COMMENTAAR. De Gijzeling door Brussel


Iedereen die van ver of dichtbij betrokken is bij het DHL-dossier geeft dezer dagen toe dat de basisprincipes daarvan niet zo vreselijk ingewikkeld zijn. 1. Wil men een redelijke kans maken op meer werkgelegenheid rond de nationale luchthaven, dan moet het koeriersbedrijf een perspectief krijgen op uitbreiding van het aantal nachtvluchten. 2.Wil men de last voor de omwonenden min of meer op een aanvaardbaar niveau houden, dan moeten de vluchten beter gespreid worden. 3. Wil men die twee verzoenen, dan is er maar één redelijke oplossing: meer nachtvluchten over Brussel. Zonder die 1-2-3 redelijkheid zal het dossier DHL niet opgelost worden.


Het voorbije weekeinde reageerden de Brusselse excellenties, die er zelf niet in slaagden om een eensgezind standpunt over DHL te formuleren, als gebeten honden op de verklaring van SP.A-voorzitter Steve Stevaert. Die haalde vrijdagavond keihard uit naar de houding van de vertegenwoordigers van Ecolo en de Franstalige christen-democraten. ,,Parvenu's die vegeteren op een klein aantal stemmen en niet meer voor heel de bevolking werken.'' Het standpunt van de SP.A-voorzitter is helder en eenvoudig: als de hautaine Brusselaars niet solidair willen meewerken aan tewerkstelling in Vlaanderen, moet Vlaanderen de solidariteitsstromen met Brussel maar eens opnieuw bekijken.

Als van een bij gestoken noemt CDH-voorzitster Joëlle Milquet dat verontwaardigd ,,financiële chantage''. Voor alle duidelijkheid: dat is het ook. Het is Vlaanderen dat zegt dat Brussel de lusten en de lasten op een evenwichtige en billijke manier moet dragen. Wil het geen lasten, dan moet Vlaanderen denken over de lusten. Moeilijker is dat niet. Milquet en haar collega Isabelle Durant, federaal secretaris van Ecolo, dragen dan ook een immense verantwoordelijkheid voor de regio die ze vertegenwoordigen. Beseffen ze eigenlijk nog wel dat ze het lot van duizenden mensen bepalen?

De weerbarstige houding van de Brusselse politici versterkt alleen maar hun imago van wereldvreemde kemphaantjes die niet veel verder kijken dan hun hoofdstedelijke salons. Ze leven op een tijdbom van 22 procent werklozen, in een gewest dat economisch kwakkelt, dat smeekt om de broodnodige herfinanciering, dat onlosmakelijk verbonden is met én afhankelijk is van Vlaanderen. Maar ze houden vast aan geluidsnormen die strenger zijn dan de Vlaamse en aan een in het regeerakkoord ingeschreven heilige drempel nachtvluchten die geen ruimte laat voor verdere ontwikkeling.

Brussel weze gewaarschuwd. Het zijn niet de communautaire scherpslijpers die de voorbije dagen harde - en weloverwogen - dreigingen hebben geuit. Het waren de socialisten Steve Stevaert, Hans Bonte en Louis Tobback die voorop liepen. Pas later gevolgd door de N-VA-mandatarissen. Brussel moet weten dat Stevaert en de zijnen verwoorden wat leeft in vele Vlaamse kringen. Bij progressieven en conservatieven. Bij extremisten maar ook bij gematigde Vlamingen. Bij ouderen - die nog weten wat Voeren, Komen en faciliteiten zijn - maar ook bij veel jongeren, die hun schouders ophalen voor communautaire gekissebis, maar verantwoordelijkheid, solidariteit en redelijkheid in de politiek vanzelfsprekend vinden.


27/09/2004 Door Peter Vandermeersch

©Copyright De Standaard

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB