Allochtone leraren vinden maar moeilijk hun weg naar de klas.
“Negen van mijn tien allochtone medestudenten in de
lerarenopleiding startten uiteindelijk een eigen zaak.
Foute naam, foute huidskleur.” Hakan (35), van Turkse
afkomst maar 100 procent Belg, geeft vier jaar les.
Ook hij vecht al zijn leven lang tegen de vooroordelen.
“‘Het is altijd hetzelfde met die Turken’, zeiden ze.”



“‘Allochtonen horen thuis ín de klas, niet vóór de klas",
brieste mijn leraar-begeleider na nauwelijks vijf minuten les tijdens mijn stage. Ik heb mijn boeltje gepakt en ben recht naar de directeur gestapt. Die zei gewoon: ‘Verwacht je nu dat ik mijn eigen leraren terechtwijs?’ Ik was volledig de kluts kwijt, voor mij hoefden die studies niet meer.
Op de lerarenopleiding hebben ze me gelukkig een andere school als stageplaats laten kiezen.”
“’s Nachts stond ik in de fabriek aan de band,overdag ging ik naar school.
Een heel moeilijke periode. Mijn thuistaal is Turks, mijn ouders zijn analfabeet. Dus abonneerde ik me op een krant om die luidop te lezen en mijn taal te verbeteren. Bovendien had ik het gevoel dat je als allochtoon
beter je best moet doen dan de autochtone leerlingen. Toch zette ik door en studeerde na zes jaar af als leraar geschiedenis, biologie en informatica.”
“Directeurs knapten af op mijn Turkse naam.
Bij een directeur mocht ik op gesprek, duidelijk niet om mij aan te nemen, maar wel voor zijn statistieken. Uiteindelijk vond ik vast werk in een school waar vrijwel uitsluitend Vlaamse leerlingen zitten. De directeur wou per se een allochtone leraar in zijn school omdat zijn leerlingen allochtonen enkel van de negatieve verhalen uit krant en tv kenden. Heel moedig.”
“‘Wat gooien ze hier nu binnen, een allochtoon? Krijgen we dan islamles?’ slingerden de leerlingen me naar het hoofd.
Of erger nog: ‘Je pikt de plaats van een Vlaamse leraar!’ Met die leerlingen ging ik in discussie. ‘Wat willen jullie dan?’ vroeg ik. ‘Dat allochtonen profiteren van onze sociale zekerheid, of dat ze zich engageren en bijdragen aan onze maatschappij?’ Dan vielen die grote monden plots stil.”
“In het lerarenlokaal spraken ze consequent dialect.
Leuk hoor, als je moeite doet om in het Nederlands mee te praten. Soms schreeuwde ik het uit: ‘Ondertiteling, alsjeblieft!’ Zo sluit je mensen uit, natuurlijk. Ook in de lerarenkamer zitten racisten die de kleinste fout die je maakt uitvergroten. Daarover beginnen te roddelen. En je zwart maken bij collega’s én leerlingen. ‘Het is altijd hetzelfde met die Turken’, hoor je dan. Ook bij de ouders. Een ouderkoppel vond het niet kunnen dat hun zoon les kreeg van een allochtoon en zette andere ouders tegen mij op. Zelf hebben ze nooit met mij gepraat. Maar ze zijn wel gaan klagen bij de directeur. Die heeft hen beleefd maar kordaat afgewimpeld. Zo is het beginnen te keren.” “
‘Mijnheer , nu ik je beter ken, ben ik geen racist meer ’, zei een leerling na drie maanden voor een volle klas.
Een geweldige opsteker. Natuurlijk krijg je niet alle leerlingen mee. Maar je krijgt ze wel zo ver dat ze niet meer applaudisseren als een medeleerling een racistische oneliner afvuurt. Ik ben een brugfiguur voor allochtone ouders. Die communiceren nu makkelijker met de school en komen meer naar oudercontacten. Ook voor allochtone leerlingen ben ik nu een rolmodel.
Ik toon dat het mogelijk is om als allochtoon een diploma hoger onderwijs te halen, als je maar hard genoeg werkt. Al zeg ik hun niet welke tegenkanting
ik heb gekregen, want dan haken ze af. Of dan krijg je allochtonen die scholen voor allochtonen oprichten. Maar is het dat wat we willen?”

De echte naam van Hakan houdt Klasse op zijn vraag geheim.

Bron: Klasse november 2011 klasse (p.35- mijn verhaal)

Mijn mening: Toen ik deze getuigenis van een allochtone leerkracht las, schrok ik toch wel. Ik vond dit verhaal de moeite waard om te posten omdat het mij alleszins deed nadenken. Ik had er geen idee van dat dit soort situaties anno 2011 nog steeds aan de orde zijn. Vooral de reacties van de leraar-begeleider en de directeur van de eerste stageschool van deze man, vind ik intriest. Je zou toch van een (begeleider-)leraar en van een directeur verwachten dat ze belang hechten aan de kunde van de leraar en niet aan zijn origine?!
Dit verhaal deed me trouwens denken aan een directeur die ik eens hoorde zeggen dat hij liefst leerkrachten aannam die tijdens hun opleiding hard hadden moeten knokken, met de nodige herexamens en extra jaren incluis. Hij was ervan overtuigd dat dat steevast betere leraren waren dan zij die hun diploma vlotjes met grote onderscheiding behaalden.
Ik post dit artikel onder het forum cultureel-maatschappelijk omdat dit toch duidelijk aantoont dat er in onze maatschappij blijkbaar nog steeds een groot verschil is tussen allochtonen en autochtonen. Ik ben er mij van bewust dat dit slechts het verhaal is van 1 leraar, en dat je dus op basis van dit artikel niet kan veralgemenen. Toch vrees ik dat dit verhaal geen alleenstaand geval is.