve vent die zij kenden, is niet zo veel meer over. Hun zoon verwaarloost zijn vrienden, slaat steeds vaker zijn voetbaltraining over en loopt uit solidariteit met zijn vriendin ook rond met een tobberig gezicht. Tot overmaat van ramp heeft het tweetal nu ook samenwoonplannen: het meisje wil het huis uit, de zoon wil met haar mee. Terwijl zijn ouders zeker weten: 'Dit meisje is een miskleun'. Klopt hun oordeel? En kunnen zij hem nog voor deze relationele ramp behoeden?

Op de eerste vraag zegt de Groningse hoogleraar psychologie Bram Buunk: "Waarschijnlijk wel. Ouders zien veel, daar ben ik van overtuigd." Natuurlijk is hun blik gekleurd door de overtuiging dat hun kind geweldig is en dus niemand goed genoeg. Maar ouders hebben óók levens- en liefdeservaring, en kennis van het karakter van hun zoon. "Er lopen duizenden ouders in Nederland rond die ontevreden zijn over de partner van hun kind", zegt Buunk. "Sterker nog: het komt, denk ik, nauwelijks voor dat ouders met meerdere kinderen met alle partners blij zijn." Misschien is die wetenschap deze vader en moeder tot troost.

Buunk spreekt zelfs van 'een universeel conflict'. Uit een recent onderzoek van zijn promovenda Shelli Dubbs blijkt dat ouders en kinderen van Uruguay tot Japan ruziën over de partnerkeuze. "Kinderen zoeken vaak een partner die er leuk uitziet en lekker ruikt", zegt de hoogleraar. Terwijl ouders religie, sociale status en verantwoordelijkheidsgevoel veel belangrijker vinden dan uiterlijk.

Daarbij leggen ze de nieuwe vriend van dochters iets vaker onder het vergrootglas dan de nieuwe vriendin van zonen. Maar ook die laatste wordt getest, aldus Buunk. "Ze moet emotioneel stabiel zijn en natuurlijk geen lellebel. Ouders wegen haar als toekomstige moeder."

Daar zijn ook de ouders van de zeventienjarige jongen bang voor: dat dit probleemmeisje met haar zwarte ogen straks over hun nageslacht waakt. Sinds het samenwoonplan liggen ze van die gedachte zelfs wel eens wakker. Van Buunk komt geen soelaas. "Verbieden helpt niet, kritiek werkt averechts. Misschien moeten deze ouders accepteren dat kinderen nou eenmaal niet naar hun ouders luisteren, dat dit gewoon bij het leven hoort."

Een cabaretier uit vervlogen tijden biedt misschien wel een oplossing, zei pedagoog Steven Pont vorige week in een radioprogramma. Hij citeerde Wim Sonneveld, die beschrijft hoe een dochter met precies de verkeerde schoonzoon thuiskomt. Vader pakt het zo aan: "Ik prees hem regelrecht het graf in. [...] Binnen een maand had ik hem plat."


Trouw, 21-04-2011 (Iris Pronk)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Ik vind het onmogelijk om op deze peiling te stemmen. Voor mij staat de juiste keuze er gewoonweg niet tussen. Volgens mij moeten ouders gewoon eerlijk zijn tegen hun kinderen. Ze moeten hun kinderen laten weten hoe zij staan tegenover de keuze van hun zoon of dochter, maar ze moeten tevens respect kunnen tonen voor die keuze. De zoon of dochter zal het waarschijnlijk meer appreciëren dat de ouders gewoon eerlijk zijn en dan hun kinderen laten doen. Misschien zal het feit dat ze hun goedkeuring niet geven voor de partner, maar zeker en vast wel voor hun eigen kind, de ogen van het kind doen openen. Misschien zal hij of zij de fouten van de partner dan veel beter inzien.
Het is niet gemakkelijk. Ik ervaar het momenteel zelf met een vriendin wiens ouders haar vriend afkeuren. (Ik moet eerlijk zeggen ik vind hem ook maar niks). De ouders van het meisje, alsook de zus, proberen zo weinig mogelijk te zeggen tegen de jongen. De redenen hiervoor zijn wel degelijk gegrond. Nu het meisje voelt dit aan alsof de ouders tegen haar zijn, omdat ze er nooit over praten. Nu heeft mijn vriendin plannen om alleen te gaan wonen met de jongen, omdat ze het thuis niet meer leuk vindt, alleen weten de ouders dit nog niet.

Ik ga niet stemmen. Elke relatie tussen partners is immers anders, maar ook elke relatie tussen ouder en kind. Voor mij is het dus onmogelijk om te stemmen. De keuze die naar mijn persoonlijk aanvoelen meestal de beste is, staat ook niet tussen de mogelijkheden. Als ouders moet je de partner aanvaarden waar jouw kind voor kiest, al mag (moet) je in bepaalde gevallen wel je bezorgdheid uiten. Maar de uiteindelijke keuze van je kind moet je accepteren.
Ik denk dat dit doorgaans de beste oplossing is, maar zeker niet altijd. In zulk een materie is zwart-wit denken naar mijn mening onmogelijk. Nuance is het codewoord.

Waar ik me wat aan stoor is het feit dat ze al twee jaar samen zijn. Als je als ouder toch inzicht in je kinderen hebt zoals ze in het artikel aanhalen dan hadden ze toch eerder hun gevoelens kunnen uitdrukken tegenover het gegeven dat ze zijn vriendin ‘minder leuk’ vinden. De jongen is namelijk in die twee jaren naar het meisje toegegroeid als we het artikel geloven. Het is normaal dat zij elkaar beïnvloeden.

