"Wat die rotzakken in die bommen hebben gestoken, dat is onmenselijk"

Hoe revalideren slachtoffers na aanslagen België?

22 maart 2016. Een datum die voor altijd in ons geheugen gegrift zal staan. Maar terwijl het leven voor de meesten onder ons weer zijn gewone gangetje gaat, stond voor de vele gewonden van de aanslagen in ons land 2016 in het teken van revalidatie. Het reportagemagazine 'Pano' volgde drie slachtoffers, de beelden worden vanavond om 21.25 uur uitgezonden op Eén. In het bovenstaande filmpje krijgt u alvast een harde vooruitblik.

Meer dan negen maanden geleden al gebeurde datgene waar heel België voor had gevreesd. Ons land werd getroffen door aanslagen, in onze nationale luchthaven in Zaventem en in het drukke metrostation Maalbeek. 32 mensen kwamen om het leven, 340 mensen raakten gewond.

'Pano' volgde de lange lijdensweg en revalidatie van drie gewonden. De 22-jarige Laurens, die zijn vriendin -die in Zweden studeert - met een bezoekje wilde verblijden, de 47-jarige Walter, die naar zijn dochter in Tel Aviv zou reizen, en de 33-jarige Margaux, die zoals elke dag gewoon de metro nam om te gaan werken.

Laurens

De beelden van Laurens zijn keihard. Een jonge gast, in de fleur van zijn leven, de pijn verbijtend en kermend op de ziekenhuistafel.

"Je hoort dat op tv, van die spijkerbommen", vertelt hij terwijl de gruwel op zijn benen pijnlijk duidelijk wordt voor de kijker. "Tot ge ze zelf in uw lijf krijgt. Dan weet ge pas hoeveel zeer dat doet. Wat die rotzakken daarin hebben gestoken, dat is onmenselijk." Het karakter waarmee Laurens terugvecht, is alvast sterker dan eender welke bom. "Gek hoeveel kracht je uit een dikke 'fuck off' haalt."

Margaux

Margaux, mama van een zoontje van zes, liep zware letsels aan haar gezicht op in metro Maalbeek. Ongelofelijk hoe deze vrouw ondanks alles positief blijft. "Ik heb mijn ogen niet verloren, ik heb mijn ledematen nog. Ik heb mijn gezicht nog, waar ik wel van zal herstellen."

Walter

Walter moet weer leren stappen. Met vallen en opstaan, met altijd pijn. "De pinnen die in mijn been zitten, zijn verschrikkelijk", klinkt het. Maar ondanks alles probeert ook hij positief te blijven. "Ik heb geen keuze", besluit hij.

De volledige 'Pano'-reportage kan u vanavond zien om 21:25u op Eén.

Bron: 28/12/2016, De Morgen, http://www.demorgen.be/tvmedia/-wat...elijk-bb04e8e1/

Eigen mening:

In het leven gaat het altijd zo. We leven ons eigen leven, iets dat ons niet persoonlijk aan gaat zal ons snel passeren. We hebben vaak geen idee van de gevolgen die onze handelingen voortbrengen. Wat voor ons niets lijkt kan voor een ander veel betekenen. Kijk naar een mooi gebaar, hulp bieden, een vies woord dat de druppel kan zijn...

Zo is het ook in deze situatie. Mensen die niet persoonlijk betrokken zijn bij de aanslagen zijn verder gegaan, opnieuw gechoqueerd door de volgende aanslag. Voor mensen die persoonlijk betrokken waren staat de tijd nog stil. Als mens staan we daar niet bij stil, dat een heel aantal levens volledig is omgegooid 22 maart. Voor hen is het net als gisteren, voor ons is het lang geleden.

Ik neem niemand iets kwalijk, want zo zit ons brein nu eenmaal in elkaar. Het is wel belangrijk dat we daar stil bij staan en leren zo'n dingen toch een plaats te geven. Empathisch denken is nu eenmaal belangrijk, we moeten daar in leren. Een les voor ons allen.