Miramax dood: arm Hollywood


Disney heeft de stekker uitgetrokken voor zijn dochter Miramax. Een ramp voor tachtig werknemers, maar ook voor iedereen die nog kwaliteit verwacht uit Hollywood.


Ooit kwamen de beste films uit Hollywood. Niet alleen de meest spectaculaire, maar ook de meest vernieuwende en stoutmoedige. Dat eindigde toen dankzij films als Star Wars de studio's eind jaren zeventig ontdekten dat het grote geld zat in bombastisch escapisme, niet in ideeën en inhoud. Hoe het dan komt dat er toch nog durvende en vernieuwende cineasten opstonden, zoals Quentin Tarantino en Steven Soderbergh? Of dat er toch nog werd geïnvesteerd in klassiek, maar commercieel ook niet zo evident werk als Shakespeare in love, The English patient of Chicago? Het antwoord: Miramax.

Miramax was de baby van de flamboyante broers Harvey en Bob Weinstein, en werd genoemd naar hun ouders, Miriam en Max. Die richtten in 1979 een kleine studio op, gespecialiseerd in interessante projecten waarvoor de grote studio's om commerciële redenen de neus ophaalden. Tien jaar lang was het wroeten en vechten. Toen kwam 1989, en een onverwachte Gouden Palm in Cannes met Sex, lies and videotape van de toen onbekende Steven Soderbergh. De trein was vertrokken.

Vier jaar later kocht de Walt Disney Company Miramax voor 75 miljoen dollar. De Weinsteins mochten hun eigenzinnige ding blijven doen. Ze zouden anders niet getekend hebben. Omdat ze graag vanuit de onderbuik beslissen, en omdat ze geen gemakkelijke jongens zijn. Wij zagen Harvey Weinstein ooit de directeur van het festival van Venetië uitschelden en (schertsend) met de dood bedreigen omdat hij een Miramax-wereldpremière had laten uitlopen tot diep in de nacht.

Maar Harvey en Bob konden zich veel permitteren, omdat ze ongelooflijk veel kwaliteit afleverden en de grote studio's belachelijk maakten bij de jaarlijkse Oscars. My left foot, Shakespeare in love, Pulp fiction, The crying game, The English patient, The piano: onder de Weinsteins verzamelden Miramaxfilms 220 Oscarnominaties, met projecten die door grotere studio's waren afgewezen wegens te moeilijk en gevaarlijk.

Toch werd het nooit grote liefde met Disney, waar de puriteinse geest van stichter Walt altijd is blijven hangen. Miramaxfilms waren te uitdagend en confronterend. Bovendien zijn Oscars en prestige voor Disney minder belangrijk dan de harde cash van grote familie- en avonturenfilms. Zo kwam het in 2005 tot een breuk met de Weinsteins. Disney wilde niet langer investeren. De broers voelden zich in de rug geschoten, en stapten op. Ze richtten een nieuwe maatschappij op, The Weinstein Company, terwijl Miramax bij Disney bleef.

Sindsdien boerde Miramax achteruit. Er volgden nog wel topfilms als The queen en There will be blood, maar de spoeling werd dun. De nieuwste chairman van Disney, Richard Ross, kondigde in oktober aan dat het Huis van de Muis noodgedwongen gaat terugplooien op zijn corebusiness: familiefilms. Nu gaat de deur dicht. De kantoren in Londen, New York en Los Angeles sluiten. Tachtig werknemers staan op straat. Een handvol medewerkers mag aan de slag op het hoofdkwartier van Disney in Burbank. De zes Miramaxfilms die nog in productie zijn, waaronder The debt met Helen Mirren, komen allicht met veel vertraging uit.

Regisseurs die iets anders dan anders te vertellen hebben, verliezen één van de laatste adressen in Hollywood waar ze konden aankloppen. Harvey Weinstein reageert sportief. ‘Veel films die onder ons bewind gemaakt werden, zullen klassiekers blijven. En bij Miramax werkten briljante mensen die ook elders geweldige dingen zullen doen.'


DS, 30-01-2010 (Steven De Foer)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB