Wekelijks een geval van verkeersagressie
Fysiek geweld in het verkeer op vijf jaar tijd verdubbeld
donderdag 15 november 2012, 03u00

BRUSSEL - Het extreme geval van verkeersagressie vorige week, waarbij een man zijn onderbeen verloor nadat hij werd aangevallen met een bosmaaier, is geen uitzondering. Het was al de 47ste keer dit jaar dat er slachtoffers vielen bij verkeersagressie, zo blijkt uit onderzoek van Touring.
Dokwerker Donald Sluyts was zich van geen kwaad bewust toen hij drie jaar geleden in zijn wagen stapte om, zoals elke ochtend, zijn zoontje naar school te brengen. Maar die dag ging een andere bestuurder hem met een mes te lijf omdat hij vond dat Sluyts hem de weg versperde.

Het verhaal van Sluyts wordt alsmaar minder uitzonderlijk. Bij verkeersagressie vallen steeds vaker gewonden, zo blijkt uit onderzoek van mobiliteitsclub Touring. Waar het in 2008 nog om 24 gevallen ging, telden ze er dit jaar al 47. Dat is bijna één geval per week.

‘Omdat er geen officiële cijfers over verkeersagressie worden bijgehouden (de officiële statistieken spreken enkel van ‘slagen en verwondingen’, red.) , hebben we ze zelf bij elkaar gezocht’, zegt woordvoerder Danny Smagghe. ‘Dat deden we op basis van politierapporten en vonnissen van rechtbanken. Het gaat enkel om gevallen waarbij er gewonden vielen en het dus tot een proces kwam, de andere zijn niet meetbaar.’

De onderzoekers haalden er ook de meest voorkomende aanleidingen uit. ‘In 90 procent van de gevallen gaat het om weggebruikers die elkaar hinderen, bijvoorbeeld door geen voorrang te verlenen’, aldus Smagghe. ‘Vaak is het zelfs degene die in fout is die in de aanval gaat, omdat hij zich er niet van bewust is dat hij een fout maakte. Op de tweede plaats staat ruzie om een parkeerplaats, op de derde een kleine aanrijding.’

Ook in het geval van Sluyts voelde de dader zich ‘gehinderd’. ‘De straat was versmald door wegenwerken, maar er was nog plaats genoeg voor verkeer in beide richtingen’, vertelt hij. ‘Een tegenligger vond dat ik niet genoeg opzij ging en blokkeerde de weg. Toen ik gebaarde dat hij erdoor kon, stapte hij uit, trok mijn portier open, sloeg het woedend weer dicht en ging terug naar zijn wagen.’

Sluyts, die niet wist dat de man een vouwmes ging halen, stapte ook uit. Het kostte hem bijna het leven. ‘Ik kreeg een messteek in de borst, gelukkig net naast mijn hart.’ Gevolg: een klaplong, verschillende doorgesneden spieren en een half jaar werkonbekwaamheid.

Dat dergelijke conflicten met een bosmaaier worden beslecht, is gelukkig uitzonderlijk, maar ook andere ‘wapens’ kunnen tot ernstige verwondingen leiden.

‘Meestal gaan de betrokkenen elkaar met de blote vuist te lijf’, zegt Smagghe. ‘Maar in enkele gevallen gebruikten ze een brandblusser of een krik, tweemaal pepperspray en zeven keer een mes.’

Opvallend is dat het fysiek geweld in een derde van de gevallen tussen een automobilist en een fietser gaat. ‘Wie er juist in fout was, varieert. Maar vaak gaat het om conflicten rond de voorrangsregels, bijvoorbeeld op een rotonde waar een fietspad rond loopt. Of op een smalle weg, waar de een de ander niet wil doorlaten.’

Frustratie

Van waar komt die sterke toename van fysiek geweld? ‘De mensen staan steeds meer onder druk’, zegt Smagghe. ‘Bovendien worden ze mondiger, assertiever en helaas ook agressiever. Dat zien we ook aan de manier waarop met onze telefonisten en wegenwachters wordt omgegaan.’

Maar ook de weginfrastructuur zit er voor iets tussen. ‘Weggebruikers worden hoe langer hoe vaker op de proef gesteld door de toename van onlogische en frustrerende verkeerssituaties’, vindt Smagghe.

‘Denk maar aan straten waar je elke 100 meter wordt geconfronteerd met verkeerslichten die niet op elkaar zijn afgestemd, of wegversmallingen die opeens files creëren zonder echt een oplossing te bieden aan de mobiliteit.’

Smagghe benadrukt dat het om redenen gaat, en niet om excuses.

‘De straffen voor de zwaarste verkeerscriminelen moeten omhoog, recidivisten moeten sneller uit het verkeer worden gehaald.’

‘Verder is het belangrijk dat de overheid werk maakt van sensibilisering’, zegt hij.

‘Verder moet de politie meer aandacht besteden aan roekeloos en storend rijgedrag zoals niet-handenvrij bellen, bumperkleven, het niet gebruiken van richtingaanwijzers en het negeren van voorrangsregels. Vandaag is de pakkans gewoon te klein.’

Ook slachtoffer Donald Sluyts vindt de straffen te licht. ‘Mijn aanvaller kreeg slechts 30 maanden cel, terwijl hij toch duidelijk de bedoeling had me te doden. De straffen voor dergelijke feiten moeten veel zwaarder, en ze moeten ook effectief worden uitgezeten.’

Bang is de dokwerker niet meer. ‘De eerste weken dat ik weer thuis was, voelden wel raar aan. Ik was ternauwernood aan de dood ontsnapt, een gevoel dat niemand kan begrijpen. Maar ik kan goed relativeren. Als je er te lang bij stil blijft staan, ga je eronderdoor.’

BRON: de Standaard
mening: Er moet dringend iets gebeuren aan de verkeersagressie. Waarom moet men direct naar fysiek geweld grijpen? Men kan dit toch ook op een volwassen manier en zonder geweld proberen op te lossen. Het wordt dringend tijd dat men aan deze problematiek meer aandacht gaat besteden en ze zoveel mogelijk probeert te bestrijden.