De eeuwige wafelenbak


Hebt u schoon genoeg van uw onlineleven? Pech gehad: zelfs met de grootste moeite blijkt het nagenoeg onmogelijk uw sporen uit te wissen.


Stel dat u het moe bent uw familiale wafelenbak te beschrijven op Twitter, foto's van uw katten op Facebook te zetten en beverige home movies op YouTube te posten. U wilt weer dagboekteksten van langer dan 140 tekens gaan schrijven, en diamontages met muziek van Vangelis in elkaar steken. Nou, u kunt natuurlijk schrijven en monteren zoveel u maar wilt. Maar verwacht niet dat u alle sporen van uw leven op het internet kunt wissen.

Want 'het internet' weet heel wat van u, en het heeft een onfeilbaar geheugen. U hoeft online maar een vin te verroeren of uw bewegingen blijven voor de eeuwigheid bewaard. 'Eens je ermee begint, is het zéér moeilijk om ervan af te raken', zegt archiefspecialist Eric Hennekam. 'Zelfs al verwijder je je Twitter- of Facebookaccount, je laat altijd sporen na. Eigenlijk raak je er niet meer weg.'

Die sporen zijn doorgaans relatief gemakkelijk te traceren. Dat hoeft niet rampzalig te zijn, maar het is voor al te drieste mediagebruikers wel een overweging waard. Zo heeft de microblogsite Twitter een eigen archief. Dat archief wordt bovendien doorgegeven aan de Library of Congress in Washington, een van de grootste en meest prestigieuze bibliotheken ter wereld. Bovendien worden de tweets ook gearchiveerd door zoekrobots. 'Dat maakt het nagenoeg onmogelijk om je sporen uit te wissen', beseft Hennekam.

Het probleem beperkt zich ook niet tot het eigen gebruik. Per keer dat andere gebruikers een van uw tweets kopiëren ('retweeten'), laat u een nieuw spoor achter. 'Zelfs als je erin zou slagen al je persoonlijke tweets te verwijderen, dan blijven de berichtjes die je volgers geretweet hebben nog altijd staan,' zegt Hennekam. 'Binnen de paar dagen is elke tweet opspoorbaar via Google. Als je dus zou willen verdwijnen, zul je een bericht moeten sturen naar Google om uit de zoekresultaten verwijderd te worden. Maar zelfs als dat lukt, sta je nog altijd op andere zoekmachines zoals Baidu, Internet Archive of Yandex.'

Ook bij Facebook zijn er vergelijkbare problemen. Daar is het sowieso al moeilijker om je gegevens te schrappen. U kunt uw account tijdelijk deactiveren, maar uw gegevens blijven in handen van Facebook. Er bestaan zogenaamde suicide machines, applicaties waarmee gebruikers voorgoed afscheid kunnen nemen van hun digitale leventje. Alleen slagen zelfs gespecialiseerde toepassingen er bijna nooit in om alle sporen te verwijderen.

Bovendien zijn sociale media van iedereen. Uw vrienden bewegen zich ook online, en leggen niet noodzakelijk dezelfde discretie als u aan de dag. 'Ook al heb je een gesloten account, dan nog blijven heel wat gegevens traceerbaar', zegt Hennekam. 'Zelfs al geef je zelf nooit je adres of je beroep prijs, dat doen je vrienden soms wel. Je vriendin die bijvoorbeeld post dat ze bij je op bezoek gaat, en wier berichten getraceerd worden via haar smartphone. Of je kinderen, die er geen graten in zien online te schrijven dat je voor de Staatsveiligheid werkt. Zelfs al ben je zelf nog zo voorzichtig, er zullen altijd sporen ontstaan.'

Er is vooralsnog geen enkele wetgeving die het recht op digitale vergetelheid waarborgt. Vooral in Duitsland zijn er enkele aanzetten, al blijven die voorlopig weinig concreet. Bovendien kun je zoiets alleen via Europa oplossen, vindt Hennekam, die evenwel twijfelt aan de technische haalbaarheid van zo'n wet. Tot nader order laat u bij elke onlinewandeling dus een spoor van broodkruimels na. En bent u over enkele decennia nog altijd terug te vinden in de Library of Congress. Al hoeft dat geen louter onaangename gedachte te zijn.


Knack, 03-10-20122 (Jeroen Zuallaert)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB