Gevangenisartsen worden door directies onder druk gezet om gedetineerden plat te spuiten. Voor een degelijke gezondheidszorg is er tijd noch geld. ‘Directie en bewakingspersoneel zetten artsen onder druk om gedetineerden dwangmedicatie toe te dienen. De kwaliteit van de arts wordt beoordeeld op de snelheid waarmee hij een probleem oplost door “een spuit” te geven.’
In ‘De gezondheidzorg in de Belgische gevangenissen’, dat eigenlijk als handleiding bedoeld is, doet Francis Van Mol een boekje open over de gevangenissen. Van Mol stond 35 jaar aan het hoofd van de gevangenisartsen, tot hij begin dit jaar met pensioen ging.

Van Mol: ‘Vijf tot tien procent van de gedetineerden lijdt aan ernstige psychiatrische aandoeningen. Ze zijn schizofreen, paranoïde of hebben psychoses. Hen dwangmedicatie toedienen kan hartproblemen veroorzaken of zelfs dodelijk aflopen. Een gesprek met een onrustige gedetineerde is vaak beter – maar daar heeft niemand tijd voor.’

Afwimpelen

Ann Chapelle, gevangenisarts in Vorst en Mechelen en vertegenwoordiger van de gevangenisartsen in ons land, beaamt dat de zorg in de gevangenissen slechter is dan erbuiten. ‘We hebben gemiddeld slechts een paar minuten tijd per consultatie. Maar in de gevangenis komen ziektes als hiv en tuberculose veel vaker voor dan in een gewone huisartsenpraktijk. We moeten een gedetineerde die het nieuws krijgt dat hij besmet is met hiv na vijf minuten afwimpelen. Ik vind dat mensonwaardig.’

Lieselot Bleyenberg, woordvoerster van het Gevangeniswezen, wijst erop dat de tijdberekening rekening houdt met de verschillen tussen een huisartsenpraktijk en de gevangenis. ‘Wat de dwangmedicatie betreft, ligt de eindverantwoordelijkheid en de beslissing bij de arts.’

Bron: www.standaard.be

Persoonlijk standpunt:

Enkele maanden geleden kwam de media met een gelijkaardig verhaal naar buiten en ook toen wekte het mijn bezorgdheid. (lees: gevangenisartsen die weigerden nog wachtdiensten te doen omwille van o.a. erbarmelijke omstandigheden en lage financiële tegemoetkoming). Wederom schuilen hier de problemen. Het feit dat sommige gedetineerden binnen een gesprek van vijf minuten met de behandelende arts een 'kort maar bondige' uitleg krijgen over de ziekte, die hun resterende levensduur aanzienlijk kan verminderen, gaat alvast mijn petje te boven. Gedetineerden hebben evengoed recht op medische behandelingen als gewone burgers. Een extra inspanning door de overheid lijkt me wel aangewezen, zeker gezien het schrijnende tekort aan medische krachten in gevangenissen.

Dat de artsen op hun centen moeten wachten is maar één van de problemen. Zo las ik in een artikel dat gedetineerden vaak dagelijks een consultatie aanvragen. Niet omdat ze een medisch probleem hebben maar veeleer omdat ze nood hebben aan een babbel. Daarnaast klagen dokters ook over de verouderde medische centra en de specialisten kunnen in hun privépraktijk een stuk meer verdienen.