Wielemie verliest bewustzijn tijdens BBC-reportage: “Niet bang voor de dood”

Marieke Vervoort nam afscheid als rolstoelatlete na de Paralympische Spelen in het Braziliaanse Rio de Janeiro, waar ze zilver veroverde op de 400 meter en brons op de 100 meter T52 rolstoelsprint bij de vrouwen. Door de ernst van haar aandoening kan ze geen topprestaties meer afleveren in haar wheeler. De internationale media-aandacht voor Vervoort in Rio was enorm, gezien haar standpunt ten opzichte van euthanasie. De BBC trok nu naar Diest voor een diepte-interview met ‘Wielemie’. Een interview dat even moest onderbroken worden toen Vervoort door de pijn haar bewustzijn verloor...

Marieke Vervoort (37) lijdt aan een chronische spierziekte en heeft pijn, veel pijn. Eerder bekende ze al dat als de dag komt dat de pijn niet meer leefbaar is, ze om euthanasie zal vragen.

Maar zover is het dus nog niet, gelukkig maar. En dat is mede te danken aan Zenn, de labrador die Vervoort altijd bijstaat. “Als ik blij ben, is zij blij”, aldus Wielemie. “Als ik boos ben, is ze bang en gaat ze in een andere kamer zitten. Maar als ik verdrietig ben, komt ze me lekjes geven en komt ze me troosten. Ze voelt ook wanneer ik een epileptische aanval ga krijgen, dan duwt ze haar hoofd tussen mijn benen om aan te geven dat ik moet gaan liggen.”

“Ik weet hoe ik me nu voel, maar weet niet hoe ik me binnen een halfuur zal voelen. Het kan zijn dat ik een aanval krijg, ga schreeuwen van de pijn of flauw val. Ik heb veel pijnstillers nodig: valium, morphine,... Voordien was de sport mijn medicatie.”

Nog tijdens het interview wordt de pijn ondraaglijk en verliest Wielemie het bewustzijn voor enkele seconden. Na een druk op de rode knop staat het medisch personeel er binnen een minuut. Meteen wordt ze geholpen en kan ze verder praten.

“Ik kon geen beter afscheid dromen dan die twee medailles in Rio”, aldus Vervoort. “Maar natuurlijk was ik ook triest omdat ik wist dat mijn sportieve carrière voorbij was. Andere sporters stoppen omdat ze het er mentaal niet meer voor over hebben. Ik moest stoppen hoewel mijn geest nog verder wilde maar omdat mijn lichaam om hulp schreeuwde en aangaf dat ik moest stoppen.”

“Mogelijkheid van euthanasie zorgde voor rust”

De BBC trok ook naar Lieve Bullens, haar therapeute, mental coach en hartsvriendin. De twee leerden elkaar kennen in 2007 tijdens de Ironman van Hawaii. Maar in 2008 viel Vervoort in een diep gat en zegde ze triatlon vaarwel.

“Het was het dieptepunt in haar leven”, vertelt Bullens. “De pijn was hartverscheurend, het verlies van haar zelfstandigheid was ondraaglijk en ze zei dat ze zelfmoord wilde plegen.”

Bullens stuurde haar door naar dokter Wim Distelmans, een specialist in palliatieve zorg. Daar werd Vervoort een alternatief aangeboden: euthanasie, legaal in België in gevallen van ondraaglijke pijn. “Ik heb haar meteen gesteund”, zegt Bullens. “Ze is koppig. Ze weet wat ze wil. Maar ze weet ook wat ze niet wil. Een levende hel is niet het leven dat ze wil. Door de mogelijkheid van euthanasie had ze echter weer controle over haar leven. Dat zorgde voor rust, waardoor ze juist langer kon leven.”

