BRUSSEL - Er is een grote nood aan meer crisisopvang in de geestelijke gezondheidszorg (ggz) voor jongeren. Er zou best één centraal contactpunt bestaan, dat niemand weigert. Ook de doorverwijzing moet beter.

Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie kampt één op de vijf westerse kinderen en jongeren met psychische problemen en heeft één op de twintig een klinische behandeling nodig. De helft van alle psychische problemen bij volwassenen zou al voor de leeftijd van 14 jaar een aanvang hebben genomen. Het is dus belangrijk dat kinderen en jongeren tijdig worden geholpen. En dat er een einde wordt gemaakt aan de wachtlijsten in de sector en aan de versnippering van de ggz voor jongeren in ons land.

Er zou alvast meer crisishulp moeten komen, zegt het federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg (KCE). Die hulp zou niemand mogen weigeren. Het is slechts een van de tien aanbevelingen die het KCE doet, na gesprekken met 66 stakeholders.

Samen stelden die vast dat jongeren vaak nogal lukraak in de gespecialiseerde ggz terechtkomen: er is dus nood aan betere doorverwijzingen vanuit de eerste en tweede lijn. Daartoe moeten ook de niet-gespecialiseerde hulpverleners op die eerste en tweede lijn beter opgeleid worden in deze materie. Huisartsen en scholen moeten hier een sleutelrol in krijgen, psychiaters zouden van op afstand kunnen coachen, bijvoorbeeld via telefoon of het internet.

Volgens Eric Schoentjes, afdelingshoofd van de kinder- en jeugdpsychiatrie in het UZ Gent, moet de hele zorg zelf mobieler worden: ‘In plaats van jongeren altijd naar het hoogste echelon door te sturen, moet het hoogste echelon, of de meeste gespecialiseerde zorg, ook bereid zijn om af te dalen, naar de leefwereld en het gezin van de jongere zelf. In de volwassenenzorg is die beweging al langer bezig. Ook de jongerenzorg moet meer in die richting gaan.'

Het KCE beveelt ook aan om volop in te zetten op ggz-preventie aan jonge kinderen uit kwetsbare gezinnen en risicogroepen: kinderen van tienerouders, van ouders met geestelijke gezondheidsproblemen en handicaps, kinderen die een trauma hebben doorgemaakt of zijn blootgesteld aan lichamelijk of geestelijk misbruik, kinderen met ontwikkelingsachterstand. Inzetten op het verhogen van hun welzijn, zal ‘winst' opleveren, zegt het KCE.

Ook moeten zorgverleners en jeugdwerkers in de ggz hun culturele competenties en taalvaardigheden verhogen, met het oog op de vele kinderen en jongeren met een migranten- of vluchtelingenstatus, die verhoudingsgewijs vaker dan andere kinderen met psychische problemen kampen.

Zwartepiet

Zorgverleners moeten ook gestimuleerd worden om jongeren met een complexe, meervoudige problematiek niet te laten vallen – hen niet ‘als zwartepiet doorschuiven' naar andere diensten.

Er zijn voorts nog leemtes te vullen op het vlak van thuiszorg: waarom geen ‘respite care' organiseren, die kortstondige, tijdelijke verlichting biedt aan ouders of andere mantelzorgers? Het bestaat al in de gehandicaptenzorg, maar nog niet in de ggz-sector voor kinderen en jongeren.

Schoentjes denkt dat het een werk van lange adem wordt: ‘In de sector zijn veel mensen met hart en ziel bezig. Er wordt veel goed werk geleverd. Maar we moeten ook durven denken over de grotere organisatie, de (on)volledigheid van het aanbod, de regionale spreiding. Dat is geen gemakkelijk proces.'

Bron: Beel,V., Meer crisishulp nodig voor jongeren, 20-04-2012, de standaard (www.destandaard.be)

Mening:
Er moet inderdaad meer crisishulp voorzien worden voor jongeren. Tegenwoordig als je ziet hoeveel psychiatrische instellingen dat ze aan het bouwen zijn, denk ik bij mezelf waar het naartoe gaat met onze maatschappij. Het zijn vooral de jongeren waarop we ons moeten focusssen, willen we dit probleem aanpakken. Natuurlijk kan men niet aan iedereen hulp bieden, maar vooral de jongeren die het meeste kans hebben op psychische problemen. Dan denk ik vooral aan ouders met geestelijke problemen waardoor hun kinderen het gedrag gaan overnemen. Er zijn natuurlijk nog meer risiscogroepen zoals het KCE vermeldt. Het is goed dat ze meer hulp willen aanbieden en dat ze ook naar een betere doorverwijzing willen streven.