Het worden vandaag weer voorspelbare beelden in de journaals: tienduizenden vakbondsleden die in rood, groen en blauw hesje het verkeer in Brussel versperren, veel tamtam maken en slogans roepen zoals ‘neen aan blinde bezuinigingen', ‘niet op kap van de werkmens' en ‘handen af van ons brugpensioen'. Er is een tijd geweest dat we erom konden glimlachen, ja zelfs dat uw betogingen onze goedkeuring en sympathie konden wegdragen, al is het maar omdat ze toch iets hebben van een gezellige kermisboel. Alleen begrijpen we u vandaag niet. Echt niet.

Als wij naar het regeerakkoord kijken, dan menen wij dat er voldoende eten en drinken voor de ‘werkmens' inzit. Moeten we offers brengen? Ja, zeker. Zoals iedereen. Maar in vergelijking met de sociale bloedbaden die in sommige andere Europese landen worden aangericht, zijn de offers die Di RupoI van ons vraagt gerust peanuts te noemen. Hier geen verhoging van de wettelijke pensioenleeftijd, geen maand loon afstaan, geen stop op de loononderhandelingen. En, misschien wel uw grootste breekpunt, aan de index – die in geen enkel ander Europees land bestaat – wordt niet geraakt. Meer zelfs, vanaf 2013 wordt de belastingvrije som voor lage en middelgrote inkomens met 200 euro verhoogd. En ook de laagste pensioenen worden opgetrokken. Als dat crisismaatregelen zijn, dan zou u zich eigenlijk gelukkig mogen prijzen, in plaats van het akkoord als des duivels af te branden.

Dat u toch alleen het negatieve van het akkoord wilt zien, is volgens ons dan ook ingegeven door één reflex: behoud. Wat u ‘sociale afbraak' noemt, vinden wij niet meer dan een ‘sociale correctie'. Geen enkele generatie is zo snel vooruit gegaan als de babyboomgeneratie. Jarenlang heeft zij het ene na het andere cadeau gekregen (tijdskrediet, brugpensioen vanaf 58 jaar, …) omdat de samenleving zich dat toen kon permitteren. We moeten vaststellen dat we met zijn allen te lang boven onze stand hebben geleefd en een beetje langer zullen moeten werken om het voor iedereen – en vooral voor de toekomstige generaties – leefbaar te houden. En nu zegt u: niet met ons. Als een klein kind wilt u de snoep die gretig is uitgedeeld niet meer teruggeven. Daarmee profileert u zich meer dan ooit als de vakbonden van de verworven rechten. Daarmee bent u meer dan ooit alleen de stem geworden van de oudere generatie die, blind voor elk realisme, de hakken in het zand zet en achteruit kijkt. Met zo'n houding bewerkstelligt u dus net wat u zegt te bestrijden, namelijk dat de factuur naar de volgende generaties zou worden doorgeschoven.

Mentaliteit

We beseffen dat de boodschap dat we langer moeten werken, geen prettige boodschap is. Als we langer moeten werken, volstaat het ook niet om de leeftijdsgrens voor brug- en vervroegd pensioen op te trekken. De politiek moet creatieve manieren vinden zodat bedrijven zich niet meer schuldig maken aan sociale dumping en zodat oudere werknemers gemotiveerd blijven om te werken, door hen bijvoorbeeld een minder zware baan te geven. Er zijn zeker ouderen die willen werken. Toch bekruipt ons het kwalijke gevoel dat de werkmentaliteit bij veel late veertigers en jonge vijftigers aan het verzieken is. Of vindt u het normaal dat een pak jonge vijftigers slechts één vurige wens heeft, namelijk om ‘zo vroeg mogelijk' met pensioen te gaan? Het is een mentaliteit die door de politiek is mogelijk gemaakt, zeker, maar die door u, vakbonden, nu jammerlijk in stand wordt gehouden.

Die defensieve houding vinden wij onverantwoordelijk, omdat ze kortzichtig en onhoudbaar is. De omgekeerde bevolkingspiramide is een feit. Elk jaar zijn we met steeds minder werkenden om de nog opkomende vergrijzing te betalen. De maatregelen van Di Rupo I mogen dan hopelijk volstaan om de eerste effecten van die vergrijzing te verzachten, maar ze zijn zo minimaal en zo ver uitgespreid in de tijd dat nu al vast staat dat ze eerder vroeg dan laat zullen worden aangescherpt. Als u dat niet inziet, dan ontkent u het zonlicht. En dat maakt uw achterhoedegevecht pijnlijk gênant.

Beste vakbonden, u verwijt politieke partijen dat ze bang zijn van hun kiezers om moedige beslissingen te nemen. Helaas lijkt u in hetzelfde bedje ziek. Wij kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat u alleen verkondigt wat uw achterban wil horen, met het oog op de volgende syndicale verkiezingen. Het doet ons afvragen of vakbonden nog wel de ideologie vertegenwoordigen waar ze tijdens de nieuwjaarsdrink graag het glas op heffen. Met de visie die u vandaag uitdraagt, gaat u steeds meer lijken op een slechte parodie op Daens.

Wij heulen niet met Europa en de werkgevers, over wie u zo graag zegt dat het voor hen nooit genoeg is. Wij zijn geen woordvoerders van een ultraliberaal gedachtegoed, noch herauten van een hele generatie. Onze verontwaardiging is er ook niet zozeer een van journalisten, maar van jonge burgers. Ze komt recht uit de buik. En dat buikgevoel zegt ons dat we afstevenen op een nieuw generatieconflict. Niet tussen moeder en zoon of vader en dochter, maar tussen jong en oud. Wij zijn geen jongeren die de solidariteit met de oudere generatie willen opgeven. Maar we kunnen niet anders dan vaststellen dat u met uw houding nu zelf de solidariteit met de toekomstige generaties op het spel zet.

Bron: De Standaard

Mijn mening:
Dit is een prachtig weerwoord van kritiek op de stakingen die vandaag in ons land gehouden worden. Ik weet niet wat de vakbonden zichzelf voorhouden, maar in tijden van crisis is het onmogelijk om een bijzonder positieve begroting op te stellen. Deze begroting had veel erger gekund, denk ik. De maatregelen die ons zullen treffen vallen al bij al nog mee. We hebben jaren boven onze stand geleefd, nu moet iedereen inbinden. Dat zien de vakbonden helemaal niet in. De vakbonden spreken enkel in naam van zichzelf en hun achterban (die overigens niet al te jong is). Het zullen toch niet de jongeren zijn die voor ALLES moeten gaan opdraaien? Bij die gedachte weiger ik mij neer te leggen.