Op radio één hoorde ik vandaag om 12.10 het nieuws dat Israël negentien mensen heeft doodgeschoten. Deze mensen waren vredesactivisten uit allerlei landen die onderweg waren naar Gaza om de nodige hulp te bieden.

Het verhaal volgens de reporter van radio één is:
Het israëlisch leger is eerst aan boord gekropen voor via besprekingen het schip te stoppen. Wanneer een vredesactivist het wapen van een Israëliet afnam en ermee in het rond begon te schieten, opende de Israëlische marine het vuur. Dit onder het excuus: eigen bescherming.

De boten mochten kost wat kost niet Israël niet bereiken want het zouden wapenleveranciers kunnen zijn. Het zou de Hamas macht geven en terroristen mogen niet gesteund worden.

De regering heeft al gezegd dat het allemaal om een uit de hand gelopen vergissing gaat. Ze zeggen zelfs dat ze nu strenger moeten zijn voor de Palestijnen omdat die uit ongenoegen waarschijnlijk gewapende actie zullen ondernemen.
---
Wat een leugen! Als Israël altijd al genegeerd heeft wat de rest van de wereld probeerde in voordeel van de Palestijnen, waarom zou het dan nu braaf wachten? Ik kan niet geloven dat het Israëlisch leger, bewapend aan boord gaat voor rustig onderhandelen. Hun mening stond vast en volgens mij is het vuur geopend nog voor er een woord is gezegd. Hoe geloofwaardig is Israël nog? Volgens mij is het een duidelijke actie om het leven van de Palestijnen miserable te blijven houden. Het is ook een volgend excuus om hun strenge regime aan te houden.

Misschien wel een beetje voorbarig he Liesanne? Het is in de eerste plaats standaard procedure van de marine om met een gewapend escort een schip te betreden waar men van vermoed dat er wapens aan boord zijn. En als dan iemand een wapen afneemt en ermee begint in het rond te schieten zou ieder goed opgeleide soldaat het vuur openen. En de Israelische militairen zijn nu eenmaal goed opgeleid.

En opnieuw zijn er tientallen factoren die niet genoemd worden. Oorsprong van de bemanning? Waren de papieren van het schip in orde? Had het toestemming om de Israëlische territoriale wateren te betreden?
Zoals het steeds is met van deze "foei foei" nieuwsberichten weten we verre van genoeg om een objectief oordeel te kunnen vellen.

Voor mij zegt het feit dat een bemanningslid een wapen afnam en begon te schieten al genoeg. Waarom dat doen als je toch niets verkeerds doet?

Blijkbaar zaten er op die vloot zelfs 2 Vlaamse meisjes. Zij zeggen zelf in een interview voor ze vertrokken dat zijn GEEN toestemming hadden van Israël om in hun wateren te varen. Vandaar dat de Israëlische marine met wapens aan boord ging. Ze probeerde immers een blokkade te doorbreken hetgeen gelijkstaat aan een militaire actie. Om dan nog eens een wapen afhandig te maken en zelf te beginnen schieten? Humanitaire actie of niet, dan heb je't zelf gezocht denk ik dan...

De blokkade zelf keur ik dan weer niet goed. Ik heb de actualiteit hieromtrend niet echt gevolgd maar het lijkt me daar wel weer een raar spelletje. Natuurlijk moeilijk in te schatten voor ons aangezien wij geen klein landje zijn dat omringd wordt door landen die ons met veel plezier de keel oversnijden...

