‘Kind van'


Zeg eens, welk beroep oefenen jouw ouders uit? Die van mij zijn leerkracht. Allebei, jawel. En ik stel het goed, dank u. Neen, geen afwijkingen. Toch geen grote. Verhoogde controledrang, hoogstens. Al bij al dus beperkte schade. Een wonder volgens sommigen.


Want bij selectiebureaus moeten mijn broer en ik onze ouders verzwijgen. Nou ja, na twee minuten komt het toch uit. En dan zakken we in een paar seconden van het vakje ‘potentieel' naar dat van ‘ongeschikt'. ‘Ah, vader leerkracht. Moeder ook? Zozo.' Sssskrrrjt (zo klinkt een cv aan flarden). Want ‘kinderen van leerkrachten zouden niet weten wat werken is. Dus zijn ze niet aantrekkelijk op de arbeidsmarkt'.

Dat ik mijn ouders al een leven lang zes dagen op zeven 's avonds aan hun bureau zie zitten, is dan niet meer van tel. Tuurlijk hebben ze veel vakantie in het onderwijs. Maar ook dan blijven ze leerkrachten: nieuwe handboeken voorbereiden, herexamens, deliberaties,...

Pijnlijk dus dat een paar gemakzuchtige plantrekkers de norm worden voor de beeldvorming over leerkrachten. Misschien is die veralgemening nog de grootste bedreiging voor de kwaliteit van het onderwijs, want een bedreiging voor het enthousiasme van hen die voor hetzelfde loon als de gemakzuchtigen hun job goed willen doen.

In die zin verwondert het artikel ‘Apothekers ontraden kinderen hun beroep' niet. Ouders dromen hun kinderen nu eenmaal de wereld: een job die voldoening schenkt, alle kansen. Daarom dit: als we kinderen waarschuwen voor foute keuzes, waarschuw hen dan ook voor foute vooroordelen. Zodat wij ons niet hoeven te verdedigen omdat we ‘kind van' zijn. En geen enkele ouder zichzelf hoeft te verzwijgen om een kind alle kansen te geven.


DS, 22-01-2013 (Sarah Vankersschaever)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB