'Wij, de gezinnen die achterblijven, voelen ons twee keer verraden: door ons kind en door de regering'

Samira Laakel (43), haar dochter Nora vertrok 2,5 jaar geleden naar Syrië, haar vriend T. achterna. Ze hadden voor zijn vertrek een islamitisch huwelijk gesloten in Vilvoorde. Samira wist van niets. T. sneuvelde een paar weken na de aankomst van Nora in Syrië. Zij bleef.

Nora was net 18 geworden toen ze vertrok. Sinds ruim vijf maanden heeft Samira Laakel geen contact meer gehad met haar dochter.
'Toen mijn dochter vertrokken was, stond ik overal voor gesloten deuren. Ik geloofde in justitie. Ik dacht dat ik op de overheid kon rekenen. Onze kinderen waren slachtoffers, geen daders. Nora is niet het monster dat sommigen van haar hebben willen maken. Ze werd, zoals zovele anderen, geïndoctrineerd. Het gebeurde in de steden en straten van ons land. Men heeft het laten gebeuren.'

'Nu zegt de eerste minister dat de jongeren die vertrokken zijn, niet meer terug moeten komen, omdat ze gevaarlijk zijn. Wij, de gezinnen die achterblijven, voelen ons twee keer in de steek gelaten.'
'En natuurlijk ben ik ook bang. Bang omdat mijn dochter nu onder de bombardementen in Syrië leeft. Bang omdat mijn andere kinderen en ik hier leven, in dit land, dat het onze is. Mijn zoon was in Parijs die avond, slechts twee straten van de aanslagen verwijderd. Wij zijn ook maar gewone burgers. Het kan ook ons overkomen.'

Bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf2015...ampaign=seeding

Eigen mening:
Dit is een deel dat in de media te weinig aan bod komt. Bij elke Syriëstrijder dat vertrekt om mee deel te nemen aan de strijd, blijft een familie achter. Een familie die machteloos staat. Vaak is het niet zo dat deze familie achter de keuze van hun kinderen of familieleden stonden. Toch worden ook zij met een beschuldigende vinger aangewezen. Want zijn het niet allemaal dezelfde? Niet een mening dat ik wil delen!
De onmacht die de moeder hierboven beschrijft, raakt me. Waar kunnen zij heen met hun verdriet, met hun problemen? Nergens zo blijkt! Die onmacht moet als moeder moordend zijn. Ik ben van mening dat er een punt moet zijn waar ouders en familieleden met hun vragen terecht kunnen. België moet er voor zorgen dat deze families niet in de kou blijven staan. Misschien dat in samenwerking met de familie en ouders een terugkeer en een re-integratie in de maatschappij wel weer mogelijk wordt. Hier liggen kansen voor België.