Tussen het blokken door heb ik geprobeert de actualiteit wat te volgen. Vooral de berichtgeving rond het incident in Israël trok mijn aandacht. Ik word er gewoon kotsmisselijk van hoe de media dit incident aanpakt!! De enige personen die aan het woord komen zijn die verdomde hippies die geen zinnig woord kunnen uitkramen! Gisteren hoorde ik nog een Belgische van allochtone afkomst, die blijkbaar ook aanwezig was, praten over het incident. Ze had het over een beestachtige aanval op hun konvooi met massamoord tot gevolg. Opnieuw GEEN woord over het feit dat het een "onschuldige vredesactivist" (yeah right) was die het vuur in de eerste plaats geopend heeft. Dit dan natuurlijk gevolgd door de logische reactie van de militairen om terug te schieten (zij worden hier immers voor opgeleid).
Ook een van de ouders van de Vlaamse meisjes kwam aan het woord. Ook hier weer een hoop mediageile, subjectieve zwartmakerij die op geen enkele manier bijdraagde aan een objectieve besluitvorming over het incident.
Ik wacht nog steeds op een specialist maritiem recht die gaat bevestigen dat dit incident eigenlijk de schuld is van de activisten zelf. Als zij niet illegaal een militaire blokkade probeerde te doorbreken en daarbovenop nog eens het vuur opende op een gewapende militaire escorte hadden zijn gewoon zonder veel media aandacht terug naar huis gestuurd zijn. Ik ben precies terug in het hippietijdperk. Kim Phuc en de belachelijke brainwashing daarrond komt spontaan in mijn gedachte op...
Wat mij ook nog stoort is de subjectieve taal die al de media gebruiken om dit incident te omschrijven. Alles wijst op de complete, onbetwistbare schuld van Israël terwijl dit helemaal niet het geval is. Ik vraag mij echt af waarom wij ons als leerkracht (in wording) moeten bezig houden met de actualiteit. Om gebrainwashed te worden door de sensatiegerichte persbureau's die nog geen objectieve berichtgeving kunnen leveren als het ze op een plateau gepresenteerd wordt? Het enige dat ik later met de actualiteit zal doen is mijn leerlingen bewust maken van de subjectiviteit ervan. Kritisch tegenover de media staan zal later mijn boodschap zijn. Geen taken van luister naar de media en schrijf een aantal dingen neer. Neen! Luister naar de media en bespreek waarom de berichtgeving met een vatje zout moet bekeken worden zal een veel nuttigere opdracht zijn!

Dit is inderdaad een zeer uit proportie getrokken incident. Zo kan je overal burgerslachtoffers maken... Net zoals een tijdje geleden dat een Franse Allochtoon werd "vermoord" omdat hij ging lopen van de politie. Hij kroop namelijk in een hoogspanningskabine... Wie is er dan de schuldige?

Deze new age hippies hadden daar in de eerste plaats niet moeten zijn.

__________________
Pain Is Only Temporary, Pride Is Forever.

Semper Fidelis

Israel, hef die blokkade op


Welke bedreiging voor zijn nationale veiligheid vormde het Gaza-hulpkonvooi eigenlijk voor Israël, dat de regering van premier Benjamin Netanyahu besloot om de zes schepen in internationale wateren te enteren?


Het kan best zijn dat Israël niet gelukkig was met de aanwezigheid van sommige individuen op de boten, zoals Raed Salah van de Islamitische Beweging in Israël. En het is duidelijk dat niet alle actievoerders aan boord van de Mavi Marmara, een van de schepen, pacifisten of aanhangers van geweldloos verzet waren.

Maar tot bewijs van het tegendeel, vervoerden de actievoerders geen raketonderdelen voor Hamas, dat de Gazastrook controleert. De lading bestond uit hulpgoederen en cement voor de bevolking van Gaza. En de actie was bedoeld om de aandacht te vestigen op het lot van de Palestijnen in de Gazastrook, die sinds de machtsovername van Hamas in 2007 door de Israëlische blokkade in ‘de grootste gevangenis ter wereld' leven.

Wie dit omschrijft als ‘een opzettelijke provocatie van radicale islamitische elementen in het kader van de internationale jihad', zoals de Israëlische regering, verliest aan geloofwaardigheid.

De ‘collateral damage' van de roekeloze Israëlische bestorming van het hulpkonvooi, valt niet te overzien: verschillende doden, een heropflakkering van de spanning in de regio, een nieuwe tegenslag voor de inspanningen van de Amerikaanse president Barack Obama om (indirecte) vredesonderhandelingen op gang te trekken tussen Israël en de Palestijnen.

