Sinds we (ondertussen 8 jaar geleden) uit Brussel verhuisd zijn heb ik er een gewoonte van gemaakt om tijdens de zomervakantie enkele weken terug te keren naar de buurt waarin ik ben opgegroeid. Een buurt die ik jammer genoeg elk jaar zo achteruit heb zien gaan dat ik besloten heb om dit jaar maar in het veilige Vorselaar te blijven. Terwijl ik er vroeger van hield om verloren te lopen in de straten van de stad, net zoals in het liedje van Johan Verminnen, kan ik nu niet snel genoeg thuis zijn. En dan vraag ik mij af of ik daarin misschien niet overdrijf. Misschien moet ik die schunnige en beledigende opmerkingen maar over mij heen laten komen; mij erbij neerleggen dat ze in bepaalde culturen nu eenmaal de gewoonte hebben om sneller handtastelijk te worden; misschien moet ik maar gewoon aanvaarden dat ik vanaf nu best zoveel mogelijk lichaamsdelen bedek en mijn blik naar de grond richt als ik over straat loop. Leve de multiculturaliteit, we zullen de keerzijde ervan er maar bij nemen en bedekken met de mantel der liefde. Want als je de aandacht durft vestigen op bepaalde frictiepunten word je al snel een racist genoemd. Maar ben je dan echt een racist als je vraagt aan migranten om zich aan te passen aan de normen en wetten van onze samenleving? Heb ik dan niet het recht om te verwachten dat ik gerespecteerd wordt als ik op straat loop? Ik ben het gevoel van onveiligheid en onzekerheid in ieder geval beu en ik vind het hoog tijd dat onze politici hun aandacht vestigen op dit complex probleem. Ik hoop Brussel en bij uitbreiding heel België positief te zien evolueren, hoe sneller we uit deze neerwaartse spiraal kunnen breken hoe beter...