U maakt het alleen maar erger

Het kwaad dat journalisten kunnen aanrichten


Ruim drie jaar geleden verloor journalist TIMOTHY VERMEIR zijn zoontje Corneel in het kinderdagverblijf Fabeltjesland. Behalve het zware leed dat Kim De Gelder aanrichtte, waren er ook nog de wonden die geslagen werden door het brute gedrag van sommige journalisten.
Iets meer dan drie jaar geleden stortte mijn wereld in, net zoals die van vele anderen. Mijn zoon werd vermoord in kinderdagverblijf Fabeltjesland in Dendermonde. Het ergste wat je kan overkomen, en dan kwamen zij, en ze maakten het nog erger.

In het zaaltje in het crisisopvangcentrum waar mijn vrouw, enkele familieleden en ik opgevangen werden de eerste uren – weg van de ouders die beter nieuws te horen kregen – kreeg ik het eerste telefoontje van een journalist. Ik weet niet meer hoe het precies was geformuleerd, maar het kwam er op neer dat hij of zij wilde weten hoe we ons voelden.

Nadien, in een politiecombi op weg naar de begrafenisondernemer waar we onze zoon konden zien, nog telefoon. Een eerste reactie? Terwijl we in de toonzaal van de begrafenisondernemer stonden te wachten: opnieuw. Maar ook het bericht dat journalisten bij ons in de straat aan het aanbellen waren, op zoek naar een geboortekaartje. Ik kreeg een telefoontje van een lokale journalist waarmee ik enkele dagen voordien nog collegiaal aan de toog had gezeten. Hij vroeg me nu of ik hem geen fotootje kon bezorgen. Onze zoon was nog geen vijf uur dood.

Nadien nam ik mijn gsm niet meer op, uit schrik weer eens een journalist aan de lijn te krijgen, die weer eens dezelfde vragen zou stellen. Het gevolg? Ik heb op die manier enkele journalisten weten te ontlopen, maar ook enkele zeer goede vrienden, die al hun moed bijeen hadden geraapt om ons een hart onder de riem te steken. Ze stamelden dan maar wat op mijn voicemail.

Hekken met plastic folie

Wij hebben drie jaar geleden niet het afscheid kunnen nemen zoals we dat zelf wilden. Ingewikkelde systemen werden bedacht door de fantastische mensen van de politie en het Rode Kruis met het doel buitenstaanders buiten te houden. Via de communicatieverantwoordelijke van de stad Dendermonde lieten we weten dat we geen pers wilden. En nog heeft de politie minstens één persfotograaf moeten wegjagen van het terrein van het crematorium, ondanks het uitdrukkelijke verzoek gerust gelaten te worden. Wij namen afscheid op het kerkhof, omringd door hekken met plastic folie, want altijd is er wel één iemand die een raam met zicht op het kerkhof uitleent aan een fotograaf met telelens.

Als je meer energie moet steken in het afweren van opdringerige media dan in het verwerken van het verlies, dan is er iets mis. De eerste week waren we continu op onze hoede voor fotografen, en hoopten we met heel ons hart dat er nergens een verdwaalde babyfoto op een redactie zou belanden. Een hart dat op dat moment eigenlijk met andere dingen zou moeten bezig zijn.

‘Maar we geven alleen maar wat de mensen willen lezen en zien.' Ik ken het argument, dat waarschijnlijk ook gebruikt is door de journalisten van News of the World, maar het houdt hier geen steek. Journalisten – ik ben ook journalist – moeten hun werk doen, en moeten informatie brengen aan lezers, luisteraars en kijkers. Maar dat is geen vrijgeleide om zonder scrupules, zonder respect en zonder ook maar de minste blijk van medeleven mensen te blijven bestoken tijdens de moeilijkste uren van hun leven en foto's uit hun privécontext te halen en op de voorpagina te zetten.

Zo kan het ook

Voor alle duidelijkheid: wij wilden niet in de media, en wilden ook niet dat er foto's van onze zoon zouden verschijnen, maar dat is een persoonlijke beslissing. Er zijn mensen die dat wel willen, die daar troost uit halen, en daar is niets mis mee. En, er zijn uiteraard – en gelukkig – ook journalisten die hun werk op een heel correcte manier doen, zo mochten we ervaren. Een televisiejournalist stuurde een sms of hij mocht bellen. Hij kreeg een vriendelijk antwoord dat we dat liever niet hadden, en stuurde terug dat hij daar begrip voor kon opbrengen. Zo kan het ook.

Vandaag nemen in Lommel tientallen mensen afscheid, en zijn het andere ouders die door deze hel gaan, maar het zijn dezelfde journalisten die die hel nog erger maken dan hij al is. Er is niets dat meer ingrijpt in je persoonlijke leven dan een kind verliezen, er is geen moment dat je kwetsbaarder, weerlozer bent. Dat was zo in Dendermonde, en dat is zo in Lommel en Heverlee, en op elke andere onheilsplek. Beste journalisten, laat die mensen in hun verdriet. U maakt het alleen maar erger.


DS Onlline, 21.03.2012 (Timothy Vermeir)

Hopelijk laten de journalisten dit artikel goed doordringen en staan ze eens stil bij hun schandelijke gedrag en de schade die ze daarmee aanrichten. Zowel de busramp in Zwitserland als het schietincident in de joodse school hier in Toulouse hebben mij nogmaals doen beseffen dat het hoog tijd is om de journalisieke deontologie op punt te stellen, en zeker om de heersende regels niet langer met de voeten te treden. Journalisten moeten relevante informatie brengen, rouwende mensen een micro in hun gezicht duwen en dat vervolgens op de nationale zenders uitzenden hoort daar absoluut niet bij...