CD&V opent debat over betaalbaarheid vangezondheidszorg met opmerkelijk statement
Patiënten die op sterven na dood zijn, moeten volgens CD&V niet langer geopereerd of behandeld worden. 'Als het echt geen zin meer heeft, moet de gemeenschap ook geen onverantwoorde kosten maken', zegt Kamerlid Luc Goutry namens zijn partij. Die wil hiermee het debat over de betaalbaarheid van onze gezondheidszorg op gang trekken.

‘Heeft het nog zin een hartoperatie uit te voeren op een bejaarde met nog maar weinig overlevingskansen en een slechte levenskwaliteit? Of een paardentherapie terug te betalen voor gehandicapte kindjes?’
Volgens CD&V mag het alleen nog als het echt de moeite waard is en de kosten niet voor niets worden gemaakt. ‘Willen we onze gezondheidszorg betaalbaar houden, dan zullen onze zorgverstrekkers meer verantwoordelijkheidszin aan de dag moeten leggen’, zegt Luc Goutry, CD&V-gezondheidsspecialist en ondervoorzitter van de kamercommissie Volksgezondheid.

‘Men kan niet langer klakkeloos operaties uitvoeren zonder na te gaan of het resultaat in verhouding staat tot de kosten. Hoe vaak hoor je dokters niet zeggen: We hebben echt alles gedaan wat we konden. Misschien moeten die dokters zich eens afvragen of ze echt wel zoveel moeten doen voor iemand die ten dode is opgeschreven. Als iemand echt geen toekomstperspectief meer heeft, kan je die persoon beter meteen palliatief behandelen. Soms wordt er nog te veel geprobeerd, terwijl de patiënt in kwestie niet meer gered kan worden. Daardoor gaat er gemeenschapsgeld verloren dat perfect voor andere dingen had kunnen dienen.’

Volgens Goutry kan er bij liefst twintig procent van alle uitgevoerde behandelingen en operaties vragen gesteld worden over het nut ervan. ‘Het beste voorbeeld is dat van mijn overleden vader. Drie uur voor hij gestorven is, hebben de dokters nog een pacemaker bij hem geplaatst. Daar kan je je toch grote vragen bij stellen. Had men dat niet beter kunnen inschatten? Wist die dokter niet op voorhand dat zo’n pacemaker geen zin had en al zeker niet zou opwegen tegen de kostprijs van zo’n operatie?’

Hippotherapie

Maar er zijn nog andere medische ingrepen en behandelingen waar de CD&V’er grote vraagtekens bij plaatst: ‘Neem nu de terugbetaling van hippotherapie, een kalmerende paardentherapie voor gehandicapte kindjes. Zo’n behandeling kan zeker zijn nut hebben, maar is het echt doelmatig genoeg om het te laten terugbetalen met gemeenschapsgeld? Dezelfde afweging moet gemaakt worden voor bijvoorbeeld hoogbejaarden die nauwelijks nog overlevingskansen hebben. Of bij een veertiger die ‘opgeleefd’ is: weegt een operatie in zo’n geval genoeg op tegen alle kosten?’

Failliet

Bij CD&V beseffen ze dat ze een gevoelige discussie aanboren. ‘Maar we moeten dit soort vragen eindelijk durven stellen’, meent Goutry. ‘Anders gaat ons solidariteitssysteem binnen de kortste keren failliet.’

De cijfers liegen er niet om: terwijl het Rijksinstituut voor Ziekte- en Invaliditeitsverzekering (riziv) in 1999 ‘nog maar’ 12 miljard euro terugbetaalde, was dat vorig jaar 23,1 euro miljard, of bijna het dubbele. Alleen al als het over de terugbetaling van implantaten gaat, zien we een explosieve stijging. In 1999 werd er zo voor 218 miljoen euro aan implantaten terugbetaald, vorig jaar steeg dat tot 514 miljoen.

‘Dat ons solidariteitssysteem handenvol geld kost, daar heeft niemand iets op tegen’, aldusGoutry. ‘Maar dan wel op voorwaarde dat de middelen op een verantwoorde manier besteed worden. En juist daar wringt soms het schoentje.’

Bron: destandaard.be

Ik vind dit een zeer moeilijk onderwerp. Puur afgaand op mijn eerste gedacht na het lezen van dit artikel, ga ik niet akkoord. Dit komt vooral doordat ik "het opwegen tegen de kosten" zeer cru vind.
Hoe weet je of iets tegen de kosten opweegt?
Ik denk dat een kleine verbetering een groot verschil kan maken voor de patiënt en zijn familie. Daarnaast beschikken we niet over een glazen bol.
Wie beslist dat? Kan men daar een regelgeving over opstellen?
Natuurlijk moet het solidariteitssysteem betaalbaar blijven. Ik vind zelf ook dat men een leven vaak te hard wil rekken. Op een bepaald punt moet je aanvaarden dat de mens niet onsterfelijk is.
Maar om dit op een menselijke manier aan te pakken, lijkt het met beter om zo'n zware beslissingen te laten nemen door de patiënt en/of zijn familie in samenspraak met de arts.
Natuurlijk zullen emoties hier deel van uitmaken. Maar wanneer de arts hen voldoende ondersteunt en hen duidelijke informatie geeft over de situatie, denk ik dat veel mensen niet gaan kiezen voor een zware behandeling waarbij de verbetering van levenskwaliteit bijna nihil is.