Met zijn aanval heeft Israël veel meer de aandacht gevestigd op het lot van de Palestijnse bevolking in Gaza dan de activisten hadden kunnen doen als ze gewoon met hun schepen hadden mogen aanleggen. Al meer dan drie jaar wordt een bevolking collectief gestraft voor een machtsstrijd tussen Palestijnse facties onderling – een schending van het internationaal humanitair recht. Israël heeft het recht om zich te verdedigen tegen Hamas, maar niet om de 1,5 miljoen inwoners van de Gazastrook te veroordelen tot armoede.

De internationale veroordeling na de aanval is unisono – al valt de voorzichtige reactie uit Washington op. Maar verontwaardiging uiten is te makkelijk.

Er moet collectief druk gezet worden op Israël om de blokkade van de Gazastrook op te heffen voor humanitaire hulp en commerciële goederen.

En er moet een onafhankelijk onderzoek komen, op last van de VN-Veiligheidsraad, om na te gaan wat er precies gebeurd is. Daarbij moet ook worden bekeken of er wapens aan boord waren van de Mavi Marmara. Als het onderzoek van de VN tot de vaststelling zou komen dat het Israëlische leger voorbarig buitensporig geweld heeft gebruikt, zou dat niemand verbazen. En dan moeten daar dit keer ook gevolgen aan verbonden worden.


DS, 01-06-2010 (Bart Beirlant)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Hoe Israëls leger blunderde


BRUSSEL - Ook het Israëlische leger erkent dat er fouten gemaakt werden bij het bloedige optreden tegen het hulpkonvooi voor Gaza.


‘Mijn zesjarig zoontje zou deze zaak beter aangepakt hebben dan deze regering.' Dat schrijft politiek analist Ari Shavit in de Israëlische krant Haaretz. In deze ene zin vat Shavit zeer goed het gevoel dat bij veel Israëli's leeft, één dag na het gewelddadige ingrijpen tegen het hulpkonvooi Free Gaza. Immers, er kan veel gezegd worden over het Israëlische leger, maar niet dat het slecht georganiseerd en getraind is. En toch lijkt dat zowat de enige echte zekerheid bij operatie ‘Zeebries': alles wat fout kon gaan, ging fout.

‘Dit was een ongelooflijke blunder', zegt schrijver en historicus Tom Segev in NRC Handelsblad. ‘Er is niets waar Israëliërs een grotere hekel aan hebben dan aan eigen falen. De schaamte gaat niet eens zozeer om het humanitaire aspect. Dat Israël de Gazastrook blokkeert, is nauwelijks aanleiding voor debat. Veel mensen weten dat de internationale storm van kritiek hout snijdt, omdat de entering van de schepen zo beroerd werd uitgevoerd.'


Fouten

Maar waar ging het fout?

In feite begon het al met de plaats van het ingrijpen. De actie had plaats op ongeveer 60 kilometer voor de kust van Gaza, midden in internationale wateren. Dat zorgt voor een duidelijk probleem met het internationale recht. Als Israël toch had willen ingrijpen, waarom dan niet gewacht tot de boten in Israëlische territoriale wateren waren. Israëls rechtspositie was dan in elk geval sterker geweest.

Een rationele verklaring was er gisteren niet. Yossi Sharid, voormalig minister van Onderwijs en nu columnist in Haaretz, wees dan maar op de psychologie van de verantwoordelijke politici, premier Banjamin Netanyahu en minister van Defensie Ehud Barak op kop.

‘De militairen werden voorbereid door zeven idioten en hun onderdanen, mensen die niet verder zien dan hun neus lang is. Ze strijden met Hamas en Hezbollah over wie het meest met de spierballen kan rollen. Helaas zijn het alleen tekenen van zwakte.'

Sharid voegt eraan toe: ‘Hadden we de vloot laten aanmeren in Gaza, dan had de andere kant een overwinningskreet kunnen slaken, maar langer dan twee dagen had die niet geduurd.'

Maar laten we terugkeren naar zondagnacht en wat er op zee gebeurde. Gisteren liepen daarover de eerste ooggetuigenverslagen binnen. Onder andere Ron Ben Yishai, verslaggever van de Israëlische krant Yedioth Ahronoth, was ter plekke. Hij schrijft dat het oorspronkelijke plan was dat Israëlische para's van Flotilla 13 op het bovenste dek van de Mavi Marmara zouden landen. Hun opdracht was zo snel mogelijk naar de brug te gaan en het commando over het schip over te nemen.

