Papier is geduldig, maar het ongeduld van illegalen om papieren te bemachtigen, was nooit groter dan afgelopen jaar. Onvervulde politieke beloftes zetten mensen tot wanhoopsdaden aan.


Ze komen naar hier uit verre landen. Warme landen, vaak. Hier zien ze voor het eerst sneeuw. Zwarte sneeuw, want het land van belofte maakt zijn beloftes niet waar.

Eerst proberen ze het met asiel. Dat wordt afgewezen. Ze zijn tenslotte economisch vluchteling. Maar ze willen niet meer terug naar hun land. Ze gaan in beroep. Dat wordt afgewezen.

Op het einde van de rit staan ze met lege handen. Dan worden ze mensen zonder geldige verblijfsdocumenten. Sans-papiers. Illegalen. Die moeten het land uit. Maar ze blijven.

Naar schatting zijn ze met 100.000, maar niemand die het precies weet.

Een jaar lang klonk hun schreeuw om aandacht. Eerst beklommen ze kranen, die fiere fallussen van een toen nog gretig bouwende, florerende economie. Die smeekte om arbeidskrachten. Maar degenen die al op de stoep staan, mogen niet meedoen. Economische migratie mag. Economische vlucht niet.

Dus grepen ze naar het ultieme wapen: de hongerstaking.

In Elsene hielden ze het 87 dagen vol. De langste hongerstaking uit de Belgische geschiedenis. Goed voor een oranje kaart, drie maanden verblijf, maar geen toelating om te werken. Neen, dan hadden die van de Begijnhofkerk meer succes. Na 55 dagen al werden ze beloond met een witte kaart. Ze mochten negen maanden in het land blijven en kregen een tijdelijke toelating om te werken.

Hongerstakingen vonden ze op den duur te zielig. Dus volgden er bezettingen: in een gekraakt pand van Elektrabel,of in sporthallen en fuifzalen van vrijzinnige universiteiten.

Eén simpel feit was de brandstof voor al die acties: er was de mensen zonder papieren een strohalm voorgehouden. Uit de regeerverklaring van 18 maart kon worden opgemaakt dat er een oplossing op til was voor hun onzekere situatie. Regularisatie heet dat. Het moest de willekeur stoppen, en de uitbuiting, en het zwartwerk, en de arbeidsvergunningen die voor 10.000 euro te koop zijn.

Het heeft veel valse hoop gewekt, maar is dode letter gebleven. De interpretaties van de regeringspartners liggen te ver uit elkaar. De liberalen zijn als de dood voor een algemene regularisatie. De coalitiepartners PS, CDH en ook CD&V drongen aan op spoed.

De minister van Asiel, Annemie Turtelboom (Open VLD), werd de kop van Jut. Zij had een rondzendbrief met klare criteria voor regularisatie beloofd. Die is er nog steeds niet.

Het ongenoegen klonk in vele maatschappelijke geledingen. Advocaten, onderwijsmensen, vakbonden, academici en bisschoppen vroegen bij herhaling om duidelijkheid. Maar in de Wetstraat is men met zovele dringender zaken bezig en dus blijft een antwoord op die vragen uit. (ty)

Bron : www.destandaard.be
Zaterdag 27 december 2008

Reactie :

Uit dit artikel worden de problemen rond illegalen benadrukt. En, dit zijn er toch wel heel wat. Er is en blijft ongenoegen omtrent dit onderwerp en men komt maar niet tot een akkoord, laat staan tot een oplossing. Toch vind ik dat men in de Wetstraat de knoop moet doorhakken wat illegalen betreft. Vaak worden deze mensen gewoon aan hun lot overgelaten, ze kunnen gewoon nergens terecht. We hebben het hier wel over mensen, dat is toch ook een dringende zaak?