Van de Belgen leeft 14,6 procent onder de armoedegrens. Dat blijkt uit het eerste Federaal Jaarboek Armoede dat donderdag werd voorgesteld. Vooral jongeren en ouderen lopen een zeer hoog armoederisico.


De armoedegrens, dat is in concrete cijfers: 973 euro per maand voor een alleenstaande en 2.044 euro voor een huishouden van twee volwassenen en twee kinderen. Bijna 15 procent van de Belgen kwam daar in 2010 dus niet aan, zo blijkt uit het rapport.

Bij de kwetsbaarste groepen, jongeren en ouderen, ligt dat cijfer nog een stuk hoger. Bijna 20 procent van de 65-plussers is arm. Bij jongeren tot 15 jaar is dat 18,5 procent.

De hoge cijfers zijn onrustwekkend, zeggen de auteurs van het Federaal Jaarboek Armoede. Mensen die hun kindertijd in armoede doorbrengen, lopen immers significant risico om gedurende hun volwassen leven ook in de armoede te belanden.

'Armoede tast niet alleen hun wijk aan, maar ook hun intimiteit, hun psychosociaal leven en de relaties met hun ouders en leeftijdgenoten', klinkt het. Hoewel het armoederisico in België bij ouderen hoger is dan in onze buurlanden, is de armoede minder ’diep’ dan het Europese gemiddelde.

Staatssecretaris voor Armoedebestrijding Maggie De Block (Open Vld) wil het jaarboek gebruiken als werkdocument voor de coördinatie over armoede met de verschillende beleidsniveaus.

Ze beloofde donderdag alvast maatregelen voor drie prioritaire groepen: kinderen, alleenstaande ouders en mensen die ver staan van de arbeidsmarkt.

Bron: De Standaard

Eigen mening
Het is toch wel schrikken dat liefst 15 procent van de Belgische bevolking onder de armoedegrens leeft. Vooral het gegeven dat jongeren, ouderen en alleenstaande ouders het slachtoffers van armoede worden vind ik zorgwekkend. Ik heb toch al gemerkt dat, wanneer jongeren in armoede opgroeien, dit fenomeen zich voortzet tijdens hun verdere leven. Ze zitten als het ware vast in een spiraal van armoede, waar ze maar moeilijk uit blijken te geraken.
Toch denk ik dat er voldoende verklaringen te vinden zijn waarom er zoveel mensen onder de armoedegrens leven. Enerzijds zijn de levensnoodzakelijke middelen, ik denk hierbij aan voedsel, nutsvoorzieningen en huishuur,... alsmaar duurder geworden. Anderzijds zijn de lonen en de pensioenen niet in verhouding gestegen zodat de prijsstijgingen niet langer opgevangen kunnen worden.