De inschatting bij de militairen was dat enkele passagiers ‘licht verzet en eventueel licht geweld zouden gebruiken'.

‘Ze hadden de opdracht de tegenstanders verbaal te confronteren, de tactieken van groepscontrole toe te passen en alleen vuurwapens te gebruiken als hun eigen leven in gevaar was.'

Maar vanaf het moment dat de eerste militairen zich vanuit helikopters op het dek lieten glijden, liep het volgens Yishai fout. Hij bevestigt de versie van het Israëlische leger dat de soldaten met geweld te lijf werden gegaan: ‘Passagiers haalden stokken, knuppels en katapulten met glazen knikkers te voorschijn.'

Verrast door dit felle verzet slaagden de eerste vijftien militairen er niet in naar de brug op te rukken. Daarop werd een tweede groep militairen neergelaten. Op dat moment stonden op het dek zo'n dertig militairen tegenover dertig passagiers.

‘En toen gebeurde het meest ernstige. Enkele passagiers probeerden de wapens van de militairen af te pakken. Ze slaagden erin een handwapen van een soldaat te bemachtigen toen ze die van het dek naar beneden gooiden. Op dat moment vroegen ze de toelating om hun vuurwapens te gebruiken en ze kregen die ook.'


Onenigheid

Voor Yishai is het duidelijk: het Israëlische leger maakte twee cruciale fouten. Het onderschatte de tegenstand en het maakte vooraf te weinig gebruik van traangas om een menigte uit elkaar te drijven.

Toch zijn andere getuigen het daar niet mee eens. De Turkse activiste Nilufer Cetin was met haar eenjarige baby aan boord. Ze werd gisteren vrijgelaten. Volgens haar schoten de militairen eerst rookbommen en traangas af en gingen ze pas daarna aan boord. Ook Norman Paech, lid van de Duitse Linke-partij, getuigde gisteren dat hij eerst ‘ontploffingen hoorde en dat pas daarna de militairen aan boord gedropt werden. De soldaten waren allemaal gemaskerd, ze hadden grote geweren bij zich en ze waren extreem brutaal.' Paech zei ook dat hij slechts drie activisten verzet zag plegen. ‘Ze hadden geen messen en bijlen om zich te verdedigen, enkel stokken.'

Experts wijzen erop dat misschien het verkeerde soort militairen werd ingezet: deze para's waren getraind om te vechten, niet om een menigte onder controle te krijgen.

Zeker lijkt in elk geval dat binnen het Israëlische leger onenigheid bestaat over de gevolgde tactiek. ‘Het is duidelijk dat we onvoldoende materiaal hadden om een groep uit elkaar te drijven', zei de Israëlische luitenant-generaal Gabi Ashkenazi. Het NRC verwees gisteren ook naar bloggers die informatie publiceerden die uit Yedioth Ahronoth zou zijn gehouden, waaruit blijkt dat binnen de legertop ernstige twijfels bestonden over de plannen om met geweld in te grijpen.


DS, 03-06-2010 (Dominic Minten)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Kan zijn. Je ziet ook dat de gegevens die toen werden gezegd (pas na het gebeurd was) op 'radio één' niet volledig kloppen. Toen hadden ze het over 19 mensen en dat ze er al zeker van waren dat alle Belgen veilig waren. Terwijl ze 's avons pas echt nieuws hadden over de Belgen die toen aan boord waren. Dat van 19 mensen hebben ze snel recht gezet.

Het is een conflict waar je moeilijk objectief tegenover kunt staan. Of je het conflict Israël - Palestina kent en in welke versie je het kent, speelt hier (toch voor mij) mee.