Het is moeilijk om hier een uitspraak te doen over wat het beste is. De ouders moeten oprecht zijn en vertellen wat ze denken. Want ooit als de druppel komt die de emmer doet overlopen zijn het deze gevoelens die bovenkomen in de zin van “ik wist het”, “dat zat eraan te komen”. Het is beter om hierover te praten. De jongen zal er misschien niet meteen een boodschap aan hebben maar je kan jezelf later niet verwijten “ik stond erbij en ik keek ernaar”.

Zoals we allemaal weten moeten we keuzes maken in het leven. Deze jongen maakt zijn keuze of heeft ze reeds gemaakt. Als de ouders hem hierin steunen en ook proberen het meisje wat meer op te vangen zal uiteindelijk iedereen er beter van worden. De jongen zal beseffen dat zijn ouders hem steunen ook al zijn ze het niet helemaal eens met zijn keuze. Iedereen die reageerde heeft het al gezegd “leer ermee leven, accepteer het!’.

Een relatie zou in theorie altijd wel iets positiefs moeten zijn. Ik begrijp wel dat er soms cruciale momenten en moeilijkheden zijn, maar dat zou wel opgelost kunnen worden. In dit geval is de jongen er eigenlijk niet echt positief op vooruit gegaan, en dat merkt ook de buitenwereld. De jongen ziet waarschijnlijk het meisje graag dat hij alles over heeft voor haar, maar daardoor is zijn persoonlijkheid, zijn identiteit en zijn karakter in de negatieve zin geëvolueerd. Als ouder wil je natuurlijk wel ingrijpen omdat je ziet wat er gebeurd, maar anderzijds is dit ook een dubbel gevoel omdat de jongen niet geholpen wil worden omdat hij waarschijnlijk ook niet begrijpt wat er met hem gebeurd of aan het gebeuren is. Maar toch moet er wel ingegrepen worden, zelfs al is dit op heel minimalistische manier ... Die jongen als de relatie kunnen best wat hulp gebruiken ... Jammer dat dit zolang heeft geduurd, want het stel is al wel twee jaar samen, wat eigenlijk al veel te laat is! Ik begrijp het standpunt van de ouders volledig, maar ik begrijp ook de jongen zijn gedrag in functie van zijn relatie. Misschien is er toch nog een middenweg? Hoop doet in elk geval toch leven!

Ik ben er vóór dat de ouders hier tussen komen. Het is nog altijd het leven van hun kind en zij kennen hun kind normaal gezien beter dan wie ook. En als zij zien dat hun zoon/dochter ongelukkig is en in een negatieve spiraal wordt getrokken door zijn/haar vriend(in), dan vind ik dat zij moeten ingrijpen. Als ouder heb je immers het beste voor voor je kind en wil je het beste voor hem/haar.
Ik heb zelf ook in dergelijke situatie gezeten (in de plaats van de zoon welteverstaan). Ik kan mezelf eigenlijk vereenzelvigen met de jongen waar in dit artikel over gepraat wordt (zorgzaam, staat altijd klaar voor haar ...) en mijn ex-vriendin had ook veel problemen thuis. Ik heb veel tijd besteed aan het "zorgen" voor haar en haar bij te staan en ik werd hier zeker niet gelukkiger van. Mijn ouders hadden dit na een tijd ook in de gaten door mijn gedrag. Ik ben blij dat ze zich na een tijd gemoeid hebben met mijn relatie, want ik wou niet inzien dat mijn ex-vriendin niet goed voor mij was. Als ik mijn ouders niet had gehad, had ik nu misschien nog in dezelfde sleur gezeten als toen, en ik kan je verzekeren dat dat geen pretje was.

Als de ouders ingrijpen bestaat het gevaar dat ze hun kind net meer in de armen van hun partner drijven... Het is niet altijd vanzelfsprekend dat de kant van de ouders gekozen wordt, aan hen dus om in te schatten hoe hun kind zou reageren. De beste oplossing is volgens mij dat je als ouder duidelijk laat merken dat je niet opgezet bent met de relatie en voor de rest hopen dat je kind zo snel mogelijk tot hetzelfde inzicht komt. Als dat niet gebeurt hou je het koppeltje best zo dicht mogelijk bij huis zodat je op de eerste rij zit om je kind op te vangen als het uiteindelijk toch mis gaat.

Ik heb het met vriendinnen al vaak genoeg gezien, hoe vaker je zegt dat die bepaalde jongen niets voor haar is, hoe langer ze erbij blijft om je ongelijk te bewijzen (en dan spreek ik jammer genoeg over jaren...).

Ik vind dat de ouders hier zeker hun mening over de relatie mogen geven. Veel zal afhangen van de manier waarop ze dat doen. Als ze inderdaad met bakken kritiek komen zal het effect waarschijnlijk averechts zijn. Wat verboden is wordt meteen ook interessanter...
Toch vind ik ook dat het de taak is van de ouders om hun zoon wel duidelijk te maken dat ze hem zullen steunen, wat hij uiteindelijk ook beslist. Als het dan toch ooit misloopt weet hij tenminste dat hij ergens terecht kan.
Uiteindelijk kan je zo'n zaak niet pushen. De jongen is op een leeftijd gekomen om zelf keuzes te maken. Als dit dan de verkeerde blijken te zijn is dat heel jammer, maar niet per sé dramatisch. We leren allemaal met vallen en opstaan.