Na de lange winter zeuren we maandenlang om meer warmte en meer zon. Tot de dag dat de temperaturen met de 30 °C flirten en ons plots de vrees voor het blote vlees overvalt. Vanwaar komt de schroom om een stukje borst, bil en bleke winterhuid aan het zonlicht en de medemens bloot te stellen? Is het een kwestie van complexen?

Twee maanden geleden, toen er nog een sjaal over mijn oren zat, gooide ik alle winterlagen af in een Parijse paskamer. Die bikini in de etalage en het bijbehorende gevoel verkochten zichzelf, maar de paskamer zette me in mijn blootje: mijn jeans had zijn sporen nagelaten op mijn buik, de bikinislip had ik te klein ingeschat en mijn bleke vel keek in het nietsverhullende licht net zo mistroostig als ik. ‘Non!’ klonk het net iets te luid toen de winkeljuffrouw vroeg of ze even mocht komen kijken. ‘Non, ça va…’ Nu even niet. Nog niet. Ik had nog wat mentale voorbereiding nodig om mijn blote wintervel te tonen. En dan moest ik later nog uit de paskamer geraken, het strand op.

BUIK, BILLEN & BLEEK VEL

Hoe doen we dat elk jaar weer? En hoeveel schroom komt daarbij kijken? Nogal wat, zo blijkt na een uitgebreide rondvraag. Anoniem getuigen, tot daar, al bleken sommigen zelfs daartoe niet bereid. Je blootgeven, ook in woorden, ligt gevoelig. Wie het wel deed, nam zelden het woord ‘complexloos’ in de mond, wel ‘striemen’, ‘trilbillen’, ‘loshangend vel’, ‘een afzichtelijke buik’, ‘cellulitis’, ‘spataders’ of ‘minitietjes’.

‘Vrouwen zijn zo hard voor zichzelf’, knikt Marieke Van Pee van lingeriezaak Eva’s Appel. ‘Heel veel vrouwen haten het om te komen passen. Ik merk het al wanneer ze de deur opentrekken. Zucht, hier ben ik dan. Kom ik de eerste keer in iemands paskamer kijken, dan volgen er altijd excuses. “Je moet er niet op letten, hoor, maar ik had geen tijd om mijn bikinilijn te scheren.” “Ik ben wat bijgekomen.” Of: “Niet schrikken, ik ben echt enorm bleek.” Terwijl ik maar op één ding let: hoe zit die bikini?’

De prijs voor het grootste complex gaat naar de buik. De vrouwen die geen bikini meer willen dragen, of toch niet in eigen land, wezen stuk voor stuk naar die probleemzone. Malika (31): ‘Ik heb gewoon een lelijke buik sinds mijn zwangerschappen. Belanden we met een paar gezinnen op het strand, dan houd ik mijn T-shirt aan. Ik vind mijn spiegelbeeld al confronterend, ik wil niet achteraf ook nog eens andermans blikken moeten verwerken.’ Ook naar de billen werd meermaals oogrollend verwezen. Greet (39): ‘Kijk ik thuis in de spiegel, dan denk ik soms dat het allemaal best wel meevalt. Maar dan duiken er foto’s op en schrik ik: zijn dat mijn billen? Enorm! Vreemd is dat niet: in mijn badkamer is het licht zacht en neem ik een flatterende houding aan. Maakt iemand spontaan een foto van me, dan ben ik me daar niet van bewust en zit ik soms gewoon onelegant breed te wezen. Tja.’

Ontwerpers hebben alleszins goed geluisterd. Bij de betere merken valt een waaier aan optische trucs op om de aandacht van buik en billen af te leiden: prints, plooitjes, franjes, verticale strepen, bijpassende rokjes, corrigerende en hoge tailleslips. En de borsten? Marieke van Eva’s Appel: ‘Eigenlijk zijn die het minst grote issue, die gevreesde BBB in mijn zaak staat meer voor Buik, Billen en Bleek vel. Bij de borsten geeft vooral volumeverlies de grootste onzekerheid. Na een zwangerschap en borstvoeding zakt een borst vaak wat in. Dan krijg je een schanske, zoals een vertegenwoordigster het plastisch verwoordde. Maar ook dat valt weg te werken met een aansluitend model en een lichte push-up.’

Geleidelijk aan de lagen afgooien? Vergeet het maar. Ook nu weer kwam de eerste zomerdag onverwachts. Die eerste keer met de billen of buik bloot, ben je daarop voorbereid? Heel wat vrouwen ontharen of waxen, werken de eerste witheid weg in de privacy van hun tuin of smeren zelfbruiner. Femke (42): ‘Voor mij is die bikinikloof groter dan de loonkloof: vrouwen verliezen belachelijk veel tijd met scheren en smeren, dingen er niet zouden mogen toe doen, maar waar ze niet buiten kunnen als ze niet scheef bekeken willen worden.’

En wat met de work-outs? In december herinnerde mijn sportlerares er ons via een Facebookpost fijntjes aan dat we dan al aan dat zomerlichaam moesten werken. Peggy van Fit: ‘Ik zie het elk jaar opnieuw: vanaf april worden de lessen drukker bezocht, want tegen de zomer willen we strakker op het strand. Even de illusie doorprikken: aan dat lijf moet je gewoon het hele jaar door werken.’

DE NIEUWE PREUTSHEID

Marieke van Eva’s Appel ziet bij heel jonge meisjes een nieuwe preutsheid: ‘Dat merk ik niet alleen aan de vraag naar badpakken, ze kiezen zelden nog voor een klein slipje. Bovendien hebben ze een grote fixatie op hun tepels. Alles moet voorgevormd, glad en rond zijn.’ Toch ogen heel wat badpakken net supersexy: ze hebben een diep decolleté of een laag uitgesneden rug, uitsnijdingen en asymmetrische schouderbanden. Ook onlineshops zoals Ssense, Lyst en Shopstyle meldden eerder al een exponentiële groei van de vraag naar vooral hoog uitgesneden nineties-badpakken à la Baywatch en wijzen daarvoor naar rolmodellen als Emily Ratajkowski, de Jenners, Gigi en Bella Hadid.

