Watjes!


Een strandwandeling op een stralende zomerdag. In de verte een familie in een kuil. Een vader, een moeder en twee kinderen. Als ik dichterbij kom, zie ik dat de ouders hoogbejaarden zijn en de kinderen al vijftigers. Een nachtmerrie. Mensen die elkaar niet kunnen loslaten.


Ik herinner me de heftige ruzies tussen mijn moeder en mijn zusje, die op haar zeventiende het huis verliet om in de grote stad te gaan wonen en studeren. Mijn moeder ging twee keer in de maand bij haar langs met boodschappen. Mijn zusje weigerde die aan te nemen. Ze wilde zelf haar koffie, pasta en maandverband kopen.

Ik wist niet hoe snel ik het huis moest verlaten. Op mijn achttiende kocht ik een enkele reis Montpellier om daar te gaan studeren. Niet dat ik mijn ouders verafschuwde, maar ik wilde het leven ontdekken. Ik wilde mijn eigen verhaal.

In diezelfde tijd besloot ook mijn vader het huis te verlaten. Hij wilde ook eindelijk een leven alleen. We wisselden telefonisch recepten uit en vertelden elkaar hoe heerlijk het is om je eigen was te doen.

Tegenwoordig is de drang onderen jongeren om op eigen benen te staan minimaal. Vlaamse jongeren blijken veel langer in het ouderlijk nest te blijven dan vroeger. 37 procent van de 18- tot 36-jarigen om precies te zijn. Meer dan die helft van die mensen is al afgestudeerd en een vijfde heeft zelfs al een baan.

Wat een luieriken, materialisten, gemakzuchtigen! Niet nieuwsgierig naar een eigen leven. Op feestjes vind ik ze meestal doodsaai. Ze zijn alleen met hun iPhone bezig, ze hebben geen spannende verhalen te vertellen en al helemaal geen vragen te stellen. Ze denken dat MTV revolutionair is. Ze hangen op de bank en aaien over hun eigen bles.

Omdat deze zoetzemige nestklevers geen huur, gas, elektriciteit, verzekeringen, etenswaren en abonnementen hoeven te betalen, sparen ze veel geld uit. Poetsen, koken, wassen en strijken hoeven ze niet te doen. Dat scheelt een hoop energie en tijd. Met grote aankopen als meubelen en huishoudelijke toestellen kunen ze nog wachten. So what?

Ik citeer een meisje uit de krant: 'Bij mijn ouders wonen is zo makkelijk. Ok, ik kies niet wat ik eet, maar ik moet het wel niet zelf maken én ik kan veel meer sparen. Mijn ouders zouden me ook missen als ik weg ga.' Moet je soms thuis blijven wonen opdat je ouders je niet gaan missen? Wat een onzin. Al die mensen belanden op een dag in de psychiatrie omdat ze met huid en haar aan thuis zijn blijven vastklitten. Tegenwoordig zijn ouders de beste vrienden van hun kinderen. Dat is gevaarlijk. Ouders moeten ouders zijn en vrienden vrienden.

Het gezin is veranderd. Het is een woongemeenschap geworden waarin ieder zijn eigen gang gaat. De moeder zit te telefoneren, de vader skypet met zijn minnares op internet, de zoon speelt zijn computerspelletjes en de dochter is aan het chatten. Waarom zouden deze mensen die denken thuis met de hele wereld te kunnen communiceren nog uit elkaar gaan?

Wat weten die jongeren die thuis blijven wonen in godsnaam van de wereld? Kunnen zij zich in vreemde situaties wel redden? Ook de ouders leren niet om op eigen benen te staan. Het is al even beklemmend als die verhalen van vroeger waarin kinderen met ouders en grootouders in een huis gevangen zaten.

Op de radio hoorde ik een jongeman vertellen dat het niet haalbaar is om alleen te gaan wonen. 'Probeer als jongere maar eens een huis te kopen of iedere maand een forse huur te betalen. Een alleenstaande raakt daarmee al snel in de armoede terecht. Thuis blijven wonen is geen vrijwillige keuze, maar de enige optie. Wij hebben het minder goed dan onze ouders. Het kapitalisme biedt ons geen rooskleurige toekomst aan.' Wat een onzin. Wij waren blij met een kamertje van drie bij drie aan een drukke straat, we aten boterhammen met nutella, we hoefden geen luxe, want we hadden tenminste alle vrijheid. De wereld was ons thuis.

Een visioen. Een familie in een kuil. De ouders zijn hoogbejaarden, de kinderen zijn vijftigers, maar ze zijn allemaal op hun smartphones aan de praat met de rest van de wereld. De afstanden zitten in hun hoofd, maar hun lichamen zijn intussen stevig tegen elkaar gedrukt. Nog liever dood.


DS, 15-10-2010 (Oscar van den Boogaard)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB