En gelijk heeft ie: Er is zoveel 'verborgen' in dit landje dat statistiek bijna een leugen is. En willen we verbeteren dan moeten we uit ons holleke kruipen en durven!
-------------------------------------------------------------
Hopeloos maar niet ernstig
We hebben het al vaak over het feit dat we meer ambitie, durf en ondernemingszin aan de dag moeten leggen om niet met minder welvaart, welstand en welzijn te eindigen. Rapporten van Flanders DC en Vlerick hebben de voorbije twee jaar ontluisterende feiten over onze economie bloot gelegd. We ondernemen nauwelijks. We innoveren mondjesmaat. We kijken zelden verder dan onze landsgrenzen. Vorige week maakten we bekend dat drie op de vier Vlaamse kmo's niet exporteren. Een behoorlijk belabberde toestand dus.


En toch zat ik vorige week mijn dagelijkse Brusselse fileleed te ondergaan met voor, achter en naast me Duitse bolides. Toch lees ik met de regelmaat van de klok dat het aantal Belgen dat ver weg op vakantie trekt, elk jaar spectaculair stijgt. Al is die stijging niet zo indrukwekkend als de groei in de private banking markt. Die is de jongste drie jaar met liefst 87% toegenomen in ons land en vertegenwoordigt nu 100 miljard euro aan kapitaal. En wist u dat een op de drie Vlamingen een spaarpot van meer dan 50.000 euro heeft?

Misschien overdrijven we dus met onze onheilsberichten en is de toestand die wij hier wekelijks becommentariëren wel hopeloos, maar niet ernstig. Want hoe komt het anders dat onze economie steeds armer en de Belgen steeds rijker lijken te worden? Omdat ik zelf niet op de proppen kwam met een zinnige verklaring, riepen we de hulp in van enkele mensen met verstand. Uiteraard louter toevallig beiden bestuurder bij Flanders DC.

Volgens professor Mark Eyskens moeten we de oorzaak zoeken op twee vlakken. Statistiek is immers het verhaal van de rivier die gemiddeld 75 centimeter diep is maar waarin toch een man verdronk. Met andere woorden, de files op weg naar Brussel, ons spaarquotiënt en de privé-bankiers die goed boeren verstoppen een heleboel mensen die geen baan hebben om in de file te staan, wier spaarvarken al geslacht is en voor wie het bestaan van private bankiers onbekend is. Ook zijn tweede verklaring houdt verband met statistiek. Bijna 15% van onze economie laat zich niet optekenen. Dat is de tuinman die in het zwart werkt, de aannemer die de staat oplicht en de burger die zijn belastingbrief onnauwkeurig invult. Onze economie doet het beter dan we denken, maar dat blijkt niet uit de statistieken.

Professor Sleuwaegen van de Vlerick School ziet het einde van een systeem. We profiteren vandaag nog altijd van de zegen die de Industriële Revolutie heette. We gingen steeds efficiënter produceren en werden daardoor rijker, maar vandaag botsen we op de limieten van dat model. 'Door de specialisatie zitten we nu in een zeer beperkt aantal sectoren. En we gaan niet mee in de nieuwe sectoren. Daarbij komt dat onze overheidssector veel te groot is', zegt Sleuwaegen. We kunnen geen grote efficiëntiewinsten meer boeken en daarom leven we op borrowed time. Omdat we het eigenlijk nog te goed hebben, merken we niet dat we achteruit gaan en ons onvoldoende concentreren op vernieuwen. Alleen een grondige vernieuwing en focus op innovatieve concurrentie - niet op prijs of efficiëntie - kan ons redden.

Mark Eyskens voegt eraan toe dat wat ons echt parten speelt 'onze onwaarschijnlijk conservatieve manier van denken is'. Dat veranderen ook verbeteren kan betekenen, lijkt niemand te willen inzien. Zolang we op korte termijn het dierbare status quo kunnen behouden, denken we gered te zijn. Alleen zal die drang om nooit iemand te laten verliezen van ons allemaal verliezers maken. Volgens Leo Sleuwaegen kan enkel creativiteit ons redden.

De toestand is dus wel degelijk ernstig. Maar niet hopeloos.

Lorin Parys is voorzitter van Flanders DC, de Vlaamse organisatie voor ondernemingscreativiteit. Hij schrijft deze column in eigen naam.
------------------------------------
Bron: Column Standaard Bizz: Lorin Parys

__________________