De Canadese senaat heeft een regeringsplan goedgekeurd waardoor de volgende vier jaar jaarlijks 70.000 grijze zeehondjes mogen afgemaakt worden. Dat zijn er niet alleen 10.000 meer dan nu is toegelaten, de politici gaan nu ook subsidies en premies geven aan zeehondenjagers. Die incentive is nodig, want doordat in veel landen, ondermeer ook de EU-landen een import- en handelsverbod is gekomen op zeehondenproducten, is de markt ingestort, en worden er sinds 2009 jaarlijks slechts enkele honderden zeehondjes doodgeknuppeld. De reden die de politici aanhalen om het doodknuppelen van zeehonden weer nieuw leven in de blazen, is dat het nodig zou zijn om de kabeljauwbestanden voor de Canadese kust te herstellen. Zowat alle wetenschappers en marinebiologen wijzen er echter op dat dit onzin is, en dat de nieuwe maatregel er komt uit electorale overwegingen, en dat het doden van zeehonden op deze schaal alleen maar meer schade zal toebrengen aan het tanende visbestand.

Het voorgestelde "verwijderen" van de grijze zeehond met een quota van 70.000 per jaar, is bovendien nog specifiek gericht op de Saint Lawrencebaai. Er leven daar ongeveer 104.000 grijze zeehonden, en gesteld dat het quotum gebruikt wordt, betekent dat wellicht de totale uitroeiing van die soort daar in een periode van vier jaar.

Het rapport van het Department of Fisheries and Oceans (DFO) waarop de Canadese politici zich baseren om de nieuwe quota en bijhorende premies goed te keuren, noemt het "verwijderen van 70.000 zeehonden uit ecosysteem" een "noodzakelijk experiment dat kan leiden tot het herstel van de kabeljauwbestanden". Canada's kabeljauwbestand, ooit geschat op tussen 1,5 en 2,5 miljard volwassen kabeljauwen, stortte begin jaren negentig compleet in wegens overbevissing. Er werd een ban ingevoerd om kabeljauw te vangen, maar die heeft na twintig jaar de kabeljauw niet teruggebracht.

Commercieel niet interessant
De grijze zeehond is sowieso al niet interessant voor zeehondenjagers, die bij voorkeur de pups van zadelrobben (harp seals) doden omdat die een mooiere, dikke witte vacht hebben. Maar ook die markt is helemaal ingestort wegens geen vraag en afzet meer, ondermeer omdat nogal wat landen, waaronde de EU-landen Canadese zeehondenproducten in de ban hebben geslagen. Zelfs Frank Pinhorn, de executive director van de Canadian Sealers Association, geeft toe dat het afslachten van grijze zeehonden voor zijn leden niet interessant is: "Tenzij de prijs spectaculair stijgt, is het niet de moeite voor zeehondenjagers om achter grijze zeehonden te gaan. Er is totaal geen markt voor."

Dat beseffen de Canadese politici ook wel, en dus willen ze systeem van subsidies en premies installeren.

't Is crisis
Het voorgestelde "verwijderen" van de grijze zeehond met een quota van 70.000 per jaar, is bovendien nog specifiek gericht op de Saint Lawrencebaai (Gulf of Saint Lawrence), de baai aan de monding van Saint Lawrencerivier in de Atlantische Oceaan. De baai wordt begrensd door het Labrador-schiereiland in het noorden, Newfoundland in het noordoosten, in het zuidwesten door het schiereiland Gaspésie en in het zuiden door New Brunswick en het Cape Bretoneiland. Er leven daar ongeveer 104.000 grijze zeehonden, en gesteld dat het quotum gebruikt wordt, betekent dat wellicht de totale uitroeiing van die soort daar in een periode van vier jaar.

Niet meteen een pr-stunt van de Canadezen zou je zeggen, maar ook in Canada is het crisis en staat visserijminister Gail Shea zwaar onder druk van de visserijsector, die elk jaar krimpt wegens toenemende uitputting van de visgronden. Grijze zeehonden doen het daarentegen wel behoorlijk goed. In de jaren zeventig waren er maar een paar duizend meer, maar omdat er niet meer op gejaagd wordt wegens niet lucratief zijn er ondertussen weer 300.000 langs de Canadese kust.

