Ilombe Mboyo mag dan wel schitteren als succesvol spits bij Racing Genk, de controverse blijft de Brusselaar achtervolgen: de BBC wijdt op haar website een uitgebreid verhaal aan het criminele verleden van de spits. Pierre Bodenghien, die gevangenen probeert te rehabiliteren in de samenleving door voetbal in gevangenissen, vertelt daarin dat zijn project de doodsteek kreeg door de berichtgeving over het succes van Mboyo.
Succesverhaal

Elke voetballiefhebber in België kent intussen het verhaal van Ilombe Mboyo: begenadigd voetballer, maar met een verleden in een beruchte Brusselse jeugdbende, als 17-jarige veroordeeld voor de verkrachting van een 14-jarig meisje, maar daarna via Charleroi en AA Gent (en een gemiste transfer naar West Ham) naar voetbalsterrendom bij Racing Genk.

Maar het voetbalproject van Bodenghien is momenteel verleden tijd: 'Tweemaal per week deden 30 gevangenen mee aan een training, en nog veel meer wilden meedoen. Het was goed georganiseerd, met deftig materiaal en coaches. Gevangenen leerden waarden als zelfdiscipline en hoe ze deel moesten uitmaken van een team. Als ze zich niet gedroegen in de gevangenis, mochten ze als straf niet deelnemen aan de training.'

Enzo Scifo

Zelfs Enzo Scifo zette zijn schouders onder het project: 'Enzo sprak met de gevangenen. Dat was een gigantische gebeurtenis voor hen: hij was hun idool. De eerste keer was hij nog wat bang van de atmosfeer: het geroep, het geluid van de sleutels en de sluitende deuren, maar hij was geweldig met de gevangenen.'

De veiligheid van Bodenghien en zijn coaches werd gegarandeerd door de bendeleiders, die hun teams van aan de zijlijn coachten. 'Op 18 jaar heb ik slechts één gevecht meegemaakt, hoewel de wedstrijden op het scherpst van de snee werden gespeeld.'

Het project was zo'n succes in de gevangenis van Ittre, dat het werd uitgebreid naar 12 andere gevangenissen. Er kwam zelfs een team van advocaten meespelen, waarvan sommigen hadden meegewerkt aan de veroordeling van de gevangenen waar ze tegen speelden.

Controverse

Maar na de controverse rond Mboyo en zijn gemiste transfer naar West Ham (nadat de zoon van de voorzitter op Twitter de mening van de fans vroeg over de aanwerving van een veroordeelde verkrachter) werd de financiering van het project stopgezet. Officieel wegens budgettaire redenen, hoewel het project werkte met een relatief magere 15.000 euro per jaar. Bodenghien probeerde zijn werk zelfstandig voort te zetten, maar merkte dat de controverse alle goodwill in gevangenissen had tenietgedaan. 'De cipiers waren allemaal jaloers op het succes van Mboyo, omdat ze vonden dat een gedetineerde niet het recht had veel geld te en populariteit te verdienen.'

Ontgoocheld stopte Bodenghien daarop met zijn project. Het geval van Mboyo mag dan wel het begin zijn van een breder debat over de herintegratie van gevangenen in de maatschappij, Bodenghien focust op de kansen die hij nu denkt te missen: 'Gevangenen die voetbal spelen vechten niet, gebruiken geen drugs en leren respect voor ploeggenoten op te brengen. Het was een formidal en humaan project.'

Bron
Het Nieuwsblad - 25/09/2013

eigen mening
Zelf snap ik de frustratie van de cipiers perfect. Enerzijds komt een ex-gevangene plots op tv en verdient die meer geld dan dat zij ooit zullen verdienen. Anderzijds vind ik persoonlijk dat zulke projecten nu eenmaal deel uitmaken van de samenleving. Iemand die iets verkeerd doet (hang van het misdrijf af) verdient toch bijna altijd een tweede kans? Projecten rond het inwerken van gevangenen in teams etc. vind ik dus best oké, maar misschien zijn er nog andere mogelijkheden dan voetbal.
Daarbij komt ook het feit dat er in België andere (arme) mensen zijn die misschien ook goed kunnen voetballen. Krijgen zij dan wel evenveel kansen als de gedetineerden? Blijvend voer voor discussie vind ik.

__________________
They got money for war, but they can't feed the poor
-Tupac