“Ze is altijd onafhankelijk geweest”, vertellen Jos en Odette Vervoor, de ouders van Wielemie. “Toen ze in een rolstoel belandde, wilde ze niet onder hetzelfde dak blijven wonen. Als je realistisch naar de situatie kijkt en ziet dat de mogelijkheid van euthanasie haar helpt, leer je daarmee leven. Eerst was het iets voor de verre toekomst, nu weten we dat die toekomst nadert. Het kan iets van maanden zijn, maar ook van jaren.”

“Niet meer bang om te sterven”

Maar ook nu nog blijft Wielemie opvallend positief: “Ik ben het rijkste meisje van de wereld”, zegt ze. “Ik ben een heel gelukkige persoon, zelfs met deze ellendige, lelijke ziekte die ik haat. Of ik bang ben om te sterven? Nee. Als je me tien jaar geleden had gevraagd, of ik een bungee jump wilde doen, zou ik je voor gek hebben verklaard. Maar nu ben ik niet bang meer. Ik riskeer alles en ik hou ervan omdat ik niet meer bang ben om te sterven.”

“Voor mij is de dood rustig, iets dat me een goed gevoel geeft. Als ik niet die euthanasiepapieren had gehad, zou ik niet in staat geweest zijn om deel te nemen aan de Paralympics. Ik was een zeer depressief persoon, ik zat te denken over hoe ik mezelf zou doden. Ik hoop dat ze in alle landen op een andere manier naar euthanasie leren kijken, ook in Engeland. Het is geen moord, ik ben daar het beste voorbeeld van. Het is dankzij die papieren dat ik nog in leven ben... Iedereen die in België deze papieren heeft gekregen, heeft een goed gevoel. Ze moeten niet langer in pijn sterven, ze kunnen een moment kiezen en weten dat ze een zachte, mooie dood zullen hebben.”

“Alles voor de begrafenis is al voorbereid”

Vervoort heeft haar begrafenis al helemaal geregeld. En er zal schuimwijn zijn. “Ik heb alles voorbereid. Ik heb een brief geschreven voor elke persoon die in mijn hart zit. Ik schreef teksten die ze moeten lezen. Ik wil dat iedereen een glas cava pakt en voor mij een toast uitbrengt: “want ze had een heel goed leven. Ze had een heel slechte ziekte, maar dankzij die ziekte was ze in staat om dingen te doen waar andere mensen alleen maar van kunnen dromen, omdat ze mentaal zo sterk was”. Ik wil dat mensen onthouden dat Marieke iemand was die dag per dag leefde en genoot van elk klein ogenblik.”

bron

mening: Ik bewonder haar doorzettingsvermogen en haar zin voor leven. Vele zouden het al hebben opgeven en euthanasie hebben gekregen. Maar Marieke blijft doorgaan. Ze heeft zelfs nog een droom die ze waar wil maken. Een solo sprong in het skydiven. Marieke heeft veel sporters met beperkingen geïnspireerd en dat doet ze vandaag nog. Dit zal ze ook na haar dood ongetwijfeld ook nog doen. Marieke verdiend het om geëerd te worden. Veel dokters staan versteld van haar kunnen omdat ze een chronische spierziekte heeft waar je langzaam in aftakelt. Door aan sport te doen vertraagd het volgens mij de aftakeling aan het lichaam. Daardoor heeft ze langer op een relatief goed niveau geleefd met haar spierziekte. We weten natuurlijk niet hoe het achter de schermen met haar gesteld was. Dat bewijst het interview met de BBC ons nu. Ze is flauwgevallen tijdens het interview, door de pijn. Door te stoppen na Rio 2016, is ze snel achteruit aan het gaan. Door haar moed en doorzettingsvermogen is ze voor vele volgens mij één van de meest inspirerende mensen. Haar euthanasie papieren zijn getekend en daar put ze rust uit. Ik begrijp dit langs de ene kant wel. Je moet het niet langer proberen te rekken als je zelf voelt dat het bijna gedaan is. Zo kan je op een waardigere manier heengaan.