Logica
In het DFO-rapport staat "omdat er meer zeehonden zijn, en omdat elke zeehond nu eenmaal 1 à 2 ton vis eet per jaar, het gewoon logisch is dat zeehonden een belangrijke factor zijn in het verdwijnen en niet herstellen van de bestanden van kabeljauw, lange schar (een soort tong), rog en witte heek".

Het is een stelling die door ondermeer marinebiologen wordt weggelachen. Ze schreven een open brief aan de Canadese regering en stuurden autoriteit aangaande research naar de evolutie van visbestanden, Jeff Hutchings naar de senaatscommissie. Die waarschuwde de politici dat er geen enkele wetenschappelijke aanwijzing is om het 'verwijderen' van de grijze zeehonden te rechtvaardigen, en dat integendeel, de ingreep zou leiden tot een verdere afname van het kabeljauwbestand. "Het is een illusie om te geloven dat de kabeljauw gaat weerkeren door dit te doen", aldus Jeff Hutchings. "We hebben hier te maken met een complex ecosysteem, dat bestaat niet gewoon uit grijze zeehonden en kabeljauw. Dit is een politiek verhaal, geen wetenschappelijk."

"Electoraal behoud"
"Zeehonden worden gebruikt als zondebok, net zoals het doden van walvissen ooit werd verantwoord door te stellen dat ze alle vis opaten", zegt marinebioloog Hal Whitehead. "Deze maatregel heeft geen enkele wetenschappelijke fundering. Dit komt neer op het afslachten van dieren voor geen enkele andere reden dan electoraal behoud. Dat het rapport van the Department Fisheries and Oceans zich baseert op 'vaststellingen van vissers' spreekt boekdelen."

Er is wel degelijk genoeg research gedaan naar het dieet van zeehonden om die "vaststellingen van vissers" te ontkrachten. Zo weten we dat, naargelang het soort, het dieet van zeehonden bestaat uit één tot maximaal zeven procent uit kabeljauw en soortgelijke commercieel interessante vis. Professor fysiologische ecologie Sara Iverson, die de jongste zeventien jaar quasi uitsluitend research deed naar wat zeehonden waar en wanneer eten, beaamt: "Zeehonden eten bij voorkeur vette vis. Kabeljauw heeft maar 1 procent vet en daar hebben ze niks aan. Makreel, haring, zalm, heilbot en spiering bijvoorbeeld staan op hun menu."

Er zijn een aantal andere redenen die verklaren waarom de kabeljauw niet terugkeert volgens de wetenschappers. De vissers zelf bijvoorbeeld: de ban op kabeljauw is nooit goed gecontroleerd en vissers halen jonge kabeljauw in hun netten, al dan niet als bijvangst. Een andere reden is dat wanneer in de oceaan een overvloedig aanwezige soort zoals kabeljauw verdwijnt, een andere soort die ecologische niche claimt.

John Bennett, executive director van 's werelds oudste milieuoragnisatie, de Sierra Club, noemt de beslissing van de Canadese regering "niets meer dan een subsidie aan een al dode industrie. Ze kunnen het geld dat ze nu gaan gebruiken om premies te betalen beter gebruiken om vissers en zeehondenjagers om te scholen naar andere, duurzame jobs."


Bron: http://www.hln.be/hln/nl/960/Buiten...knuppelen.dhtml

Mening: Ik vind dit erg en onaanvaardbaar. Zijn er nu geen alternatieven voor de nadelen van zeehonden tegen te gaan ? Moeten deze lieve beesten afgemaakt worden omdat ze alle vissen in de zee opeten voor de vissers deze gevangen hebben? Ik denk van niet , er moeten naar alternatieven gezocht worden. Deze mensen zijn vandalistisch, ze moeten hun schamen dat ze deze dieren afmaken.

Dat de senaat de goedkeuring geeft voor premies uit te delen gaat me helemaal te boven. Ze zouden beter hun geld in nuttigere dingen steken in plaats van onaanvaardbare activiteiten.