Je moet weten dat ik dit conflict bekijk met het conflict Israël - Palestina in mijn achterhoofd, met een voorkeur voor 'Palestina' (=> vandaag Gaza). Israël heeft al zo veel gemene en oneerlijke praktijken op haar kerfstok dat het me niet zou verbazen dat zij niet in fout zijn gegaan (dus nogmaals: subjectieve mening). Dat iemand van de vredesactivisten is beginnen schieten komt van een Israëlische bron, dat mag je ook niet vergeten. Het verhaal dat in de buitenwereld komt, komt voornamelijk van Israël en is al gekleurd. Kan je dit nieuws in het algemeen objectief noemen?

Het nieuws geniet inderdaad weer volop van de sensatie. Maar langs de andere kant ben ik wel benieuwd. Dat iedereen hier zo heftig op reageert, kan misschien een keerpunt betekenen voor de macht van Israël. Tot hiertoe kon de wereld geen stappen ondernemen tegen Israël. Ik vraag mij af hoe Amerika en de VN zal reageren.

Zou het niet mogelijk zijn dat één van de activisten begon te schieten met voorbedachte raden? Ze hebben nu alles wat ze willen, meer aandacht voor het conflict. Israël in een nog slechter daglicht... Maar je kan zeggen wat je wil, voor of tegenstander van de activisten, het was verkeerd om ook maar door deze blokkade proberen te breken.

Als de koning op bezoek komt, en er wordt een omgeving van 500meter rond hem afgezet. Eén of andere Koning lover wil hem een knuffel gaan geven en loopt door de bewaakte zone... Denk je echt dat ze dan niet gaan ingrijpen voor hij de koning bereikt? Ook al heeft hij goede bedoelingen? En om het dan even in deze fantasie voor te zetten, ze komen hem oppakken binnen de bewaakte zone, hij weigert en neemt een wapen af, hij begint hier dan ook mee te schieten (ook al is het in de lucht). Ben er zeker van dat hij het niet meer kan navertellen.

__________________
Pain Is Only Temporary, Pride Is Forever.

Semper Fidelis

Daar kan ik je alleen maar gelijk in geven. Ik bekijk deze situatie eerder als een voorbeeld van mediageile hippies die er alles aan doen om hun standpunten over te krijgen. Zo las ik vandaag nog een interview met één van de Vlaamse meisjes. Zij vertelde dat ze toen de militairen aan boord kwamen meteen in het gezicht geschoten werd door een rubbere kogel. In een andere krant stond dat een foto van de twee meisjes en je zag NIETS. Na wat navraagwerk bij een aantal kennissen van mij die met dergerlijke wapens omgaan en zij wisten mij te zeggen dat een schot tussen de ogen (waar zij zei dat ze geraakt was) met een rubbere kogel op minder dan 2 meter afstand (wat zij ook gezegd had) in 90% van de gevallen dodelijk is door de klap alleen al. Klopt dus opnieuw niets van hun verhaal. De meisjes waren een verhaal aan het vertellen dat ze op papier van hun meerdere gekregen hadden denk ik.
Objectief zijn hierover is inderdaad moeilijk. Nu meer feiten bekend raken zie ik ook dat er fouten gemaakt werden door de Israëlische soldaten maar de vredesactivisten zijn bij mij nog steeds de grote schuldigen door hun allesbehalve vredelievend gedrag.

The Real Threat Aboard the Freedom Flotilla

By Noam Chomsky


June 08, 2010 "In These Times" - -Israel’s violent attack on the Freedom Flotilla carrying humanitarian aid to Gaza shocked the world.


Hijacking boats in international waters and killing passengers is, of course, a serious crime.

But the crime is nothing new. For decades, Israel has been hijacking boats between Cyprus and Lebanon and killing or kidnapping passengers, sometimes holding them hostage in Israeli prisons.

Israel assumes that it can commit such crimes with impunity because the United States tolerates them and Europe generally follows the U.S.’s lead.

As the editors of The Guardian rightly observed on June 1, “If an armed group of Somali pirates had yesterday boarded six vessels on the high seas, killing at least 10 passengers and injuring many more, a NATO task force would today be heading for the Somali coast.” In this case, the NATO treaty obligates its members to come to the aid of a fellow NATO country—Turkey—attacked on the high seas.

Israel’s pretext for the attack was that the Freedom Flotilla was bringing materials that Hamas could use for bunkers to fire rockets into Israel.

