BRUSSEL - Na de jongen uit Ternat, woensdag, stapte gisteren een 18-jarig meisje in Lokeren uit het leven. Het zijn drama's die ook andere ouders bezorgd maken. Wat kunnen we doen?

Twee jonge mensen die deze week een eind aan hun leven maakten. Het vreselijke nieuws overvalt ons. Ouders en hulpverleners voelen zich er machteloos bij. Hoe kunnen dergelijke drama's voorkomen worden?

‘Het valt niet te voorspellen wie wel en wie niet zo'n drastische beslissing zal nemen. Dat is het lastige', zegt Kirsten Pauwels, directeur van de Zelfmoordlijn.

Gemiddeld zeven zelfdodingen bij jongeren onder de 16 jaar: dat zijn er zeven te veel, maar het zijn er ook niet extreem veel. Vanaf 16jaar schiet het cijfer wel de hoogte in. Een op de vijf jongeren denkt ooit wel eens aan zelfdoding. ‘Maar daarom doen ze het nog niet.'

Banaliseer problemen niet

Pauwels' advies: ‘Schiet niet meteen in paniek als je kind het woord zelfdoding uitspreekt. Maar minimaliseer het ook absoluut niet! Probeer de achtergrond te begrijpen. Voor volwassenen is het soms moeilijk om ons in te leven in hun problemen. We hebben al snel de neiging om te zeggen dat het zo erg niet is, en dat het wel voorbij zal gaan. Wat in onze ogen banaal lijkt, is het niet voor de jongeren zelf.'

Geregeld bellen er jongeren met de Zelfmoordlijn die nog nooit met iemand anders over hun zwarte gedachten hebben gepraat. Ze worstelen meestal met een combinatie van problemen: studiedruk, pesten, een overlijden van een dierbare, misbruik, automutilatie, een relatiebreuk. Pauwels: ‘Natuurlijk vragen wij hen om rond te kijken of er echt niemand is met wie ze hun problemen zouden kunnen bespreken. Jongeren praten niet altijd graag met hun ouders. Ze zoeken liever steun bij hun vrienden. Maar voor dit probleem is echt de hulp van een volwassene nodig.'

‘Het is een doelstelling van het Vlaams Actieplan Suïcidepreventie dat wij tijdens zo'n gesprek al onmiddellijk een afspraak zouden boeken met een hulpverlener in de buurt. Maar de dialoog daarover, op het kabinet van minister van Welzijn Jo Vandeurzen, is pas begonnen.'

Bouw een netwerk uit

Ook Sarah Bal, kinderpsychologe aan de Universiteit Gent, zegt dat het belangrijk is voor jongeren om niet alleen bij hun ouders terecht te kunnen. ‘Soms maken de ouders deel uit van het probleem. In veel gevallen willen de kinderen hun ouders geen verdriet aandoen. Daarom is het zo belangrijk om een goed sociaal netwerk te hebben, zodat je kinderen altijd ook bij andere mensen terecht kunnen. Het is ook goed voor jezelf, om je hart eens elders te kunnen luchten.'

Let op gedragsveranderingen

Bal adviseert ouders en opvoeders om alert te zijn voor gedragsveranderingen: kinderen die zich niet goed voelen, gaan meer of minder slapen, hun schoolresultaten gaan achteruit, ze hebben nergens meer zin in, ze krijgen andere vrienden of hebben geen vrienden meer.

‘Houd een vinger aan de pols. Wat ik nu ga zeggen, klinkt nogal seventies, maar toch: leef zoveel mogelijk samen. Doe samen de gewone dingen, eet samen, bespreek samen aan tafel hoe de dag voor iedereen is geweest. Als je erg bezorgd bent, en je kind wil niets vertellen, pols dan eens bij andere mensen die je kind goed kennen. Ga samen wandelen of een ritje per auto maken: soms is het makkelijker om te praten als je elkaar niet in de ogen kijkt.'

Zoek hulp als je er niet uit komt

En als je het gevoel hebt dat je er zelf niet meer uit komt, of je kind heeft dat gevoel, zoek dan hulp, zegt Bal. Kinderen en jongeren die een poging tot zelfdoding hebben ondernomen, vertellen haar meestal dat ze niet echt dood wilden. Bal: ‘Het is een schreeuw om aandacht. Ze willen dat er iets verandert, maar ze weten niet hoe ze dat kunnen bewerkstelligen.'

Bron: De Standaard 01/12/2012
http://www.standaard.be/artikel/det...121130_00387903

Eigen mening: Persoonlijk vind ik dit een heel triestig artikel. 20% van de jongeren boven de 16 kaar denkt weleens aan zelfdoding en zelfs al wilt dat niet zeggen dat ze het doen, is het aantal veel te groot. Volgens mij is het de maatschappij die dit veroorzaakt. Om het nu verschrikkelijk stereotiep te zeggen: Kijk naar de kindjes in Afrika! Die hebben NIETS in vergelijking wat wij bezitten, zelfs amper voldoende voedsel, maar zijn doorgaans een pak gelukkiger dan de Europese kinderen! Ik kan me niet inbeelden dat ook 20% van de kinderen in Afrika aan zelfmoord denkt, maar dat kan ik moeilijk bewijzen. Het artikel brengt me wel op de gedachte: Waar zijn we eigenlijk mee bezig?