Tijdens een uitstap met mijn stageschool ben ik ook in contact gekomen met een transgender die zijn verhaal deed. De vrouw had een aantal jaar geleden beslist om man te worden met alle gevolgen van dien. Door zijn verhaal te horen heb ik meer respect gekregen voor mensen die hiervoor kiezen. Hij vertelde dat meer dan de helft van de transgenders aan zelfmoord denkt en ook een derde effectief een poging onderneemt. Deze mensen zijn vaak erg ongelukkig ook na hun operaties. Ik vind dat de taboe hierrond moet verdwijnen. Net doordat zij als anders worden beschouwd door de maatschappij neemt hun wil om te leven af. Het is geen keuze die ze maken, maar een gevoel dat altijd aanwezig is geweest, hier moet iedereen respect voor hebben.

Hoi Maxime,

Jouw ervaring met een transpersoon, lijkt me alvast zeer interessant en leerrijk! Zelf denk ik dat het als “normale” cisgender verdomd moeilijk is om de impact van een transitie op een persoon te vatten. Wanneer ik spreek over transitie, bedoel ik niet enkel het visibele aspect; de psychologische kant aan dit verhaal is ze-ker niet te onderschatten (bijvoorbeeld BDD, een gebrek aan sociale acceptatie, … ).

Uit het Belgische onderzoek ‘Leven als transgender’ onder 244 transgenders (hier: in de breedst mogelijke zin bedoeld), bleek dat zelfmoordgedachten en –pogingen zeer vaak voorkomen, ongeacht het feit of ze al dan niet in de verkozen genderidentiteit leven:
 62% speelde ooit met de gedachte aan zelfmoord;
 22% ondernam minstens één zelfmoordpoging
Deze percentages verschilden niet significant voor leeftijd, taal of geslacht (Motmans, 2009). Uit dit onderzoek kwam echter ook naar voren dat zij die (bijna) altijd leven in de verkozen genderidentiteit:
 minder gesloten zijn
 meer zelfvertrouwen hebben
 gelukkiger zijn
 meer levenslust kregen
 meer open zijn naar anderen
in vergelijking met de categorie die nooit of slechts af en toe leeft in de verkozen genderidentiteit.
In een recent Vlaams onderzoek werd de mate van depressieve gevoelens in kaart gebracht in een groep transgender personen die in behandeling (geweest) waren, met behulp van de CES-D. De grote meerderheid van de transgenders (95%) vertoonde géén depressieve symptomen, waarbij tevens geen verschillen gevonden werden voor gender, leeftijd of opleidingsniveau (Motmans et al., 2011).
Bron: Transgender infopunt, https://transgenderinfo.be/m/leven/...ntaal-weerbaar/


Deze harde cijfers bevestigen nog maar eens ( ik verwijs maar al te graag – eigenlijk helemaal niet zo “graag” – naar dit onderzoek: https://www.demorgen.be/wetenschap/...oding-bfb27bb6/ ) hoe nodig de focus, hier bij ons, waar alles “oké” is op vlak van HOLEBI en transgender-zijn*, nog meer gelegd moet worden op acceptatie en welzijn.
Men moet de mentaliteit van Jan-met-de-pet kunnen veranderen; deze thema’s sociaal bespreekbaar maken. Men kan we pleiten voor meer initiatieven, gender neutrale toiletten, …
Wanneer de doorsnee man/vrouw in de winkel, op café, in de tram, … je aanwezigheid nauw in het oog houdt waardoor je je opeens heel “all over the place” en “anders” voelt, denk ik dat we nog een lange weg te gaan hebben.

In mijn ogen is er een mindshift nodig bij – mijn excuses – voornamelijk de oudere generaties. Ik heb het gevoel dat jongeren deze thema’s meer vatten en hier beter mee “om kunnen”.
Boeken als hetgeen dat in het artikel besproken wordt, zijn een flinke stap naar deze broodnodige mindshift.

Maxime, ik ben enorm blij dat je benadrukt dat deze vorm van genderidentiteit geen vrije keuze is. Een transpersoon wordt geboren met het gevoel dat zijn/haar geslacht niet overeenkomt met hoe hij/zij zich voelt; net zoals een cispersoon hierbij zichzelf weinig tot geen vragen bij stelt.

* Aansluitend bij dit thema is “Geen liedje” van Claudia de Breij : https://www.youtube.com/watch?v=PWFPG6rDfvY