Dat 12 - en 13-jarige meisjes lager scoren op een test welbevinden, verbaast me niet. Meisjes beginnen doorgaans vroeger dan jongens aan hun puberteit en aangezien ik een kleine zus van 13 heb rondlopen, kan ik erover meespreken. Meisjes zijn veel meer bezig met emoties en gevoelens en vormen een zelfbeeld dat heel sterk afhankelijk is van de omgeving en de mensen die ze tegenkomen en ontmoeten in die omgeving. Onzekerheid kan hen op sommige momenten dan ook flink parten spelen. Uit het onderzoek dat beschreven staat in het artikel blijkt ook dat jongens doorgaans gelukkiger zijn dan meisjes, ondanks het hogere percentage leerstoornissen. Ik geloof in deze cijfers en de hierboven beschreven situatie ligt volgens mij mee aan de oorzaak hiervan. Daarnaast denk ik ook dat nu meer dan ooit (en veel te snel) wordt gewerkt met stickers! Als een jongen niet stil kan zitten en zeer actief in de klas van zich laat horen, wordt al meteen de term 'ADHD' gebruikt. Vaak komen er zelfs geen artsen of psychologen meer bij kijken en krijgen de jongens zonder enige diagnose de stempel. Die te hoge drang om te diagnosticeren, moet uit de samenleving verdwijnen en we moeten de gelukkige jongens (en zeker ook meisjes), gewoon zichzelf laten zijn zonder iedereen te willen benoemen met een te specifieke sticker.

Allereerst sluit ik me volledig aan bij Siebe. De redenen die hij aanhaalt, verklaren volgens mij heel veel van het verschil in welbevinden tussen jongens en meisjes.
Daarnaast wil ik nog opmerken dat men in dit artikel twee vrij irrelevante studies met elkaar vergelijkt, en hier een in mijn ogen vrij zinloos verband tussen zoekt. Het zal inderdaad zo zijn dat jongens op de leeftijd van 13, 14 zich over het algemeen minder zorgen maken dan meisjes. En jongens worden inderdaad meer als 'ADHD'-er bestempeld, en blijken vaker een of ander stoornis te hebben. Maar wat hebben deze twee met elkaar te maken?
Toegegeven, men wil waarschijnlijk gewoon duidelijk maken dat een (leer)stoornis niet automatisch wil zeggen dat je ongelukkig zal zijn, wat een opbeurende gedachte is. Toch lijkt het door zo'n artikel alsof men insinueert dat stoornissen of andere mentale problemen geen invloed kunnen hebben op gelukkig zijn, wat natuurlijk absoluut niet waar is en unfair tegenover mensen die aan een mentale stoornis lijden.
Moest men onderzocht hebben wat het verschil in welbevinden is tussen jongens en meisjes mét en jongens en meisjes zonder stoornis, zouden deze studies al veel meer met elkaar te maken hebben. Nu plaatst men echter twee compleet verschillende onderzoeken naast elkaar, en laat men ons onbewust conclusies trekken die er niet zijn.
Ze hadden evengoed kunnen zeggen "Jongens drinken meer bier, maar zijn wel gelukkiger", wat even waar is, en in realiteit even weinig zegt over waarom we gelukkiger zijn.