Engelstalig - voor Nederlandse vertaling, zie volgende post

The Many Faces of Belgian Fascism
Low country politics, real and surreal.

BY BRET STEPHENS
Sunday, August 27, 2006 12:01 a.m. EDT

BRUSSELS--Belgium is the birthplace of René Magritte. So perhaps it's not surprising that, in politics, even the fascism here is surreal.

Take Belgian Socialists, Flemish or Walloon. The hallmark of nearly every European socialist party has long been hostility to religion. In recent years, Belgium's ruling Socialist-Liberal coalition has antagonized Catholics by legalizing gay marriage and euthanasia, banning crucifixes from government buildings, and abolishing the traditional Te Deum service previously held by the government to commemorate the inauguration of Leopold I, first king of the Belgians.

But then the Socialists began taking note of Belgium's Muslim community, some 500,000 strong. In Brussels, notes Joël Rubinfeld of the Atlantis Institute think tank, half of the Socialist Party's 26-member slate in the city's 75-seat parliament is Muslim. In the commune of Molenbeek, longstanding Socialist mayor Philippe Moureaux has made halal meals standard in all schools; police officers are also barred from eating or drinking on the streets during Ramadan. The Socialist Party was also, improbably, the leading opponent of a bill that would have criminalized the denial of the Armenian genocide. This, too, is a product of burgeoning Muslim-Socialist alliance, as is the party's routine denunciations of Israel.

Now take the Vlaams Belang (Flemish Interest), the secessionist Flemish Party previously known as the Vlaams Blok until a court ruled it illegal in 2004. The Blok has longstanding links to Nazi collaborators. One of the party's founding members is Karel Dillen, who in 1951 translated into Flemish a French tract denying the Holocaust (possibly the only French text for which a Vlams Blok party member has ever shown sympathy). For many years, the party's chief selling point was its call to forcibly deport immigrants who failed to assimilate. It also made plain its sympathies with other far-right wing European parties, such as Jean-Marie Le Pen's National Front in France.

But that's changing. Younger party leaders, realizing their anti-Semitic taint was poison, began making pro-Israel overtures. And the party's tough-on-crime, hostile-to-Muslims stance began to attract a considerable share of the Jewish vote, particularly among Orthodox Antwerp Jews who felt increasingly vulnerable in the face of the city's hostile Muslim community. Today, Vlaams Belang is the largest single party in the country.

Then there are the government's actual policies. In April, Belgians were shocked by the murder of a teenager named Joe Van Holsbeeck, who was stabbed to death in Brussels's central train station by two Gypsy youths, at the height of the afternoon rush hour, in broad view of dozens of onlookers. (Apparently, the killers wanted his MP3 player.)

Amid a pervasive and growing sense of lawlessness--Belgium's per capita murder rate, at 9.1 per 100,000 is nearly twice that of the U.S.--the murder became the occasion of much national soul-searching. When Jean-Marie Dedecker, a senator from the ruling Liberal Party, opined in an op-ed that "policemen look the other way in order to avoid being accused of racism," he was rebuked by Prime Minister Guy Verhofstadt for "inciting hostilities."

There is also the amazing case of journalist Paul Belien, who edits the Brussels Journal, a pro-American, Euroskeptic, anti-Islamist blog. In February, the blog was one of the few news sources to republish the notorious Danish cartoons of the prophet Mohammad, thereby attracting some two million unique visits. It also attracted extraordinary scrutiny from the Flemish newsweekly Knack. Noting that Mr. Belien's blog had been cited by Middle East scholar Daniel Pipes, Knack described the link as "no coincidence," but rather a "deliberate provocation by the neocons," the ultimate aim of which was to make Americans and Europeans believe "that all Muslims are violent and dangerous, after which the clash in Palestine, Iran and Syria can really kick off."

But that was as nothing compared to the reaction Mr. Belien provoked by an article following the Van Holsbeeck murder, in which he described the killers as "predators" and called for Belgium to decriminalize the possession of self-defense weapons (pepper spray is what he says he had mainly in mind).

Two weeks after the article appeared, Mr. Belien received a letter from the Center for Equal Opportunities and Opposition to Racism, a government-mandated body whose mission is to "assist victims of discrimination" and "sensitize the general public on antidiscrimination." (Belgium has one of the strongest antidiscrimination regimes anywhere.) Mr. Belien's article, according to the CEOOR, constituted an "incitement to violence"; he was ordered to remove it from his blog or face state prosecution. He complied. In the meantime, he says he received emails with pictures of burned corpses and messages reading, "This is what is going to happen to you."

