Mensen uit de omgeving van een zorgbehoevende patiënt zullen binnenkort bepaalde verpleegkundige taken mogen uitvoeren binnen een welomlijnd kwaliteitskader. De verschillende ministers van Volksgezondheid van ons land hebben daarover een akkoord gesloten, meldt federaal minister Maggie De Block (Open Vld).

Geneeskundige verstrekkingen zijn vandaag wettelijk voorbehouden aan bevoegde gezondheidszorgbeoefenaars. Dat is nodig om de kwaliteit en de veiligheid van zorg te garanderen, in het belang van de patiënt.

In sommige situaties kan die strikte regelgeving de toegankelijkheid van zorg in de weg staan. Dat is bijvoorbeeld het geval bij bepaalde dagelijkse handelingen, zoals het toedienen van insuline. Veel patiënten kunnen dit perfect zelf, anderen, zoals jonge kinderen, kunnen dat niet.

Telkens opnieuw een beroep doen op een zorgverlener voor die dagelijkse taken is niet haalbaar. Het gevolg is dat sommige patiënten geen of onvoldoende zorg krijgen. Andere patiënten vertrouwen de taken dan weer toe aan een niet-gezondheidsbeoefenaar. De kwaliteit en veiligheid van zorg is in die gevallen echter niet altijd gegarandeerd, en de mensen die een patiënt helpen op deze manier overtreden eigenlijk de wet.

Verlengde van de zorgbehoevende persoon

Om het probleem op te lossen, ondertekenden de negen bevoegde ministers in ons land donderdag een nieuw protocolakkoord. Artsen en verpleegkundigen zullen handelingen mogen delegeren aan niet-zorgverleners. Het gaat daarbij bijvoorbeeld om leerkrachten en kinderverzorgers die insuline mogen toedienen aan kinderen.

Die zullen hierdoor legaal bepaalde verzorgende taken mogen uitvoeren binnen een welomlijnd kwaliteitskader. Ze functioneren daarbij als een soort ‘verlengde van de zorgbehoevende persoon’ of als ‘plaatsvervanger van de ouders’ als het over een kind gaat. De federale overheid zal een lijst opstellen met de handelingen die gedelegeerd kunnen worden.


Bron: www.standaard.be geraadpleegd op 26 december 2017
Mening: Ik begrijp de redenering van Maggie De Block wanneer ze zegt dat sommige handelingen die dagelijks moeten uitgevoerd worden niet per se door een zorgverlener gebeurd moeten worden. Ik begrijp dat dit enigszins omslachtig kan zijn omdat veel ouders van diabetespatiënten en diabetespatiënten dit zelf kunnen doen. Toch vind ik het heel belangrijk dat de kwaliteit van de zorg centraal blijft staan. Ik weet niet of iedereen zo'n verantwoordelijkheid kan en wil dragen.
Wij zijn als leerkracht opgeleid om leerstof over te brengen naar onze leerlingen en om zorg te bieden aan onze leerlingen. Voor mij zou deze maatregel geen problemen met zich meebrengen, maar ik kan mij voorstellen dat dit voor andere leerkrachten niet altijd even evident is. De kwaliteit van de zorg van de leerling moet centraal blijven staan en zolang dit gewaarborgd kan blijven, kan ik mij wel vinden in deze maatregel. Er moet wel een duidelijk omlijnd kader aan gegeven worden, het moet gepaard gaan met de nodige opleiding en ik denk ook dat je er zelf als leerkracht achter moet staan.

Ik vind het goed dat niet-zorgverleners insuline mogen toedienen aan diabetici. Uit eigen ervaring weet ik dat het moeilijk is als jong kind om een spuitje te zetten om insuline in te dienen. De leerkrachten kunnen hierbij helpen en het kind begeleiden om die stap te zetten. Wel vind ik het, net zoals Amber, belangrijk om deze maatregel goed te kaderen. Het is naar mijn mening niet de bedoeling dat leerkrachten de verpleegsterrol gaan overnemen.
Verpleegsters moeten dan wel de leerkrachten tonen en aanleren hoe een insulinespuit gezet moet worden, en dat het belangrijk is om de plaats in kwestie te ontsmetten. Zelf weet ik dat het even oefenen is voordat je zelf een spuit kan zetten. Zodra je dit onder de knie hebt, gaat het vanzelf.
Tegenwoordig hebben wel meer en meer kinderen een insulinepomp. Hierbij moeten de kinderen geen insuline meer inspuiten. Dit is naar mijn mening beter voor de leerkrachten, aangezien zij er dan enkel op moeten letten dat het kind niet te veel insuline ingeeft.
Algemeen ben ik een voorstaander van de maatregel, maar een goede omkadering is nodig.

Ik ben persoonlijk voorstander van dit voorstel. Leerlingen die dit zelf niet kunnen of willen, ik denk dan vooral aan jonge kinderen uit de lagere school, moeten deze zorg krijgen. Hierin kan de leerkracht een belangrijke rol spelen. Zoals Amber aangaf zijn wij niet enkel opgeleid om leerlingen weerbaar te maken in de maatschappij met de nodige kennis maar ook om zorg bij te brengen. Als leerkracht is een EHBO-cursus zeker niet misplaatst. Het toedienen van insuline kan ook van belang zijn. Zo heb ik zelf een een klasgenoot moeten helpen bij het toedienen van insuline wanneer de bloedspiegel te laag werd. Vele mensen weten dit niet maar dit kan grote gevolgen hebben als hier niet op tijd wordt ingegrepen.

Ik vind dus dat leerkrachten zeker deze kennis moeten hebben in geval nood. Een bijscholing elk jaar bijvoorbeeld zou hier zeker op zijn plaats zijn.

Ik vind de idee dat leerkrachten hierdoor hun leerlingen kunnen helpen een heel interessant concept, en ik kan ook alvast zeggen dat ik heb eens ben met onderstaande meningen. Ikzelf heb nog geen enkele ervaring op vlak van iemand anders een spuit geven. Al denk ik dat ik het zeker wel zou kunnen leren, ik weet van mezelf dat ik toch ook veel angst zou hebben om eventueel iets fout te doen. Een ander voorbeeld waarom ik denk dat het ook zijn keerzijde heeft is het feit dat ik meerdere mensen ken binnen onze eigen lerarenopleiding die bijvoorbeeld een fobie hebben voor naalden of niet tegen het zicht van een druppel bloed kunnen. Daarom denk ik dat het geen goed idee zou zijn om perse elke leerkracht deze verantwoordelijkheid op te leggen, maar ik zou eerder voorstellen dat er dan eventueel één, twee of drie vaste personen op de school voor aangeduid worden die dan hiervoor verantwoordelijk zijn.

Ik vind het een goed idee maar vind niet dat ze dit kunnen opleggen aan elke leerkracht. Ik ben zelf absoluut niet goed met spuitjes, het maakt mij zenuwachtig. Het zou dus ook absoluut niets voor mij zijn om een leerling een insuline spuit te geven. Eens een leerling merkt dat je er zelf zenuwachtig van wordt, zal deze ook niet volledig gerust zijn in je kunsten. Ik denk dat het een beter idee is alswe een aantal leerkrachten in de school kunnen aanwijzen die dit eventueel kunnen doen voor de leerlingen. Zo blijft de keuze bij de leerkracht.