We moeten van spoor wisselen, en wel nu
Een klimaatbijlage in tijden van economische en financiële crisis, ontslagrondes, sociale onrust en heropflakkerende conflicten wereldwijd, is dat wel nodig? Jazeker, en wel hierom.

Het Kyotoprotocol loopt binnen vijf weken af, op deze top zou een opvolger gevonden moet worden. Maar vier landen doen al niet meer meeHet voelt als een luxepraatje houden, het klimaatprobleem serveren nu de ontslagbijl snoeihard door het land zwaait en generatiegenoten in landen ten zuiden van ons tot de bedelstaf veroordeelt. Toch is de koorts van de planeet allesbehalve een hip verhaal voor op de salontafel. Het valt vandaag namelijk als volgt samen te vatten: een tgv dendert met een rotvaart over een treinspoor waar een dertigtonner met zeer kwetsbaar en waardevol materiaal op staat. Met een ezel proberen we die tijdig weg te trekken. De tgv is de klimaatverandering. De dertigtonner, dat zijn wij op onze planeet. De ezel is de klimaatpolitiek.

Die tgv gaat harder dan gevreesd. De ijsmassa, de koelkast van onze planeet, verdwijnt zo snel dat de beste glaciologen het niet echt kunnen geloven. Superstormen en overstromingen leggen steden lam. Zowat 62 procent van de oppervlakte van de VS kreunde afgelopen zomer onder ongeziene droogte. De prijs van basisproducten zoals suiker, maïs en tarwe piekt. De koolstofeconomie zadelt de wereld met jaarlijks bijna één biljoen euro aan economische verliezen op.

Bedreiging voor veiligheid
Het zijn dan ook militaire instanties, verzekeraars, grote investeerders en consultancyreuzen die nu op tafel slaan. Amerikaanse legergeneraals bekijken de klimaatverandering als "een bedreiging voor de nationale veiligheid". De Wereldbank en het Internationaal Energie Agentschap melden dat het tegen 2100 vier graden warmer wordt en dat "alle regio's daaronder zullen lijden." Pricewaterhouse-Coopers schrijft: "Door de te trage terugdringing van broeikasgasuitstoot moeten bedrijven in sectoren die veel uitstoten radicale regulering en mogelijk verliezen verwachten."

In de kostbare dertigtonner zitten mensen met een door de storm of overstroming vernield huis. Slachtoffers van superstormen zoals Sandy, die door de opwarming extra slagkracht kreeg en die 50 miljard dollar schade eist. Ondernemingen die er niet op hadden gerekend dat de grondstoffen zo duur zouden worden door droogte en verarming van het land. Het zijn de 400.000 doden die ieder jaar vallen door de gevolgen van de opwarming van de aarde. Willen we niet fataler gehavend raken door het ding dat op ons afsnelt, dan moeten we dringend van spoor wisselen. Enter de ondertussen redelijk vermoeide ezel: de VN-klimaatonderhandelingen.

Vanaf maandag halen we hem opnieuw van stal. Zo'n dertigduizend diplomaten, politici, wetenschappers en ngo'ers verzamelen tien dagen - in Doha, de hoofdstad van oliestaat Qatar dan nog - voor de jaarlijkse grote VN-klimaatconferentie. Het is al de achttiende zitting sinds 1992. De temperatuur en de CO2-uitstoot zijn sindsdien alleen maar gestegen. Net zoals het aantal akkoorden waarin onze leiders hebben vastgelegd dat ze de opwarming van de aarde 'erkennen', 'zorgwekkend vinden', 'ter harte nemen'. Om daar vervolgens veel te weinig aan te doen.

