Dit is een mes dat langs twee kanten snijdt. Langs de ene kant wil je jouw ouders wel helpen als zij hulpbehoevend zijn, maar anderzijds heb je er de tijd niet voor. Dan is het eigenlijk kiezen tussen werk of familie. De keuze wordt nog moeilijker als we het aanbod zien wat we kunnen doen voor onze ouders, zonder dat we ze in huis moeten halen. Rusthuis, externe verpleging aan huis, ...
Volgens mij hebben we de morele verplichting om voor onze ouders te zorgen ingevuld als we externe hulp zoeken. Als deze morele verplichting verdwijnt, denken we dat we een goede daad hebben gedaan en dat we de ouders niet meer in huis kunnen nemen.
Toch moeten we er de bedenking bij maken dat zij ons ongeveer een twintigtal jaar onderdak hebben gegeven... Is het dan zo moeilijk om er enkele jaren voor te zorgen?
Elke situatie is anders en zal dan ook anders beoordeeld worden, maar ik schrik er niet van dat zes op de tien Belgen kiezen voor de externe hulp.

Onze maatschappij is sterk veranderd tegenover vroeger. Slechts 1 of 2 generaties geleden was het niet meer dan normaal dat je voor je hulpbehoevende ouders zorgde. Tegenwoordig zijn er steeds meer gezinnen waarin beide partners een beroep buitenshuis uitoefenen. Dan is het inderdaad moeilijk om een extra bed bij te zetten. Meestal is het contact ook niet intens. Een gezin heeft zijn eigen beslommeringen en vaak worden de grootouders maar af en toe bezocht, zeker als ze verder weg wonen. Elk leeft zijn eigen leven. Dan is het volgens mij ook moeilijk om na al die jaren terug een zeer intens contact te hebben en bovendien ook nog eens een zeer zware verantwoordelijkheid. Wat met je carrière als je opeens voor die keuze staat ?