Mr. Belien has since been questioned by the police for home-schooling his five children, four of whom have moved on to university or beyond. Part of Mr. Belien's problem, surely, is that his wife is a member in Parliament for the Vlaams Belang. But whatever her politics, Mr. Belien is not a member of the party, and nothing on the Brussels Journal suggests that it is a party vehicle. His chief crime, rather, seems to be that he has laid bare, to an English-speaking audience, the lesser-known charms of the Belgian state.

Meanwhile, the real fascists in Belgium are gaining strength, largely protected from scrutiny by the country's "antiracism" legislation. At Brussels's Imam Reza mosque, a preacher commemorated the 17th anniversary of the Ayatollah Khomeini's death: "The enemies cannot extinguish the light of the Islamic Revolution." And in Molenbeek, the newspaper Het Volk published a study of the local Muslim population: The editor, Gunther Vanpraet, described the commune as "a breeding ground for thousands of Jihad candidates."

The Belgian government may prefer not to notice. But as Magritte might have said, this is not a pipe.

Mr. Stephens is a member of The Wall Street Journal's editorial board. His column appears in the Journal Tuesdays.

Link

__________________
'I have never let my schooling interfere with my education.'
-- Mark Twain

De vele gezichten van het Belgische fascisme
Door Bret Stephens

BRUSSEL - België is de geboorteplaats van René Magritte. Daarom is het wellicht niet verwonderlijk dat in de politiek zelfs het fascisme er surrealistisch is.

Neem nu de Belgische socialisten, de Vlaamse of de Waalse. Het kenmerk van bijna elke Europese socialistische partij is al lange tijd de vijandigheid tegen religie. De jongste jaren heeft België's regerende socialistisch-liberale coalitie de katholieken op stang gejaagd door het legaliseren van het homohuwelijk en euthanasie, het bannen van kruisbeelden uit overheidsgebouwen en het afschaffen van het traditionele Te Deum die vroeger door de regering werd gehouden ter nagedachtenis van de kroning van Leopold I, de eerste koning der Belgen.

Maar dan begonnen de socialisten de ongeveer half miljoen moslims op te merken in België. Zoals Joël Rubinfield van de Brusselse denktank Atlantis Institute opmerkt, bestaat de helft van de 26 leden tellende socialistische fractie in het 75-koppige parlement van de stad uit moslims. In de gemeente Molenbeek heeft de socialistische burgemeester Philippe Moureaux voor halal-maaltijden gezorgd in alle scholen; politiemensen mogen tijdens de Ramadan niet eten of drinken op straat. De socialistische partij was ook, onwaarschijnlijk, de belangrijkste tegenstander van een wet die het ontkennen van de Armeense genocide strafbaar zou maken. Ook dit is een product van de groeiende alliantie tussen moslims en socialisten, net zoals de routinematige afkeuringen van de partij aan het adres van Israël.

Neem nu het Vlaams Belang (Flemish Interest), de secessionistische Vlaamse partij, voorheen bekend als het Vlaams Blok, tot een gerechtelijke uitspraak de partij buiten de wet stelde in 2004. Het Blok heeft historische banden met nazi-collaborateurs. Eén van de stichtende leden van de partij is Karel Dillen, die in 1951 een Frans essay in het Nederlands vertaalde dat de Holocaust ontkent (mogelijks de enige Franse tekst waarvoor een lid van het Vlaams Blok ooit sympathie getoond heeft). Vele jaren lang was de belangrijkste leuze van de partij haar oproep om immigranten die weigerden om zich aan te passen, onder dwang te deporteren. De partij maakte ook geen geheim van haar banden met andere extreem-rechtse Europese partijen, zoals het Front National van Jean-Marie Le Pen in Frankrijk.

Maar dat is aan het veranderen. Jongere partijleiders realiseerden zich dat hun anti-semitische trekjes vergif waren, en begonnen pro-Israëlische standpunten te vertolken. De harde standpunten van de partij over criminaliteit en moslims begonnen een aanzienlijk deel van de Joodse stemmen aan te trekken, in het bijzonder bij de orthodoxe Antwerpse Joden, die zich steeds kwetsbaarder begonnen te voelen tegenover de vijandige moslimgemeenschap in de stad. Vandaag is Vlaams Belang de grootste partij van het land.

