In mijn droom is het er donker, somber en benauwd. Ik heb het gevoel dat ik gebukt moet lopen, alsof het plafond te laag is. De droom is in zwart-wit; er gebeurt niets in, maar de sfeer is beklemmend.

Zo heb ik het destijds niet ervaren, al was ik wel altijd op mijn qui-vive. Je hebt te maken met gedetineerden, soms met een psychiatrische stoornis. Maar fantastisch aan mijn werk was dat je deze mensen een dienst verleent. Er werd heel veel gebruik gemaakt van de bibliotheek, die bood een venster op de wereld.

Als bibliothecaris in een gevangenis voor langgestraften raakte ik bevriend met een levenslanggestrafte uit Azië die in de bibliotheek werkte. Ik heb nu 28 jaar contact met hem, ik ken denk ik niemand met zo’n innerlijke kracht als hij. Advocaten zeiden dat hij er na 15 tot 20 jaar zeker uit zou komen, maar hij zit nog steeds vast, nu al bijna 31 jaar.

Vorig jaar droomde ik dat hij vrij was. Hij liet me zijn thuisland zien en stelde me voor aan zijn familie. Terrassen met rijstvelden tot aan de horizon, alles was sprankelend, licht en helder voorjaarsgroen. Een nieuw begin, het was heel ontroerend. Toen ik wakker werd dacht ik: laat het alsjeblieft ooit zo ver komen.

Er wordt weleens gezegd: je kunt de mate van humaniteit van een land afmeten aan de manier waarop het met gedetineerden omgaat. Wij zijn nu een van de strengste landen in Europa, levenslang betekent hier: tot de dood erop volgt. Volgens het nieuwe beleid moet een adviescollege de minister adviseren of iemand voor re-integratie in aanmerking komt. Uiteindelijk beslist de politiek. In het Forum Levenslang vecht ik ervoor dat dit weggaat bij de politiek, dat de rechter zich ontfermt over het vrijlaten van levenslang gestraften - zo hoort dat in een rechtsstaat. Wij zijn de luis in de pels. We zijn niet tegen levenslang, wel tegen de manier waarop we daarmee omgaan: zonder perspectief op terugkeer in de maatschappij.

Vaak wordt alleen gekeken naar de vergelding, maar ik vind het onze plicht deze groep voor te bereiden op terugkeer, vanaf dag één. Volg ze in hun ontwikkeling en begeleid ze, ik heb gezien hoe belangrijk dat contact is. Maar het regime is veel strakker en beperkter geworden, voor alle gedetineerden. De voorzieningen zijn steeds meer uitgekleed, bajesbibliotheken dreigen te verdwijnen, men zit steeds meer op cel. Waar is de medemenselijkheid, het mededogen gebleven? Ieder mens kan veranderen en verdient een tweede kans.”

13:10 13/05/18
https://www.trouw.nl/samenleving/-i...kans-~ac7184cd/

Opinie:
Dit is een zeer idealistisch beeld dat zij heeft vanuit mijn opzicht. Ik kan me heel goed inbeelden dat je een band krijgt met de mensen die daar vast zitten. Een heel leven lang vast zitten in een "kooi" lijkt me een echte marteling. Ik kan mij waarschijnlijk niet inbeelden hoe afschuwelijk dit is.

Ze zegt echter dat er al gedacht moet worden aan terugkeer vanaf dag 1. Lijkt me niet zo'n goed idee: wat als die persoon met die gedachte in diens achterhoofd bewust een feit pleeg omdat die weet dat die toch uiteindelijk vrij zal komen door het spelletje mee te spelen? Ik ben bovendien van mening dat je de beste lessen leert uit het bereiken van een dieptepunt. Dit speelt ook een rol in mijn standpunt. Door de straf te ontvangen en (minder dan levenslang) uit te zitten, wordt het individu geconfronteerd met diens eigen daden. Dit betekent niet dat dit niet gepaard kan gaan met begeleiding.
Sommige mensen, bijvoorbeeld een psychopaat of sociopaat, ontbreken nu eenmaal aan bepaalde kenmerken, wat de kans op niet-humanitaire feiten volgens mij kan verhogen. Verdienen zij dan toch ook nog extra humane aandacht?