The pretext isn’t credible. Israel can easily end the threat of rockets by peaceful means.

The background is important. Hamas was designated a major terrorist threat when it won a free election in January 2006. The U.S. and Israel sharply escalated their punishment of Palestinians, now for the crime of voting the wrong way.

The siege of Gaza, including a naval blockade, was a result. The siege intensified sharply in June 2007 after a civil war left Hamas in control of the territory.

What is commonly described as a Hamas military coup was in fact incited by the U.S. and Israel, in a crude attempt to overturn the elections that had brought Hamas to power.

That has been public knowledge at least since April 2008, when David Rose reported in Vanity Fair that George W. Bush, National Security Adviser Condoleezza Rice and her deputy, Elliott Abrams, “backed an armed force under Fatah strongman Muhammad Dahlan, touching off a bloody civil war in Gaza and leaving Hamas stronger than ever.”

Hamas terror included launching rockets into nearby Israeli towns—criminal, without a doubt, though only a minute fraction of routine U.S.-Israeli crimes in Gaza.

In June 2008, Israel and Hamas reached a cease-fire agreement. The Israeli government formally acknowledges that until Israel broke the agreement on Nov. 4 of that year, invading Gaza and killing half a dozen Hamas activists, Hamas did not fire a single rocket.

Hamas offered to renew the cease-fire. The Israeli cabinet considered the offer and rejected it, preferring to launch its murderous invasion of Gaza on Dec.27.

Like other states, Israel has the right of self-defense. But did Israel have the right to use force in Gaza in the name of self-defense? International law, including the U.N. Charter, is unambiguous: A nation has such a right only if it has exhausted peaceful means. In this case such means were not even tried, although—or perhaps because—there was every reason to suppose that they would succeed.

Thus the invasion was sheer criminal aggression, and the same is true of Israel’s resorting to force against the flotilla.

The siege is savage, designed to keep the caged animals barely alive so as to fend off international protest, but hardly more than that. It is the latest stage of longstanding Israeli plans, backed by the U.S., to separate Gaza from the West Bank.

The Israeli journalist Amira Hass, a leading specialist on Gaza, outlines the history of the process of separation: “The restrictions on Palestinian movement that Israel introduced in January 1991 reversed a process that had been initiated in June 1967.

“Back then, and for the first time since 1948, a large portion of the Palestinian people again lived in the open territory of a single country — to be sure, one that was occupied, but was nevertheless whole. …”

Hass concludes: “The total separation of the Gaza Strip from the West Bank is one of the greatest achievements of Israeli politics, whose overarching objective is to prevent a solution based on international decisions and understandings and instead dictate an arrangement based on Israel’s military superiority.”

The Freedom Flotilla defied that policy and so it must be crushed.

A framework for settling the Arab-Israeli conflict has existed since 1976, when the regional Arab States introduced a Security Council resolution calling for a two-state settlement on the international border, including all the security guarantees of U.N. Resolution 242, adopted after the June War in 1967.

The essential principles are supported by virtually the entire world, including the Arab League, the Organization of Islamic States (including Iran) and relevant non-state actors, including Hamas.

But the U.S. and Israel have led the rejection of such a settlement for three decades, with one crucial and highly informative exception. In President Bill Clinton’s last month in office, January 2001, he initiated Israeli-Palestinian negotiations in Taba, Egypt, that almost reached an agreement, participants announced, before Israel terminated the negotiations.

Today, the cruel legacy of a failed peace lives on.

International law cannot be enforced against powerful states, except by their own citizens. That is always a difficult task, particularly when articulate opinion declares crime to be legitimate, either explicitly or by tacit adoption of a criminal framework—which is more insidious, because it renders the crimes invisible.


