Bedelaars zijn vaste prik in het Brusselse straatbeeld. Maar wie zijn ze en hoe kwamen ze daar terecht? Journalist Patrick Severin ging de straat op en zocht naar antwoorden. Het resultaat ziet u in de Franstalige webdocumentaire ‘Salauds de pauvres’ ('Arme smeerlappen').

Drie maanden lang ging Severin samen met fotograaf Michael De Plaen met de bedelaars praten. Dat leverde in totaal zo’n vijftig interviews op. ‘Het idee is om de mens achter het bekertje te tonen’, zegt Severin over zijn ervaringen aan Le Soir. ‘Dat het mensen zijn, vergeten we al snel, want wanneer we er vier passeren op straat hebben we de behoefte om hen te ontmenselijken.’

‘Wat ik ervan onthouden heb, is dat niemand bedelt voor het plezier’, zegt hij nog. ‘Ik nodig iedereen uit om het een halve dag te proberen: fysiek is het niet aangenaam en psychologisch heeft het een grote impact.’

Nadien werkte hij twee maanden aan ‘Salauds de pauvres’, een webdocumentaire die hun verhaal in breedbeeld vertelt met filmpjes, foto’s en geluidsfragmenten. Elke dag wordt een vraag beantwoord en dat nog de hele week lang.

Eigen mening: Een zwerver zijn is heel erg zwaar. Vooral psychologisch is het extreem moeilijk om het vol te houden. Ik heb ooit op tv Helmut Lotti het 2 dagen zien proberen en na 2 dagen zat hij er al door. Als je op straat rondloopt en er komt een zwerver langs vragen om geld dan kijk je meestal op hem/haar neer. De meeste mensen geven deze mensen ook niets en lopen gewoon verder. Het is moeilijk voor de overheid om iedereen van straat af te krijgen, laat staan ze een stabiel leven te geven. Toch vind ik dat er niet genoeg aandacht wordt besteed aan deze mensen. Daarom vind ik het mooi dat deze mensen de tijd hebben genomen om ze terug in het daglicht te plaatsen, zodat het probleem meer wordt erkend en er meer wordt gedaan om deze mensen te helpen.

Bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20141013_01318610