Nood aan 'vredeseducatie’

© Belga

Gewelddadige conflicten op school, op het werk en in het verkeer: onze samenleving krijgt er dagelijks mee te maken. In het Antwerpse Vredescentrum willen ze er systematisch over nadenken, naar Waals voorbeeld.

Vlaanderen mist op dit moment een degelijke vorming om op een geweldloze manier conflicten aan te pakken, vindt emeritus pedagoog Roger Boonen. Daarom organiseert zijn stuurgroep vanaf 9 februari 2011 een opleiding ‘vredeseducatie’ in het Antwerpse Vredescentrum (www.vredescentrum.be).

Oorzaken

De behoefte daaraan is groot, zegt Boonen. ‘In de scholen merk ik dat het probleem intussen veel dieper zit dan de klassieke pesterijen. Maar volgens een studie van het Vlaams Vredesinstituut uit 2008 komen de scholen in hun aanpak van geweld meestal niet verder dan de jaarlijkse actieweek of -dag tegen pesten. Terwijl er zoveel vragen bestaan over de eisen die de prestatiemaatschappij aan kinderen stelt, over de stress en de faalangst die dat oplevert, en of dat een oorzaak kan zijn van geweld in de samenleving.’

Boonen schreef er het boek De geweldige school en maatschappij over, dat leraren in opleiding inwijdt in de oorzaken van en oplossingen voor geweld op school. Die synthese wil hij nu opentrekken naar iedereen die op een bewustere manier wil omgaan met conflicten, zoals ouders en opvoeders.

De concrete inspiratie vond de stuurgroep van de opleiding vredeseducatie aan de Université de Paix in Namen, die al jaren structureel gesteund wordt door het Waals Gewest. Naar analogie daarvan komt er nu in Antwerpen een lessenreeks van twaalf woensdagnamiddagen. Het eerste jaar van de opleiding draait volledig rond conflicthantering. Er wordt onder meer gedoceerd over interculturele conflicten, machtsconflicten binnen een groep, en over geweldloze communicatie. Er is plaats voor 40 cursisten.

Thomas Verbeke

Bron: knack.be

Naar mijn mening is er wel nood aan dergelijke initiatieven. Door alle verwachtingen die ons worden opgelegd en alle stress die daardoor veroorzaakt wordt, wordt een mens zo opgefokt. Je hebt enorm veel te doen, hebt geen tijd om vast te zitten in het verkeer. Ik kan me dan goed voorstellen dat je krankjorum wordt de bestuurder die het nodig vindt om op jou te claxonneren. Het ironische is echter dat die bestuurder net hetzelfde denkt. Ik merk bij mezelf ook dat ik op bepaalde dagen, als het wat drukker is, minder kan verdragen. Meerdere keren valt het voor dat ik mezelf aan het opfokken ben achter het stuur.
Het ergste aan deze 'moderne manier van leven', is dat het reeds zijn weerslag heeft op zeer jonge leeftijd. Er wordt almaar meer verwacht van kinderen, op school, thuis,... Iedereen vindt dat kinderen echt kinderen moeten kunnen zijn, maar tegenwoordig is dat haast onmogelijk.
We kunnen wel besluiten dat er iets moet veranderen in de huidige maatschappij, maar ik vrees dat dit loze woorden zijn. Ik vrees zelfs dat we het ergste nog niet gezien hebben, maar laten we hopen dat mijn vermoeden niet bevestigd wordt.