Met iets meer dan 11 procent blijft het aantal Vlamingen in armoede stijgen. Voor kinderen is het nog erger gesteld want een op de acht groeit op in een gezin dat leeft onder de armoedegrens. Dat blijkt uit de Armoedebarometer 2016 van de organisatie Decenniumdoelen 2017. Met de publicatie van de negende armoedebarometer stelt coördinator Michel Debruyne dan ook vast dat ‘we na negen jaar nog geen stap verder staan.’

De Armoedebarometer 2016 geeft de cijfers weer voor het jaar 2014. En Decenniumdoelen 2017 ziet de toekomst nog somberder in, aangezien de maatregelen genomen door de regering-Michel en de Vlaamse regering van Bourgeois nog niet opgenomen zijn.

De Armoedebarometer polst naar het effect van armoede op de gezondheidszorg, de arbeids- en inkomenssituatie, de woonomstandigheden, samenlevingsparticipatie en onderwijs. Uit de ‘zorgwekkende’ cijfers van 2014 blijkt nu dat 11,1 procent van de Vlamingen in armoede leeft. Vorig jaar was dit nog 10,8 procent. Vooral eenoudergezinnen (33 procent) en mensen met een migratieachtergrond (41 procent) behoren tot de risicogroepen. De organisatie, die bestaat uit de verschillende vakbonden en armoedeorganisaties, roept de bevoegde instanties daarom op om de sociale minima op te trekken tot de armoedegrens.

Alarmerende kinderarmoede
Meer verontrustend, luidt het rapport, is dat de kinderarmoede blijft toenemen: van 11,2 procent in 2013 tot 11,4 procent een jaar later. Debruyne ziet deze tendens niet veranderen. ‘Voor volgend jaar houden we rekening met een kinderarmoedepercentage van 12 procent.’

Ook in de gezondheidszorg neemt de kloof tussen arm en rijk verder toe. Meer dan 12 procent van gezinnen binnen de laagste inkomenscategorie zegt de gezondheidszorg uit te stellen.

In onderwijs en sociale huisvesting werd wel lichte vooruitgang geboekt, al blijft de woononzekerheid groot.

Bron: De Standaard (04/10/2016)
http://www.standaard.be/cnt/dmf20161004_02500637

Eigen mening: Dit artikel bevestigt wat er in de volksmond vaak gezegd wordt: 'De rijken worden rijker en de armen worden armer'. Om hier iets aan te doen bestaan progressieve belastingen die herverdelend werken. Dat is materie voor de regering, daar kunnen wij als burgers weinig aan veranderen. Toch ben ik er van overtuigd dat wij het armoedecijfer op zich naar beneden kunnen helpen. Uit onderzoek is al gebleken dat er maar één manier is om uit armoede te ontsnappen, namelijk goed onderwijs. Het is dan ook voor ons als toekomstige leerkrachten een uitdaging om kwaliteitsvol onderwijs aan te bieden tegen een zo laag mogelijke prijs. Op die manier spreken wij de meeste kinderen en jongeren aan om een diploma te halen. De graad van dat diploma bepaalt in België vaak hoeveel je maandelijks betaald wordt.

Het is inderdaad waar als je zegt dat beter en goedkoper onderwijs zal leiden tot een lager armoedecijfer, maar zeggen dat dat de enige manier is om uit de armoede te ontsnappen, is misschien wat kort door de bocht. Het is ook zeer moeilijk om als toekomstige leerkracht goedkoop onderwijs aan te bieden. We kunnen eventueel gratis bijles aanbieden, maar daar blijft het bij. Als we daar echt verandering in willen brengen, dan moeten we in de politiek stappen en daar eens gaan praten en acties ondernemen. Daarna is het nog een hele procedure en een heel gedoe om dit idee te realiseren. Het ligt ook niet altijd aan het onderwijs dat de leerlingen in de armoede zitten. Sommige kinderen hebben gewoon geen tijd om voor school te werken. De ouders die hun kinderen verplichten om zelf te gaan werken vanaf hun 15 jaar of om heel het huishouden te regelen, omdat de ouders dubbele shifts moeten draaien. Het is dus een probleem dat zeer moeilijk op te lossen is.