Brussels minister-president Rudi Vervoort (PS) lanceert een alternatief voor de fusie van de Brusselse politiezones, met hemzelf als coördinator van de preventie en veiligheid.

De fusie van de zes Brusselse politiezones is een oude eis van de Vlaamse partijen, die na de aanslagen in Parijs en Brussel opnieuw in volle sterkte is geformuleerd. De Brusselse minister-president, Rudi Vervoort, beseft dat hij het debat niet langer kan wegwuiven. ‘Als ik Charles Michel hoor zeggen dat hij geen taboes heeft, weet ik hoe laat het is’, zegt hij.

Vervoort vreest dat achter de schermen een scenario wordt geschreven waarbij de fusie via de parlementaire onderzoekscommissie wordt doorgedrukt. Daarom verandert de minister-president het geweer van schouder. Hij wil het debat over de fusie van de politiezones nu wel aangaan, ‘eveneens zonder taboes’, maar dan wel om aan te tonen dat een realistisch alternatief mogelijk is.

Vervoort wil zijn eigen taak als *coördinator van de preventie en veiligheid, een opdracht die hij heeft gekregen na de jongste staatshervorming, zo ruim mogelijk invullen. Daardoor zouden de nadelen van het werken met zes zones wegvallen. Een regionale dienst preventie en veiligheid is in voorbereiding en kan in juli al operationeel zijn.

Vervoort wil ook een regionaal crisiscentrum oprichten en de preventie van radicalisering, een taak van de gemeenten, coördi*neren. ‘Het is niet meer toelaatbaar dat de gemeenten in verspreide slagorde werken’, zegt hij. ‘Fragmentering is een troef en staat dicht bij de mensen, maar kan ook schaden als er niet voldoende wordt samengewerkt.’

Volgens Vervoort valt de politiezones niets te verwijten bij de aanslagen in Brussel. In het debat moet er volgens hem ook maar eens gesproken worden over het tekort aan personeel in de zones, zo’n 600 politiemensen.

Bron: De Standaard, 11/04/2016 - artikel door WW
weblink

Eigen mening:
Er zijn in België reeds veel politiehervormingen geweest. De precieze afstelling van de mannen in het blauw op het werkveld bleek steeds een delicate oefening. Ook na de aanslagen in Zaventem en Maalbeek kwam het ‘oud zeer’ boven. De aanpak van lokale problemen op lokaal vlak is goed, maar deze fragmentering kan ook snel omslaan naar inefficiënt werken. De aanslagen van maart zijn hier een goed voorbeeld van: de netwerken waarbinnen ‘verdachte mensen’ (laten we het zo maar noemen?) opereren overstijgen het lokale platform. Het lokale moet absoluut niet verdwijnen, maar er dient op hoger niveau een breder draagvlak gecreëerd te worden waar deze lokale instanties heen kunnen gaan wanneer blijkt dat een lokale aanpak de situatie niet zal kunnen oplossen. De inwerkingstelling van een regionale dienst preventie en veiligheid die als schakel kan dienen tussen de politie in het veld en de coördinators hogerop, lijkt mij een plan dat zeker verder onderzocht dient te worden. Laat ons allen hopen dat dit debat niet in politiek gebakkelei vervalt, maar een snelle en efficiënte oplossing kan bieden.