Recorduitstoot in plaats van afname
De beloftes om de uitstoot te verminderen tot 2020 zijn rijkelijk onvoldoende om gevaarlijke klimaatopwarming tegen te gaan. De financiële toezeggingen om de impact van de klimaatverandering op te vangen in de armste landen, raken niet ingevuld. In plaats van, zoals de wetenschap adviseert, de uitstoot jaarlijks 5 procent te doen dalen om gevaarlijke effecten te voorkomen, spuwde de wereld het afgelopen jaar een ongezien record van 34 miljard ton uit. Het aandeel van steenkool neemt toe, niet af. En opnieuw zijn de verwachtingen over de prestaties van de ezel zeer laag.

Het enige juridisch bindende akkoord dat industrielanden C02-reductie oplegt, het Kyotoprotocol, loopt binnen vijf weken af. Doha moet een opvolger opleveren, die minstens tot 2020 loopt. In dat jaar zou een akkoord dat alle landen omvat, van kracht moeten worden. Maar Canada, Japan, Rusland en Nieuw-Zeeland doen niet meer mee met Kyoto. De kans dat de tweede grootste uitstoter, de VS, dat wel gaat doen is onbestaande. Zelfs de altijd optimistische vicevoorzitter van het VN-klimaatpanel Jean-Pascal van Ypersele weet dat het weer "frustrerend traag" zal gaan. Insiders zeggen dat ze "al blij zouden zijn mochten de landen een akkoorden sluiten over de agenda om tegen 2015 een akkoord te sluiten."

Stoelen schuiven op het dek van de Titanic
Vrij vertaald wil dat zeggen dat leiders u en mij en al zeker onze kinderen verticaal geklasseerd hebben. De ezel heeft andere dingen te doen, zoals de markten redden. Maar eerst de economie redden en dan de planeet is, om het met de woorden van de voormalige Costa Ricaanse president José Maria Figueres te zeggen, "als de stoelen verschuiven op het dek van de Titanic". Dat onderhandelingen over dure ingrepen moeilijk zijn, betwist niemand. Het klopt echter manifest niet dat dure reddingsplannen decennia lang op zich moeten laten wachten. In geen tijd zijn naar de crashende banken biljoenen gegaan. De 630 miljard die nodig is om de klimaat-tgv af te blokken, zijn daar een fractie van. Sommigen stellen voor het klimaatprobleem dan maar aan justitie te geven. Regeringen kunnen geen grote klimaatbeslissingen nemen omdat multinationals met klimaatbeschadigende belangen machtiger zijn. Omdat de opwarming de mensenrechten bedreigt, kan enkel justitie catastrofes vermijden en moeten we te trage regeringen voor de rechter dagen.

Maar daarop wachten is eigenlijk niet nodig. Hier vlakbij ons toont een van de industriële grootmachten hoe een land temidden van crisis en onder een conservatief bestuur een nieuwe koers kan uittekenen waarmee het alle nodige klimaatdoelstellingen nastreeft en zal halen, met 80 tot 95 procent minder uitstoot in 2050. Daarbij breken nieuwe ondernemingen, lokale besturen en bewuste burgers de macht van de oude, fossiele of nucleaire lobby. Voortaan ontneemt de Duitse Energiewende alle leiders het excuus dat de ezel van de politieke onderhandelingen te traag gaat. Aan hen om ook zo'n supersonische tank in te zetten.


Commentaar:
Ik vind dit een zeer duidelijk artikel. Hier maakt men een goede vergelijking om aan iedereen duidelijk te maken dat het klimaatprobleem wel degelijk een belangrijk probleem is. Ze vermelden de oorzaken, de gevolgen en wat men er wil aan doen. Het wordt duidelijk dat het echt noodzakelijk is om sneller acties te ondernemen. Ik vind dat dit artikel maatschappelijk relevant is omdat het voor de maatschappij belangrijk is dat men hier meer over te weten komt. Wat men ook doet, het heeft zonder twijfel gevolgen. Enerzijds als men er niets aan gaat doen, heeft het catastrofale gevolgen voor de aarde en het leven op aarde. Maar anderzijds als men wel acties gaat ondernemen kan dit ook gevolgen hebben, die dan hopelijk een positief effect hebben.

Bron: http://www.demorgen.be/dm/nl/5378/Global-Warming