U dacht dat uw generatie de enige was die te lijden had onder de toenemende druk van de 24-uursmaatschappij? Think again. Ook kleine kinderen krijgen het steeds moeilijker om hun school-privébalans in evenwicht te houden en te voldoen aan alle eisen van hun omgeving.

Van de muziekschool naar de sportvereniging, van de dansles naar de Chiro, snel huiswerk maken, via de chat vriendinnen entertainen en ondertussen dat Facebook-profiel niet vergeten te updaten ...

Volgens onderzoek van het Utrechtse Wilhelmina Kinderziekenhuis lijdt een op de drie kinderen aan stress en angst. Een op de tien kinderen heeft zelfs klachten die in de richting wijzen van het chronisch vermoeidheidssyndroom.

Ouders en verzorgers die zelf al het slachtoffer werden van een burn-out, dragen dat vaak ook over op hun kinderen, zo blijkt nog.

Bron:http://www.standaard.be/artikel/det...elid=JOBAT_3817

Eigen mening: Dit artikel plaats ik onder de categorie gezondheid omdat het gaat over kinderen die door de werking van onze maatschappij te maken krijgen met een burn-out.

Dat zelfs kinderen te maken krijgen met een burn-out dat vind ik erg. Ik vind dat je als kind een zorgeloos leven moet leiden waarin er van stress weinig of zelden sprake is. Als volwassene word je er al genoeg mee geconfronteerd. Wat ik me hierbij vooral afvraag is: als die kinderen nu al een burn-out krijgen van de werking van de maatschappij wat gaat er dan later met hen gebeuren? Kinderen die met stress en dergelijke te maken hebben moeten volgens mij goed begeleid worden. Op deze manier leren ze ermee omgaan en zo kan de stress niet escaleren of voor ernstige problemen zorgen als ze ouder worden.

Ik denk dat we echt wel aan de alarmbel moeten trekken, onze verwachtingen voor de kinderen liggen veel te hoog. Als ouder wil dat je kind goed is op school en in sport, bovendien moet het kind veel vrienden hebben en het liefst van al ook nog eens mooi zijn en begaan met zijn/haar uiterlijk! Laat een kind in de eerste plaats gewoon een kind zijn en niet een mini-volwassene!

Ik schrik er niet van dat kinderen steeds vaker last hebben van een burn-out of andere dergelijke klachten. Wij leven in een veel te jachtige maatschappij. Met deze manier van leven MOET je, zelfs als kind, mee kunnen of je valt uit de boot. De gevolgen laten zich raden.
Wij leven in een maatschappij waarin 'rust' niet meer toegelaten lijkt. Hoeveel mensen zeggen er als je vraagt hoe het ermee gaat niet: "goed, maar druk". Meer en meer wordt dit als normaal beschouwd, maar in mijn ogen is het dat absoluut niet. Vaak heb ik zelfs het gevoel dat mensen opscheppen met al hun werk. Soms lijkt het wel een wedstrijd: "om ter meeste om handen hebben". De hardwerkende mens wordt als het ideaal beschouwd. Op mensen die ervoor kiezen wat minder hooi op hun vork te nemen wordt neergekeken.
Wij leven ook in een maatschappij met een overaanbod aan mogelijkheden van hobby's. Voor volwassenen is het al moeilijk hieruit te kiezen, maar voor kinderen is dit nog moeilijker. Het is de taak van ouders hen daarin te begeleiden. Want, wie niet kan kiezen en alles meepikt, loopt het risico vroeg of laat 'over zijn toeren te draaien'. Ouders moeten grenzen stellen en duidelijk maken aan kinderen dat eens een dag thuis zijn ook ok is en leuk kan zijn.
Tot slot denk ik dat het erg belangrijk is dat ouders erop letten dat hun kinderen voldoende slaap hebben. Als ik in mijn omgeving kijk, heb ik het gevoel dat kinderen almaar later gaan slapen. Dit is sowieso nefast voor hun gezondheid.

Ik ben het helemaal eens met Hanne. Mijn mama werkt in een kleuterschool en als ik haar verhalen hoor dan val ik soms toch echt wel achterover. Ten eerste wordt er vanuit de overheid veel te veel verwacht van de kinderen: de leerplannen eisen zo veel dat er vaak geen tijd is om de kinderen "kind" te laten zijn( in de zandbak spelen, kleuren,...). Een stricte opvolging van deze leerplannen is naar mijn mening dan ook nadelig voor de kinderen. Ten tweede zijn de ouders veeleisend: vele ouders vertonen al enige vorm van paniek wanneer hun kind de puzzel met de hoogtste moeilijkheidsgraad niet kan maken( terwijl dit volkomen normaal is). Ouders zijn enorm gericht op de prestatie van hun kind, je kind zelf leren schrijven vooraleer het dit in het 1ste leerjaar leert is dan ook geen uitzondering. Men wil de natuurlijke ontwikkeling van het kind steeds een stapje voor zijn en dat is net niet goed voor het kind. Nu wil ik wel even vermelden dat dit niet van toepassing is voor alle gezinnen, maar het is wel een "trend" aan het worden. Dit is dan nog maar het eerste aspect waardoor de kinderen onder stress staan. Er zijn er nog zoveel meer, hobby's bijvoorbeeld. Voetballen bij de plaatselijke voetbalclub volstaat vaak al niet meer, de kinderen moeten steeds proberen hogerop te geraken. Daarnaast is het niet voldoende één hobby te hebben als kind, neen het kind moet zoveel mogelijk eventuele talenten ontwikkelen. Als we hier dan nog eens het schoonheidsideaal en het drukke leven van mama of papa bijtellen dan is het niet meer dan logisch dan dat kinderen het ook vaak moeilijk hebben...