'Geef me een gebouw en ik begin zelf een school'

maandag 23 mei 2011, 05u00

GENT - Als Thomas (12) tegen 1 september niet opnieuw naar school gaat, dreigt de bijzondere jeugdzorg hem bij zijn moeder weg te halen. Maar Thomas heeft kernautisme en aardt niet in het gewoon onderwijs. Bovendien vindt hij geen enkele 'autischool' die bij zijn intellectueel niveau past.
Van onze redacteur

'Ik vergelijk mezelf met een computer. Ik ben slim, maar bij het minste dat er fout loopt, sla ik tilt', zegt de 12-jarige Thomas Claerhout. Hij is opgewonden, heeft moeite om stil te zitten en praat onophoudelijk. Zijn verbale kracht is verwonderlijk voor een kind van twaalf. 'Probeer er niet mee in discussie te gaan, want je verliest altijd', zegt zijn moeder Carine Verween. Thomas is dan ook geen gewone jongen. Hij is uitzonderlijk begaafd en zit al in het tweede middelbaar Latijn-Grieks in Sint-Bavo, een jaar hoger dan normaal. Tenminste, zat. Want sinds oktober blijft Thomas thuis. Alweer.

'Hij kan de drukte in de klas niet aan, hij mist structuur en niet alle leerlingen en leerkrachten begrijpen hem. Thomas is met Sint-Bavo al aan zijn zevende school toe. Vindt u dat normaal? Zijn jonge schoolcarrière is een hel geweest. Hij is altijd te slim geweest voor de rest van zijn klas. Hij kon al lezen en rekenen voor alle anderen. Maar door zijn autisme is het in het gewone onderwijs telkens misgegaan. We zijn het moe om het nog te proberen.'

Het Comité Bijzondere Jeugdzorg (CBJ) denkt daar anders over. 'Als ik tegen 1 september niet naar school ga, gaat het CBJ me van mama wegnemen. Dat is gene zever, maar echt', zegt Thomas. Hij slaakte zijn noodkreet in een mail naar De Standaard.

'Omdat Thomas in feite ongewettigd afwezig is en dus spijbelt, kreeg ik eind vorig jaar van het CBJ een brief met de vraag dringend naar een oplossing te zoeken voor de “problematische opvoedingssituatie,. Ze dreigen ermee een beschermingsmaatregel op te leggen als hij niet naar school gaat. Ik ben zogezegd de slechte moeder, ik laat hem thuis en verwen hem te veel', zegt Carine Verween. 'Wat ze niet begrijpen, is dat het geen kwestie van niet willen is, maar van niet kunnen.'

Brief

'Thuisonderwijs is geen optie, daarvoor heb ik het geld niet. Het CBJ heeft me onder druk gezet om Thomas naar een buitengewone secundaire school te sturen waar ze opleidingsvorm 4 aanbieden (wat overeenkomt met het niveau van het gewone onderwijs, red.). Maar daar kan hij alleen een beroep leren. Dat weiger ik. Ik wil mijn zoon niet aan het watervalsysteem overleveren. Hij is slim genoeg om Latijn-Grieks te studeren. Er is slechts één autischool die zo'n richting aanbiedt, het Zeelyceum in De Haan. En dus zou ik hem op internaat moeten sturen, wat gezien zijn sociale handicap onmogelijk is.'

Je zou denken dat een kind er moedeloos van wordt, maar Thomas blijft niet bij de pakken zitten. 'Als de minister geen scholen voor kinderen met autisme wil bouwen, dan begin ik er zelf een', zegt hij. Hij lanceerde op het internet al een oproep en zegt veel respons te krijgen. 'Als ik een leegstaand gebouw vind dat we als school kunnen inrichten, weet ik dat ik heel veel ouders maar vooral kinderen met hetzelfde probleem als ik zou kunnen helpen.'

'Ik heb al een gebouw op het oog, in Herzele. Het staat leeg omdat de vorige school is verhuisd. Het heeft nog wat opknapwerk nodig, maar dat kunnen we zelf doen. Ik weet dat er leerkrachten bereid zijn voor ons les te geven. We kunnen hen dan eerst een spoedcursus autisme geven. Voor de verwarming en elektriciteit moet ik nog een oplossing zoeken. Het enige wat ik vraag, is dat de minister ons de kans geeft om van het gebouw een school te maken.'

Thomas schreef een brief naar de Vlaamse minister van Onderwijs, Pascal Smet (SP.A). Die laat hij deze week overhandigen.

Zeventien

'Hij raakte geïnspireerd door een voordracht van de auteur Peter Vercauteren', zegt zijn moeder. 'Hij stelde vorige week zijn boek “Ik kan zijn wie ik wil, voor, waarin hij getuigt hoe het was om als kind met autisme op te groeien. Hij overtuigde Thomas van het idee dat hij vertrouwen moet hebben en zelf het heft in handen moet nemen. En ja, zo is Thomas, dat vat hij dan ook letterlijk op.'

'Het idee om zelf een school te beginnen, lijkt misschien hooggegrepen. Maar ik sta er volledig achter. Als we als ouders de leerkrachten voldoende begeleiden, moet het lukken. Ik wil gewoon dat Thomas naar een school gaat waar hij zich thuisvoelt, waar hij niet meer wordt aangestaard omdat hij anders is. In het vijfde leerjaar mocht hij naar een autiklasje. Dat was de leukste tijd van zijn leven. Hij zat er slechts met acht in de klas. Het was er niet druk en hij kon alles op zijn tempo doen. Dat heeft hij nodig.'

'Voor ik hem in Sint-Bavo kon inschrijven, heb ik zeventien scholen afgebeld. Zeventien! Ik had alles voorbereid. Thomas zou begeleiding blijven krijgen en zou alleen halve dagen naar school gaan. Maar toen de scholen hoorden dat hij kernautisme heeft, gebruikten ze allemaal hetzelfde excuus: onze leerkrachten zijn daarvoor niet opgeleid.'

'Toen ik hem in Sint-Bavo inschreef, zei hij me: mama, dit is de laatste school die ik probeer. Dat heeft me diep geraakt. Thomas beseft goed genoeg wat hij heeft. Ik heb lang genoeg moeten meemaken dat hij ongelukkig naar school is gegaan. Dat wil ik hem niet meer aandoen.'

Bron: De Standaard
__________________________________________________ ____________
Als ik dit artikel lees, begrijp ik de reactie van Thomas en zijn moeder volledig. De jongen wil graag bijleren en naar school gaan, maar door zijn kernautisme is dat gewoon amper/niet mogelijk. Er is dan teveel drukte en dat kan hij niet aan zoals hij zelf vermeld in het artikel. Het zou ook een zeer spijtige zaak zijn als de Bijzondere Jeugdzorg Thomas bij zijn moeder weghalen. En het zal ook helemaal niet voor een oplossing zorgen, want het probleem ligt niet bij de moeder of de opvoeding.
In het artikel wordt gezegd dat bijna alle scholen afhaakten toen de moeder zei dat haar zoon kernautisme had. Dat de leerkrachten daarvoor niet opgeleid zijn. Deze mening deel ik toch ook wel. Ik denk dat het als leerkracht ontzettend moeilijk is om zo’n leerling in de klas te hebben. Je zal je aandacht moeten verdelen tussen die ene leerling en dan de rest van de klas.
Het is allemaal niet even makkelijk en zeker niet voor kinderen als Thomas. Ik hoop dat hij bij z’n moeder mag blijven en dat het hem lukt z’n eigen school op te starten!