België niet langer sociale topper

Van onze redacteur

© WKB
BRUSSEL - België moet de rol van de andere sociale toplanden meer en meer lossen. Nog vier jaar, en de beroepsbevolking begint te krimpen. Dan tuimelen we wellicht onherroepelijk uit de kopgroep. Dat zegt professor Bea Cantillon van het Antwerpse Centrum voor Sociaal Beleid (UA). Regering en sociale partners proberen deze week voor de zoveelste keer minstens enkele afspraken te maken over het langer werken. Of die volstaan, is nauwelijks nog een vraag.

Oud of out?
Het debat over het loopbaaneinde tussen regering, vakbonden en werkgevers nadert zijn ontknoping. Een Groot Akkoord ligt niet voor de hand, maar ook zonder vergelijk lijkt de regering-Verhofstadt vastbesloten om minstens een paar beslissingen te nemen om de Belgische werknemers langer te doen werken. Waarom is dat eigenlijk nodig? En hoe moet dat gebeuren? Hoe pakken andere landen het aan? ,,De Standaard'' zoekt naar verklaringen en antwoorden.

EXACT twintig jaar geleden, midden de grote werkgelegenheidscrisis van de jaren tachtig, berekende het Centrum voor Sociaal Beleid tot algemene verrassing dat in België maar goed 6 procent van de bevolking arm was, en dat ons land daarmee bij de sociale toplanden in de wereld behoorde.

Vandaag staat België nog nipt gerangschikt bij de groep van de negen Europese landen met een hoge welvaart én een aanzienlijke herverdeling daarvan. Maar we kunnen de anderen niet meer volgen.

Bea Cantillon: ,,België is in die groep de hekkensluiter voor haast elke indicator. Het heeft de laagste activiteitsgraad, en de hoogste werkloosheidsgraad onder de ouderen en de allochtonen; ons leefloon is zeer laag, de vervangingsratio van onze pensioenen is de laagste in Europa. We scoren in die landengroep het slechtst voor armoede onder de bejaarden en onder de uitkeringstrekkers in het algemeen. We hebben de hoogste afhankelijkheidsgraad: meer mensen leven van sociale uitkeringen dan in andere landen. Onze sociale uitgaven zijn gemiddeld, maar we moeten ze spreiden over een zeer hoog aantal uitkeringstrekkers. Die krijgen dus maar weinig.''

De verklaring is eenvoudig voor haar. ,,Weinigen werken en velen moeten van een uitkering leven. Dat geeft een hoge fiscale en parafiscale druk voor de eersten, en lage uitkeringen voor de laatsten. Er is maar één oplossing: het optrekken van de activiteitsgraad. Meer mensen aan het werk zodat er minder van een uitkering leven.''

De activiteitsgraad stijgt echter nauwelijks. In het eindeloopbaandebat worden geen beslissingen genomen. ,,Nog vier jaar, en dan begint onze beroepsbevolking te krimpen en begint de gepensioneerdenbevolking te exploderen. Het aantal mensen dat moet leven van uitkeringen, wordt dan nog groter, het aantal dat bijdragen betaalt daarvoor, nog kleiner. Op dat moment, 2010, moeten we de rol wellicht definitief lossen, en tuimelen we uit de groep van de sociale toplanden'', voorspelt Cantillon.

05/09/2005

Guy Tegenbos
©Copyright De Standaard

__________________
"Helden en getal zijn woorden die niet paren, leeuwen lopen in geen benden, veel kan zo weinig zijn. Macht van getal is zo vaak waan van macht. Wie zijn getal niet kent, kent zijn moed en één kan dan een leger zijn".- Cyriel Verschaeve -