BRUSSEL - De collega's van de leraar die een leerling met zijn hoofd boven een emmer cement hield, bijten terug naar onderwijsminister Vandenbroucke. 'De situatie op school loopt uit de hand, want de minister vindt ons niet belangrijk.'

'Drugs, alcohol, sigaretten, vandalisme, racisme, slechte thuissituaties. Het Buso is de vuilbak van de maatschappij. Wij moeten wondermensen zijn. Leraar, sociaal werker én troostende schouder. Het wordt elk jaar erger. En op een bepaald moment sla je door, zoals Carl.'

Zes leerkrachten van Mariadal in Hoegaarden zijn unaniem. Audrey Matterne, Frederik Daniëls, Vick Hargot, Teejo Desteghe, Marc Bombeeck en Astrid Sieprath zijn aangeslagen, maar ze nemen het op voor hun collega Carl A. Een filmpje waarin een leerling filmde hoe leraar Carl A. tijdens een praktijkles een leerling uitschold, door de klas sleurde en met zijn hoofd boven een emmer met mortel hield, schokte de publieke opinie.

'We krijgen steun van iedereen die ons kent', zegt Teejo Desteghe, woordvoerder van het gezelschap. 'Maar wat Frank Vandenbroucke (Vlaams minister van Onderwijs, nvdr.) op tv en in de kranten over ons vertelt, dat raakt ons. Want de druk op onze schouders is stilaan ondraaglijk. Wij offeren al onze vrije tijd op voor die kinderen en nog komen we handen tekort. Wij moeten een inktvis zijn met twintig ogen op elke poot.'

Het is een loodzware job om leerkracht te zijn in het Buso. 'Er waren al lang signalen dat het Carl niet meer goed afging, maar hij bleef komen omdat hij wist dat hij ons anders opzadelde met die verschrikkelijke klas. Bovendien is het niet slim om thuis te blijven, want dan laat je zien dat je kwetsbaar bent.'

En net dat maakt de leerkrachten zo boos. 'Minister Vandenbroucke zegt dat er ondersteuning is voor problemen als deze, maar wij hebben nooit steun gekregen. Onze directrice kaartte het probleem al aan op het Lokaal Overlegplatform, onze vakbondsafgevaardigde begon erover op de syndicale dag, we gaan naar bijscholingen... Maar nergens is er hulp of een oplossing. Wij hebben pedagogen en psychologen nodig. Ook voor onszelf, na zware uren. Maar ik heb de indruk dat Vandenbroucke ons niet belangrijk vindt, omdat wij en onze leerlingen het Vlaamse onderwijspeil niet opkrikken. Laat het filmpje de start zijn voor een deftig gesprek, zodat er eindelijk iets verandert.'

'Wij zien onze leerlingen doodgraag', zegt Desteghe. 'Dat moet ook, anders hou je dat niet vol. Want de situatie in de klas is soms hallucinant. Een nietjesmachine doet dienst als wapen, de hamers en beitels vliegen door de lucht. Het is buitengewoon onderwijs hé, op onze school zitten karaktergestoorde en licht mentaal gehandicapte leerlingen.'

'Zij kunnen hun daden niet inschatten, en al zeker de gevolgen niet. En omdat ze niet sterk genoeg zijn met woorden, gebruiken ze vaak hun fysiek. En dan heb jij als leerkracht geen keuze, want het heeft geen zin om te zeggen dat ze moeten stoppen met vechten.'

Audrey Matterne hield er twee jaar geleden zelfs twee gebroken vingers aan over. 'Er stond een stagiair voor de klas, zonder enige ervaring met Buso', vertelt ze. 'Een leerling vond zijn map niet meer, dacht dat zij die had en sloeg door. Ik heb haar willen beschermen, maar hij sloeg mijn hand weg. Mijn vingers bleven achter zijn kleren hangen en krak.'

'Er zitten bij ons veel leerlingen die er eigenlijk niet thuishoren, maar ze kunnen nergens meer naartoe. Die leerlingen zijn schoolplichtig en Mariadal is dikwijls een eindstation.'

'Ik sta op maandagnamiddag in de klas waar het gebeurd is', zegt Marc Bombeeck. 'Het is een van de zwaarste klassen. Pas als ik die heb overleefd zonder zware incidenten, begin ik gerust aan mijn week. En Carl, die staat al twee jaar in die hel.'

'Natuurlijk is er een verschil tussen fysiek tussenkomen en een leerling ondersteboven hangen boven een emmer met mortel. Wij willen niet goedpraten wat Carl heeft gedaan. Hij is doorgeslagen, het was de laatste druppel. Wanhoop en frustratie, dat was het. Als je een hele dag staat de dweilen met de kraan open, gooi je op het einde al eens een dweil tegen de muur. Carl weet zelf ook dat het een zware fout was, maar hij zit er nu te zwaar onderdoor om het aan u uit te leggen. Die man zijn leven is kapot. Hij is een fantastische mens, die zich zwaar inzet voor zijn leerlingen. Maar van de andere kant van Carl bestaat geen filmpje.'

Bron: De Standaard, 18 mei '09

Mening: Ik kan heel goed begrijpen dat die leerkrachten het zwaar hebben. Ik denk dat in het BUSO staan al meer energie van een leerkracht vraagt omdat het allemaal leerlingen met moeilijkheden/problemen zijn die extra aandacht vragen. En ik kan goed begrijpen dat de leerkrachten vinden dat er niet naar hen geluisterd worden en dat ze nood hebben aan psychologen, maar dat hebben andere BUSO of zelfs gewone scholen ook. Ik vind niet dat je kan goedpraten wat die man heeft gedaan. Als je voelt dat je niet meer kan moet je de klas verlaten maar niet naar geweld grijpen. Wat een voorbeeld hebben die kinderen nu gekregen? Het is ook heel zwak om dat te doen bij een kind met een handicap dat zich niet kan verdedigen. Ok, we weten ook niet wat de leerling had misdaan en daar moet ook rekening mee gehouden worden. Maar het zinloos geweld dat ik op het filmpje heb gezien? Nee, dat valt echt niet goed te praten!