De Braziliaanse Amanda Cortez de Murga, die sinds 2008 in Brussel woont en deze maand haar eerste collectie beach- en swimwear Jungle Society lanceert, wil ons laten proeven van de badpakkencultuur: ‘In Rio maken badpakken deel uit van de dagelijkse garderobe. Je draagt ze zelfs met een broek, een rok of onder een jasje.’ Haar ontwerpen mixen de Braziliaanse kleurrijke, feestelijke strandcultuur (gedurfde snits en prints) met de minimalistische Belgische elegantie (ook weer niet té gedurfd). Toch blijft het onvoorspelbaar of de badpakken bij 30 °C ook daadwerkelijk zullen opduiken op het strand of aan het zwembad.

Niet die buik en billen zijn overigens verantwoordelijk om je al dan niet bloot te durven geven, wel het hoofd. De knop kunnen omdraaien. Op het vlak van body positivity werkt de nuchtere kijk van landgenoten als Sabine Peeters, schrijfster van het boek Lief voor mijn lijf, en Fille Folle, een no-nonsensemagazine en boek voor tieners, verfrissend. Ook plussize-rolmodellen à la Barbie Ferreira en Ashley Graham breken een lans. Graham showde onlangs haar eigen badpakkencollectie, inclusief de putjes en bultjes op haar billen. Weg filters: ‘Ik sport, ik doe mijn best om gezond te eten, ik voel me goed in mijn vel. Ik schaam me niet over mijn cellulitis en dat zou jij ook niet moeten doen’, motiveert ze regelmatig op Instagram. ‘Tof, en toch word ik soms een beetje moe van die embrace your imperfections-leuzes’, werpt Sien (29) tegen. ‘Zelf begon ik me beter in mijn vel te voelen door net meer afstand te nemen van mijn uiterlijk. Ik ben zoveel meer dan mijn lijf. Het beeld dat iemand van mij heeft, gaat veel breder en daar moet ik zelf gewoon ook op leren focussen.’

EEN LIJF IN VERANDERING

Waar zitten de mannen met hun mening? Die hebben ook hun onzekerheden, uiteraard, maar haalden toch vooral hun schouders op. Jens (27): ‘Ik vind shorts lelijk, maar als het te warm is, trek ik die gewoon aan. Punt.’ Of David (36): ‘Vroeger was ik strakker. Nu trek ik af en toe mijn buik in op het strand, maar dat hou ik nooit lang vol.’ En ook Tim (45): ‘Ik ben rond mijn veertigste intensief gaan sporten. Daar voel ik me beter bij en dat ziet er ook beter uit. Maar wat al die andere lijven rondom mij doen of hoe ze eruitzien? I don’t care.’

Marieke van Eva’s Appel: ‘Het vrouwenlichaam krijgt toch echt wel wat meer te verduren. Een man verzwaart en krijgt dunner haar, maar dat gaat allemaal geleidelijk aan. Bij een vrouw gaat het met een knal. De tienertijd is een moeilijke, onzekere periode, de jaren dat je kinderen krijgt zijn wellicht de lastigste en dan komt die menopauze er nog aan.’ Gilda (61): ‘Ik heb toen echt geworsteld met mijn spiegelbeeld. De kilo’s bleven eraan plakken en ik had plots behamaat FF. Ik moest opnieuw wennen aan mijn nieuwe lichaam en dito maten.’ Ook jonge meisjes zien hun spiegelbeeld evolueren. Roxanne (23): ‘Toen ik twintig werd, kreeg ik rondere billen en een onderbuikje. Lastig, tot ik inzag dat mijn lichaam zich gewoon klaarmaakte om kinderen te krijgen. Nu zie ik mezelf meer als vrouw dan als meisje en daar ben ik ergens wel trots op.’ Bloot vlees, rood vlees, blubbervlees, gerimpeld vlees, elk z’n kleine tot grote vrees. Zelfrelativering en ook mildheid, dat hebben we nodig. Voor jezelf en voor anderen.

* De namen in dit artikel zijn op vraag van de getuigen veranderd.

De Standaard, 19/05/2018
http://www.standaard.be/cnt/dmf20180515_03513588

Eigen mening:
Ik heb in een van mijn vorige post al omtrent dit soort artikels een mening geschreven, ik vind dat men te snel oordeelt dat hijzelf om iemand anders ‘te dik’ is. Want wat is nu eigenlijk te dik? Volgens mij ben je te dik als je je niet goed voelt in jouw lichaam. Maar dan bedoel ik dat je je oprecht niet goed voelt. Mensen voelen zich te dik omdat ze zich gaan vergelijken met anderen en ik zie dat ook bij mezelf, ik doe dat ook vaak. Dit kan door reclame, tijdschriften, sociale media… Meestal wil je ook gewoon afvallen voor externe factoren, bijvoorbeeld omdat je niet wilt dat mensen je niet gaan beoordelen op je lichaam of om meer aandacht te krijgen. Je doet het niet echt voor je eigen, de meesten doen het niet om zich fit te voelen en zich echt goed te voelen in hun lichaam. Je denkt wel altijd dat je het voor je eigen wilt doen, maar eigenlijk doe je het voor anderen. Nu dat de zomer er aan komt, wordt die druk om te vermageren alsmaar groter en ik vind het heel jammer dat je een druk voelt om te vermageren of om een mooi lichaam te creëren.