De trailer toont flarden: hoe 'dikke trut' Kato telkens weer valt, geholpen door Yoeri en Dylan. Tegen de muur, in de vijver, van haar fiets. En hoe ze de pijn dan maar zelf ‘wegbrandt’. Tot Senne er plots is, om haar weer recht te helpen.

De trailer van Burn the Pain Away oogt heel professioneel, al is hij in *elkaar gebokst door een crew van *tienervrienden, in hun vrije tijd. In de regisseursstoel: Michiel Kinds (16) uit Bellegem. 'Ik maak al zo’n zes jaar filmpjes, maar dit wou ik maken om een speciale reden', zegt hij. 'Om te tonen dat ik niet meer zo kwetsbaar ben als vroeger. En dat ik verder ben geraakt dan hen.'

Hen, dat zijn zijn pesters: in de lagere school werd Michiel zwaar gepest. 'Tussen het vierde en het zesde herinner ik mij niet veel momenten dat ik zelfs maar één goede vriend had. Ik was vaak alleen. Op een bepaald *moment kwam iemand mij zelfs zeggen dat er een anti-Michiel-groepje was gevormd. De helft van de klas zat erin. Even later zelfs de helft van de speelplaats. Ze wisten dat ze mij konden pakken. Ik was heel gevoelig toen, en begon gemakkelijk te wenen. Dus ja, iets voor pesters.'

'Harder geworden'

Bij Kato komt de liefde haar redden. Net als bij Michiel. 'Mijn vriendin heeft mij ook wel een beetje gered. Maar ik was vooral heel blij dat ik naar het middelbaar mocht. Op het einde van het zesde leerjaar heb ik op aanraden van een leerkracht een *assertiviteitscursus gevolgd, wat veel heeft geholpen. Daardoor ben ik een beetje harder geworden, minder kwetsbaar, en durf ik te reageren. Wat Kato overkomt, zou mij nu niet meer kunnen gebeuren.'

Door die persoonlijke achtergrond, was de film een specialleke: het zou de eerste zijn die hij officieel aan publiek zou tonen. Dus moest het af zijn – in totaal heeft het anderhalf jaar geduurd om alles rond te krijgen, van het eerste kladpapiertje tot de film van een uur en vijf minuten. *Alles heeft Michiel zelf geregeld: casting, camera, catering. Plus montage. 'Intussen heb ik de film al honderd keer *gezien, ik vind hem dus al niet meer supergoed. (lacht) Het heeft ook een kostenplaatje: zo’n 2.000 euro in *totaal. Mijn papa heeft de camera *gekocht, ik voorzag de rest.'

Nu alleen nog USB-stickjes, om de film te verspreiden in verschillende lagere scholen. Zodat hopelijk heel veel Kato’s, Yoeri’s en Dylans de film te zien krijgen. 'Mentaal gepest *worden komt op hetzelfde neer als de agressie die we in de film tonen. En dat is ook de boodschap die ik wil meegeven. Als kinderen in de lagere school al zien wat pesten kan aanrichten, zullen ze dat sowieso meedragen als ze ouder worden.'

Eigen mening: Ik vind dit een heel goed idee van Michiel. Heel veel films of anti-pestmateriaal wordt gemaakt door volwassenen, maar een kind/jongere kan hier een vaak nog een veel duidelijker beeld van scheppen. Het is goed voor andere kinderen en jongeren om te zien, maar kan ook in lessen waar gewerkt wordt rond pesten gebruikt worden. Ik hoop dat Michiel hiermee het pesten en een beetje zijn verleden een plaats heeft kunnen geven en dat hij hier andere kinderen en jongeren mee kan verder helpen. Het is wel spijtig dat we er nu pas iets van horen en niet tijdens de week tegen pesten.

Bron De Standaard 19/038/2017 http://www.standaard.be/cnt/dmf20170319_02787528

Ik ben het eens met de visie van Lena. Ik vind het knap dat een zestienjarige jongen een film maakt over zijn traumatische pestervaringen. Michiel geeft een krachtig signaal aan de maatschappij. Ik vind ook dat alle pesters, groot en klein, verbannen zouden moeten worden uit de samenleving. De slachtoffers blijven achter met een litteken dat ze heel hun leven moeten meedragen. Vroeger werd er gepest tijdens de schooluren en was je thuis veilig maar tegenwoordig doet men ook aan cyberpesten. Als gepeste ben je nergens meer op je gemak. Pesten heeft grote gevolgen. Als slachtoffer verlies je je zelfvertrouwen, je wordt onzeker en het kan zelfs leiden tot je helemaal niet meer wil leven. Als leerkracht vind ik dat je hier oog voor moet hebben en dat je het zeker niet mag negeren. Als je het links laat liggen kan de situatie uit de hand lopen. Als school kan je hier actief rond werken door groepsactiviteiten te organiseren en de leerlingen er geregeld opwijzen dat pesten echt niet ok is. Ik ben van mening dat de school een plaats moet zijn waar je je goed voelt en dat je jezelf mag zijn want na deze periode moet je op je eigen benen kunnen staan.