Minderjarigen slikken fors meer middelen tegen angsten en depressie


Kinderen en tieners krijgen steeds vaker middelen tegen angsten en psychoses en antidepressiva voorgeschreven. Dat blijkt uit cijfers van de ziekteverzekering. Psychische problemen krijgen enerzijds meer aandacht, anderzijds kunnen sommige ouders geen psycholoog betalen voor hun kinderen.

Bij kinderen en tieners tussen 12 en 17 jaar oud is het gebruik van antipsychotica de afgelopen tien jaar met bijna 95 procent gestegen, tot 992.328 gemiddelde dagelijkse onderhoudsdosissen. Wat betreft antidepressiva gaat het om een stijging met ruim 30 procent, tot 988.476 dosissen.

Ook bij de 6- tot 11-jarigen zit het gebruik van zowel antipsychotica als antidepressiva in de lift. Bij de jongste kinderen tekenen we een groter gebruik van antipsychotica op, en een vermindering van de antidepressiva. Bij alle minderjarigen is het gebruik van middelen tegen aandachtsstoornissen zoals ADHD gestegen van 2,28 tot 4,28 miljoen.

De stijging is onder meer te wijten aan het feit dat psychische problemen meer aandacht krijgen. "De verwachtingen naar kinderen toe zijn zeker ook niet afgenomen", vult kinderpsychiater Eric Schoentjes (UZ Gent) aan. "De tijd en het begrip die men heeft voor de ontwikkeling van kinderen en hun afwijkingen nemen misschien wat af. Men moedigt de ouders aan om sneller te kijken naar een oplossing, in plaats van zich neer te leggen bij het feit dat een kind anders is."

"Pas in derde instantie naar medicatie grijpen"

Volgens kinderpsychiaters is er ook een financiële kwestie: ouders die geen psycholoog kunnen betalen, geven hun kinderen geneesmiddelen die terugbetaald worden. "Dit kan een bijkomend argument zijn om zich te beraden hoe we die kosten opnemen", zegt Schoentjes.

"De eerste behandeling is sowieso ondersteuning aan de omgeving om de kinderen zo goed mogelijk op te voeden. Als dat onvoldoende blijkt, kan aan psychotherapie gedaan worden. Pas in derde instantie kan ook medicatie gebruikt worden, maar voor jonge kinderen kan dat maar in een heel beperkt aantal gevallen."

Bron
27/12/2016, De Redactie,
http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/binnenland/1.2854783

Eigen mening

Deze hoge cijfers verbazen me wel. Het is inderdaad zo dat psychische problemen meer aandacht krijgen tegenwoordig en dat het taboe daarrond afneemt, maar dat de cijfers zo hoog lagen, daar had ik geen idee van. Enerzijds vind ik het goed dat men probeert om deze zaken ook als een ziekte te beschouwen en dit zo ook aan de mensen probeert over te brengen. Anderzijds merk je nu ook wel het negatieve effect ervan. Dat ouders een psycholoog niet kunnen betalen en hun kinderen dan maar medicatie geven, daar schrik ik van. Ik ben absoluut tegen medicatie, naar mijn mening neem je beter minder of niets in dan voor elk kwaaltje een pilletje of een siroopje. Noem me ouderwets, maar zo voel ik me erbij. Bovendien denk ik niet dat medicatie een oplossing is bij psychische problemen bij jongeren. Het kan een hulpmiddel zijn, maar een pilletje kan niet met jou babbelen, een pilletje kan niet achterhalen of er een dieperliggende oorzaak is, een pilletje kan jouw niet begeleiden en met jouw een stappenplan voor de behandeling opzetten, enzovoort. Ik denk dat het we het probleem vooral moeten zoeken bij de hoge kosten voor psychologen. Ik hoop dat de Vlaamse overheid luistert naar deze cijfers, programma's zoals "Over de Streep" of initiatieven als "De Rode Neuzendag" en dat er iets wordt gedaan aan die hoge kosten om jongeren met psychische problemen echt te helpen....

Ik sluit me bij Janne aan dat het nemen van pilletjes niet de oplossing is. Hulp vragen aan een psychiater is voor vele mensen echter wel een grote stap. Bij het woord psychiater associëren nog veel mensen het woord gek. Je gaat namelijk alleen naar een psychiater als je niet goed bij je hoofd bent. Vermoedelijk zorgt dit er ook voor dat vele mensen hier toch niet heen gaan.
Het belangrijkste dat je als ouder kan doen om je kind te steunen, is tijd vrijmaken voor te luisteren en te praten. Geef aan je kind aan dat je er bent als er iets is. Een luisterend oor kan veel doen voor iemand die het even niet ziet zitten. Het aantal zelfmoorddodingen stijgt ook bij jongeren. Minstens één maal per week beslist een leerling in België om uit het leven te stappen en ongeveer 30 à 40 procent denkt hier over na. We moeten ons afvragen wat er zo erg kan zijn dat een jong iemand het niet meer ziet zitten? Wat is er gebeurd dat je als enige uitweg zelfmoord ziet?
Vandaar is praten het belangrijkste, hetzij bij een psychiater, hetzij met ouders of leeftijdsgenoten. Gewoon 1 iemand die bereid is om te luisteren, kan een groot verschil maken. Al is het maar vijf minuten met volle aandacht voor het verhaal van die persoon. Als die 'kostbare' tijd kan voorkomen dat een kind zelfmoord pleegt, dan is het dat toch waard? Of niet?

Ik sluit me helemaal aan bij de meningen van mijn medestudenten, als je ziet dat je kind het psychisch moeilijk heeft, geef hem of haar dan niet gewoon een pilletje, maar gaan naar een deskundige die kan omgaan met zulke problemen. Want zoals Janne zegt, kan een pilletje geen babbel met je doen. Medicatie alleen kan dan ook nooit het antwoord zijn. Ergens denk ik ook dat ouders er gewoon snel vanaf willen zijn. Ze willen niet dat hun kind een probleem heeft dus geven ze hem of haar maar snel een pilletje zodat het snel gedaan is. Natuurlijk is dat niet altijd het geval, het kan gewoon soms ook aan een geldnood liggen. Ergens moeten we ons dan toch ook vragen stellen bij de vanzelfsprekendheid waarmee artsen psychofarmaca voorschrijven. Je hoeft maar naar de dokter te gaan en zeggen dat je je niet goed voelt, en je krijgt een dosis pillen voorgeschreven. Misschien moet de vanzelfsprekende terugbetaling van psychofarmaca wat verminderd worden. Want zoals het artikel zegt, kopen veel mensen pillen omdat deze terugbetaalt worden. Het moet natuurlijk betaalbaar blijven, want de 'armere' mensen mogen natuurlijk niet uit de boot vallen. Dit probleem ligt in mijn ogen ook aan de maatschappij waarin we leven. We moeten altijd maar gelukkig zijn en er is geen plaats meer voor problemen,ongeluk, verdriet en pijn. Dat is niet alleen absurd, dat is ook onmogelijk. We zijn allemaal individuen met onze eigen verschillen, die zowel positief als negatief kunnen zijn. De verwachtingen van de maatschappij tegenover jongeren is ook gigantisch hoog. Het is dan ook niet meer dan normaal dat er na een tijd problemen opduiken.