En dan is er het eigenlijke beleid van het land. In april waren de Belgen geschokt door de moord op een tiener, Joe Van Holsbeeck, die door twee zigeuners neergestoken werd in het Brusselse centraal station tijdens de avondspits, terwijl tientallen voorbijgangers toekeken (blijkbaar wilden de moordenaars zijn MP3-speler).

Te midden van een groeiend besef van wetteloosheid - het aantal moorden per inwoner ligt in België met 9,1 per 100.000 dubbel zo hoog als in de VS - werd de moord een aanleiding tot een nationaal gewetensonderzoek. Toen Jean-Marie Dedecker, een senator van de liberale partij, in een opiniestuk schreef dat "politiemensen de andere kant opkijken om te vermijden dat men hen van racisme beschuldigt", werd hij teruggefloten door eerste minister Guy Verhofstadt wegens het "aansporen tot vijandigheid".

En dan is er ook het merkwaardige geval van journalist Paul Belien, die hoofdredacteur is van The Brussels Journal, een pro-Amerikaanse, euroskeptische, anti-islamistische weblog. In februari was de blog één van de weinige nieuwsbronnen die de beruchte Deense cartoons van de profeet Mohammed, wat twee miljoen unieke bezoekers opleverde. Het leidde ook tot een buitengewoon onderzoek van het Vlaamse weekblad Knack. Opmerkend dat de blog van Belien geciteerd was door Midden-Oosten-kenner Daniel Pipes, beschreef Knack die connectie als "geen toeval", maar eerder "een bewuste provocatie door de neocons", waarvan het uiteindelijke doel was om Amerikanen en Europeanen te laten geloven dat "alle moslims gewelddadig en gevaarlijk zijn, waarna het conflict in Palestina, Iran en Syrië echt van start kan gaan".

Maar dat was nog niets vergeleken met de reactie die Belien uitlokte met een artikel na de moord op Van Holsbeeck, waarin hij de moordenaars beschreef als "roofdieren" en België opriep om het bezit van zelfverdedigingswapens uit het strafrecht te halen (hij had vooral pepperspray in gedachten). Twee weken na de publicatie van het artikel ontving Belien een brief van het Centrum voor Gelijke Kansen en voor Racismebestrijding, een organisatie in dienst van de overheid die als taak heeft om "slachtoffers van discriminatie bij te staan" en "het grote publiek bewust te maken van anti-discriminatie". (België heeft één van de strengste antidiscriminatieregimes ter wereld). Het artikel van Belien kwam volgens het CGKR neer op "aanzetten tot geweld", en hij kreeg het bevel om het artikel te verwijderen van zijn blog op straffe van vervolging door de staat. Hij stemde toe. Intussen kreeg hij naar eigen zeggen emails met beelden van verbrande lichamen en boodschappen met "dit is wat er met u zal gebeuren".

Belien werd sindsdien ondervraagd door de politie wegens het verstrekken van thuisonderwijs aan zijn vijf kinderen, waarvan er intussen vier aan de universiteit studeren of al afgestudeerd zijn. Een deel van Belien's probleem is ongetwijfeld dat zijn vrouw parlementslid is voor Vlaams Belang. Maar wat haar politieke strekking ook is, Belien zelf is geen lid van de partij, en niets in The Brussels Journal suggereert dat het een partijpublicatie is. Zijn belangrijkste misdaad lijkt te zijn dat hij voor een Engelstalig publiek de minder bekende charmes van de Belgische staat heeft blootgelegd.

Intussen winnen de echte fascisten in België aan kracht, en zij worden grotendeels beschermd door de anti-racismewetgeving van het land. In de Brusselse Imam Reza-moskee herdacht een geestelijke de zeventiende verjaardag van het overlijden van Ayatollah Khomeini: "De vijand kan het licht van de Islamitische Revolutie niet doven". En in Molenbeek publiceerde de krant Het Volk een studie over de plaatselijke moslimbevolking. Redacteur Gunther Vanpraet beschreef de gemeente als "een kweekvijver voor duizenden kandidaten voor de jihad".

De Belgische regering kan ervoor kiezen om er geen aandacht aan te besteden. Maar zoals Magritte zou gezegd hebben: ceci n'est pas une pipe.

Mr. Stephens is vast columnist voor The Wallstreet Journal.

Link

__________________
'I have never let my schooling interfere with my education.'
-- Mark Twain