'Bijna 20 jaar na de Witte Mars lijkt het protest verjaard, hoe ondraaglijk is die gedachte?'

Strafpleiter Walter Van Steenbrugge staat stil bij de 19e verjaardag van de Witte Mars, en doet dat in mineur. 'Die mars op Brussel kwam er nadat enkele kinderen werden vermoord. Het feit dat er in die bijna 20 jaar weinig is veranderd, is alsof het protest van toen verjaarde.'
Strafpleiter Walter Van Steenbrugge leest deze week het Middagjournaal voor in Radio 1-programma Nieuwe Feiten. Hieronder staat een licht aangepaste versie van zijn journaal van gisteren, getiteld 'Dan nog liever haat dan onverschilligheid'.

Gisteren 20 oktober was het 19 jaar geleden dat 300.000 mensen in Brussel meestapten in de Witte Mars en hun ongenoegen uitten over de rol van justitie en politiek. U leest het goed, 300.000 betogers, wellicht het hoogste aantal ooit dat deelnam aan een eendaagse protestbeweging in België.

Hooglied van de verontwaardiging
Bijna twee decennia later pakt, precies deze week, Knack uit met de cijfers van een Europees onderzoek dat bij 6000 rechters peilde naar hun onafhankelijkheid en hun werksituatie. De resultaten zijn ontluisterend.
België hinkt achterop in de Europese tabellen, vertoeft in de ongezellige buurt van Portugal, Spanje en Italië als het gaat om de kwaliteitsindicatoren van justitie. Teveel willekeur bij promoties en benoemingen, geen feedback noch verantwoording van geleverde prestaties, een totaal gebrek aan management bij de organisatie van het werk en zelfs 17 procent van de bevraagde Belgische rechters is er zeker van dat de media een invloed hebben op het uiteindelijke verdict.

20 jaar na de Witte Mars lijkt het protest verjaard, hoe ondraaglijk is die gedachte?
Dit zijn niet de woorden van een of andere nestbevuiler die riskeert door de eigen beroepsgroep met het belerend vingertje te worden gewezen. Nee, het zijn de droge, beangstigende cijfers van het Europees netwerk van Hoge Raden voor Justitie.
Het gestap door Brussel anno 1996 heeft niet veel opgeleverd. De duizenden witte ballonnen zijn uit elkaar gespat. De malaise voel je elke dag. De contrasten zijn veel te groot. De ene dag kom je bij een schitterend magistraat die het dossier perfect heeft voorbereid, de juiste toon aanslaat, heldere taal spreekt en finaal op mensenmaat straft. De andere dag kleurt dan weer zwart, en vallen of blijven de ogen van de rechter dicht, die zich zelfgenoegzaam in zijn besloten machtspositie wentelt.
Het lijkt wel 'Win for Life' van de Nationale Loterij of voor sommigen 'Lose for Life'.

Ik zie de burger nu niet nog eens naar Brussel trekken. De burger is onverschillig geworden, heeft het vertrouwen in justitie verloren, waant zichzelf voortdurend rechter boven rechter en reageert nog enkel als er een calamiteit in zijn achtertuin plaatsvindt of als de media in emo-stijl een schot voor de boeg lossen.

Het is deze onverschilligheid die echt gevaarlijk wordt. Elie Wiesel, die concentratiekamp Buchenwald overleefde, vond onverschilligheid erger dan haat. Onverschilligheid spruit voort uit een gebrek aan kennis, uit een doorgeschoten individualisme.
Een bevolking die berust is een hapklare brok voor zij die macht hebben en die macht kunnen of willen misbruiken, die mensen verder weten te ontmenselijken.

De huidige politieke klasse zou zich hier best bewust van worden. Eén hink-stap-sprongetje, één potpourritje zal niet volstaan. Een goed gerecht krijg je niet klaar met enkele steekvlammetjes.
Die mars op Brussel kwam er nadat enkele kinderen werden vermoord. Het feit dat er in die bijna 20 jaar weinig is veranderd, is alsof het protest van toen verjaarde.

Hoe ondraaglijk is die gedachte?

Bron: Knack 21/10/15 om 12:49
http://www.knack.be/nieuws/belgie/b...ion-619067.html

Ik vind het een beetje respectloos voor de ouders en slachtoffers van Dutroux om zomaar te zeggen dat het protest verjaard is. Misschien wordt dit door de wet wel zo beschreven, maar ik denk dat de meesten onder ons het niet eens zijn met deze uitspraak. Ik was zelfs nog niet geboren in 1996 en toch ben ik heel goed op de hoogte van wat er toen is gebeurd. Dus ik denk zeker niet dat het protest verjaard is. Dutroux heeft destijds heel het land in rep en roer gezet en hopelijk gebeurt zoiets niet meer. Langs de andere kant vind ik dan weer dat de zaak misschien te veel aandacht kreeg. Er verliezen elke dag ouders hun kinderen en er lopen nog steeds misdadigers rond met misschien dezelfde gedachten als Dutroux. Iedereen kent de namen van Julie, Mélissa, An, Eefje, Sabine en Laetitia, maar niet van elk kind dat ook gestorven . Ik vind dit gewoon een heel trieste zaak een hoop dat alle ouders die ooit met zoiets geconfronteerd worden goed worden opgevangen.