De 33 mijnwerkers die meer dan twee maanden vastzaten in een mijn in het Chileense Copiapo stellen het allemaal goed. Nu de eerste kompels het ziekenhuis verlaten, komen echter ook de eerste gruwelverhalen aan het licht.


Zo vertelt een van de kompels over de eerste dagen na de instorting van de mijn. "We zaten dagen vast zonder eten, zonder dat iemand wist dat we nog in leven waren", aldus Richard Villaroel, die als 28e mijnwerker bevrijd werd. "Het was pas toen we voor het eerst een beetje eten kregen, dat we mopjes over kannibalisme durven te maken. Daarvoor denk ik we er allemaal voor vreesden".

Ook zijn er volgens hem verschillende woordenwisselingen geweest en werden er zelfs klappen uitgedeeld onder de grond.

Het was steevast ploegbaas Luis Urzua die de gemoederen bedaarde. Volgens hem is alles goed afgelopen omdat democratie hoog op de agenda stond. "Over alles werd gestemd", aldus de man. "Dat was makkelijk aangezien we met 33 waren. Er was altijd een meerderheid".

Bron: GVA online

Motivatie:

Deze getuigenissen verbazen me helemaal niet. Ik denk zelfs dat het niet maar dan normaal is dat er gevechten en ruzie's ontstaan in zo'n situatie. Je kan het jezelf niet voorstellen wat het is om 2 maanden met dezelfde mensen onder de grond te zitten, als je het zelf niet ervaart. Mensen die honger hebben worden prikkelbaar en doen dan domme dingen. Al goed dat het bij die kleine woordenwisselingen is gebleven....

Zoals het in de media omschreven werd was het 'avontuur' van de Chileense mijnwerkers een heuse bevrijding voor het hele land. Ik kan me wel voorstellen dat er conflicten ontstaan zijn in de tunnels, maar hier sprak men in de pers natuurlijk veel minder over. Men vertelde uitgebreid over de reddingspoging en over de capsule waarmee de mijnwerkers zijn gered. Hierdoor heeft men de realiteit voor een stuk ontkend. Ik schrik er echt niet van dat mensen in moeilijke omstandigheden rare dingen doen om te overleven. Al goed dat deze ideeën, ideeën zijn gebleven!

Ik verschiet ook niet over deze getuigenissen al is de stap zetten naar iemand vermoorden en op te eten nog wel steeds groot en zou ik niet verwachten dat het ook zou gebeuren. (Wat gelukkig ook zo was.) En over die conflicten, dit is in mijn ogen ook perfect normaal, als ze mij zouden opsluiten voor zo'n lange tijd met amper eten, geen licht, geen sanitair, constante dezelfde mensen in die kleine gesloten ruimte dan zou ik mij toch ook beginnen ergeren aan bepaalde mensen. Zelfs zonder die omstandigheden heb je al ergernissen laat staan dat dat er nog moet bijkomen.