ICL, 08-06-2010

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Noam Chomskey is nu niet direct de meest objectieve persoon als het over Israël gaat hé Barst Hij zal de eerste zijn om Israël's schuld uit te smeren.
Hoewel ik sommige van zijn anarchistische ideeën volledig steun vind ik dat hij maar een fantasievolle visie heeft op wereldpolitiek. Hij bekijkt godsdienst als iets slecht en alles dat nog maar in de verste verte met godsdienst te maken heeft is dan ook maar slecht. Zoveel heb ik toch uit vorige teksten kunnen opmaken... Zeker de paar teksten die hij schreef over de Tweede Wereldoorlog vond ik gewoon belachelijk en getuigde van een onkunde om zijn "bril" aan te passen aan één van toen. Hij toonde totaal geen besef van de verandering in waarden, normen en prioriteiten.

Eén tegen allen


Israël sukkelt met zijn politiek tegenover Gaza in een steeds groter internationaal isolement.


Niemand had anders verwacht. Premier Benjamin Netanyahu zei zondag dat Israël geen internationaal onderzoek aanvaardt naar het incident op volle zee, waarbij 9 actievoerders omkwamen die de blokkade van Gaza wilden doorbreken. Het land zit niet op een nieuw rapport van de Verenigde Naties te wachten, zoals dat van de Zuid-Afrikaanse, Joodse rechter Richard Goldstone na de oorlog in de Gazastrook anderhalf jaar geleden. Volgens Goldstone had zowel Israël als Hamas zich schuldig gemaakt aan oorlogsmisdaden.

Dat wil niet zeggen dat het incident zonder gevolgen blijft. Het was geen toeval dat het Ierse schip dat vorige zaterdag, in navolging van de Turkse flottielje een week eerder, in Gaza probeerde te raken, op een heel andere manier werd aangepakt. Want het lijdt geen twijfel dat ook Israël is geschrokken van de slachtoffers die zijn gevallen, en van de golf van afkeuring in de hele wereld.

De situatie in Gaza was nooit eenvoudig. Het werd niet beter met de machtsovername door de moslimbeweging Hamas, die met Fatah ook de hele regering van de Palestijnse president Mahmoud Abbas naar de Westelijke Jordaanoever verjoeg. Hamas is geen vereniging van koorknapen. Joodse dorpen en steden in het grensgebied liggen nog altijd regelmatig onder raketvuur uit de Gazastrook. De islamisering van de regio baart grote zorgen. Tot nog toe liep elke poging van Israël om Gaza aan te pakken met een sisser af. De bezetting was geen succes, de oorlog werd een maat voor niets en de blokkade werd vorige week zelfs door de Amerikaanse diplomatie als ‘onhoudbaar’ omschreven. Het is dus weer tijd voor iets anders.

Volgens de bekende Israëlische schrijver Amos Oz is Israël sinds de Zesdaagse Oorlog in 1967 te veel ingesteld op het gebruik van geweld. ‘Voor een man met een hamer, lijkt elk probleem een nagel’, schreef hij vorige week in de krant The International Herald Tribune. Als het niet lukt met geweld, wordt er alleen meer geweld gebruikt. Maar geweld kan nooit winnen van een idee. Om een idee te verslaan, is een beter idee nodig. En die idee is eenvoudig: neem de gesprekken met de Palestijnen over de vorming van een eigen staat ernstig.

Die houding sluit nauw aan bij hoe Washington erover denkt. Wat is de goede zin van een blokkade die, bijvoorbeeld, kaneel en plastic emmers doorlaat maar kamerplanten en koriander weigert? De Israëlische politiek van eerst schieten en daarna vragen stellen, brengt Washington in de moslimwereld steeds meer in verlegenheid. Ook omdat nog altijd niet duidelijk is of deze Israëlische regering wel een gesprek met de Palestijnen wil, terwijl Barack Obama daarop in zijn buitenlandse politiek zo hoog heeft ingezet.

Israël moet dus goed nadenken. Het maakt zich met zijn militaire voortvarendheid onmogelijk bij zijn vrienden. Het was ooit de kleine Joodse David die tegen de grote Arabische Goliath moest worden beschermd. In de internationale beeldvorming zijn de rollen omgekeerd. De Palestijnen zijn nu de underdog. Met elk nieuwe brutaal optreden belandt Israël in een groter isolement. Het wordt zo uiteindelijk de gevangene van zijn eigen grote gelijk.


Knack, 09-06-2010 (Hubert van Humbeeck )

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB